Loathe

Οι Loathe αναμφίβολα βρίσκονται ανάμεσα σε εκείνους που ξεχώρισαν την περασμένη παρανοϊκή χρονιά στον χώρο του μοντέρνου σκληρού ήχου, παρέα με την περίπου νεκρανάσταση του nu-metal. Το «περίπου» είναι λέξη κλειδί. Αφενός η επιστροφή έγινε φυσικά κι όχι σαν βεβιασμένο πισωγύρισμα της βιομηχανίας. Αφετέρου το όλο πράγμα δεν ήρθε από το πουθενά. Σε πείσμα των ελιτιστών το ιδίωμα ποτέ δεν πέθανε πραγματικά. Απλά είχε κάνει κάμποσα βήματα πίσω από το σημείο που χτυπάνε οι προβολείς του mainstream και τα τελευταία χρόνια σταδιακά ερχόταν ξανά προς τα εμπρός.

Σε μία συνειρμική αναλογία, αν οι Code Orange φέρνουν στο μυαλό το εκτόπισμα των Korn της δεκαετίας του '90, οι Εγγλέζοι είναι πιο κοντά στους Deftones. Δεν είναι μόνο οι στιγμές που τα φωνητικά και τα πολλαπλά επίπεδα στην παραγωγή θυμίζουν κάτι από τον Chino Moreno και την παρέα του. Είναι η προσέγγιση και ο τρόπος που το κουιντέτο μπλέκει μεγάλες μελωδίες με τσιτωμένα πλήκτρα και κουρδίσματα πεσμένα στα τάρταρα. Είναι η ευκολία με την οποία σε μια στιγμή μπορούν να πάνε από εναλλακτικούς ροκ ήχους σε ακραία ξεσπάσματα και να διατηρούν την ταυτότητά τους ακέραιη και το επίπεδο ψηλά.

Όσοι μπουν ανυποψίαστοι στο τρίτο LP περιμένοντας το χαοτικό κοκτέιλ του "I Let It In And It Took Everything" θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν ογκώδεις κιθάρες ή κολλητικά grooves. Δεν υπάρχουν καν φωνητικά. Οι εντάσεις διατηρούνται στην καλύτερη χαμηλά. Ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει καλύτερα είναι εκείνος του ambient. Τα πλήκτρα γεμίζουν το χώρο, διατηρώντας τα χαρακτηριστικά σκούρα χρώματα του Liverpool. Τα πετάλια καμουφλάρουν τις εξάχροδες. Τα περάσματα από σαξόφωνο (βλ. "Love In Real Time") σε συνδυασμό με τις έτσι κι αλλιώς θαμπές ατμόσφαιρες δίνουν στο σύνολο έναν noir τόνο.

Αρκετός κόσμος θα απορήσει ακούγοντας τον δίσκο. Όχι παράλογα. Κάποιοι ίσως φτάσουν μέχρι θεωρίες για cash-in και κόλπα των δισκογραφικών. Κοιτώντας ψύχραιμα την εικόνα του "The Things They Believe", η κατάσταση μοιάζει πιο κοντά στο τελείως αντίθετο άκρο. Μιλάμε για μία στεγνά αντιεμπορική κίνηση, την ώρα που το όνομα της μπάντας είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Η βουβή κορύφωση στο "Keep Fighting The Good Fight" με τον χαμηλό φωτισμό και την ασταμάτητη βροχή είναι παρακαταθήκη για το μέλλον του σχήματος. Μια πραγματικά γενναία επιλογή, από εκείνες που ξεχωρίζουν τους σπουδαίους από τους καλούς.