Manchester Orchestra

Πώς να το πω δαύτο; Indie crossover; Κάποιος κάπου πέταξε και τη λέξη sludge μια φορά και τον έδειχνα και γέλαγαν οι περαστικοί. Δεν έχει και πολύ σημασία, αρκεί να έπιασες το διακριτικό hint ότι μιλάμε για μία μπάντα με πολύ ενδιαφέρον ήχο.

Από το ντεμπούτο τους μάλιστα είχαν κάνει κάποιο ντόρο και είχα σχεδόν προσβληθεί όταν, εχμ, βρήκα τον δίσκο στο Alternative2Punk και τελικά ήταν κάτι πιο indie (whatever that means). Ιndie στα πανκομπλόγκ μου; Αίσχος. Μετά βέβαια τους αγάπησα, τους έκανα πουλέν μου και μετά τους ξέχασα, γιατί με πέρναγα για σκληρό. Όλα αυτά μέχρι τις αρχές του 2012, όταν καθυστερημένα άκουσα το "Simple Math", τον δίσκο που κυκλοφόρησαν το 2011, και έχασα τα λογικά μου. Σίγουρα θα έπαιρνε μία θέση στη τριάδα μου αν το είχα ακούσει νωρίτερα, και σίγουρα θα προσπαθούσα να σηκώσω λίγη σκόνη στο Rocking, αλλά ας όψονται οι La Disputes και οι Foo Fighters του κόσμου τούτου.

Τέλος πάντων, από τότε το μάθημα μου έγινε πάθημα και τους Manchester Orchestra τους ακολουθώ από κοντά, έτσι -τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του- γράφω ένα review. Τέτοιος είμαι. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ο δίσκος είναι πανέμορφος. Δυστυχώς ένα τσικ κάτω από την μαεστρία που ήταν το "Simple Math", αλλά πανέμορφος nonetheless. Ο Andy Hull, μπροστάρης της μπάντας, έχει μία πολύ ιδιαίτερη φωνή / χροιά που μάλλον είναι λίγο love it or hate it κατάσταση και καταλαβαίνω αν μπορεί αυτό να αποτρέψει κάποιους από το να αγαπήσουν τη μπάντα.

Μουσικά, οι Manchester Orchestra έχουν το πολύ ιδιαίτερο προσόν το να ακούγονται σκληροί και τζουτζούκηδες την ίδια ώρα, περίπου σαν τους Biffy Clyro ή τους Silversun Pickups ένα πράμα, μόνο λιγότερο περιπετειώδεις και πολυποίκιλοι. Στο "Cope", ο Hull και η μπάντα τους έχουν βρει μία ωραιότατη φόρμα στη δομή των κομματιών και την ακολουθούν κατά γράμμα. Αναπάντεχα «heavy» riff που ακολουθείται από μία πολύ πιασάρικη φωνητική μελωδία και ωραιότατο ρεφρέν. Ακούς το "Choose You" για παράδειγμα και καταλαβαίνεις.

Καμιά φορά το τέμπο μπορεί να πέφτει, αλλά η νοοτροπία η ίδια είναι πάντα παρούσα. Μπουκωμένες κιθάρες στα κουπλέ και ουρανοκατέβατο ξέσπασμα στα ρεφρέν. Μπορεί να ακούγονται τετριμμένα όλα αυτά, αλλά ο τρόπος που γίνεται είναι πολύ ευφάνταστος και δημιουργικός, κυρίως επειδή οι μελωδίες με τις οποίες πλαισιώνεται η δομή των κομματιών είναι διαολεμένα πιασάρικες.

Δύσκολα μπορώ να εντοπίσω αγαπημένες στιγμές, καθώς ο δίσκος τρέχει και ρέει τέλεια σαν μία ολότητα. Αν έπρεπε να διαλέξω, μάλλον "The Mansion", "Every Stone" και οι "Trees" με το ασυγχώρητο intro του θα ήταν οι επιλογές μου, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να εντοπίσω κάποια αδυναμία στα κομμάτια. Στο σύνολο, ίσως θα ήθελα κάτι λίγο πιο απρόβλεπτο και αναπάντεχο, αλλά όταν σου δίνουν τέτοιες κυκλοφορίες, γεμάτες από δυνατές παραμορφωμένες κιθάρες και πωρωτικά hooks, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να γκρινιάζεις.

Manchester Orchestra κυρίες και κύριοι. Ολόκληρο το "Cope" το ακούτε εδώ.