Kikagaku Moyo
Kumoyo Island
Ήρθε το θέρος / Σιτάρ και μπάσο παίζουν / Psychedelic Rock
Ανάμεσα στις πολλές διαφορές που μπορεί να βρει κανείς μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μία είναι και η διαφορά στο ρυθμό και την εστίαση της αφήγησης. Καθώς άκουγα τον νέο και τελευταίο δίσκο των Kikagaku Moyo, θυμήθηκα ότι στα Ιαπωνικά manga υπάρχουν φορές που τα διαδοχικά καρέ δεν προχωρούν την ιστορία μπροστά στο χρόνο, από το σημείο Α στο σημείο Β, αλλά δείχνουν την ίδια χρονική στιγμή από διαφορετική οπτική γωνία. Έτσι, μέσα στα σιωπηλά αυτά καρέ, μπορείς να αφουγκραστείς την ατμόσφαιρα ενός ακινητοποιημένου «εδώ και τώρα» και να το χαζέψεις σαν παρατηρητής που περπατάει σε μία στιγμή παγωμένη στον χρόνο. Μπορεί να υπάρχει ένταση, μπορεί να υπάρχει γαλήνη, μπορεί να υπάρχει μυστήριο, πάντως δεν υπάρχει δράση - ίσως μόνο η αναμονή της δράσης.
Κάπως έτσι ένιωσα και το "Kumoyo Island", ως τη μουσική που ακούγεται σε ένα νησί έξω από τον χρόνο. Υπάρχει groove, υπάρχουν εναλλαγές, και κορυφώσεις, όμως παραμένει η συνολική εντύπωση ότι οι Kikagaku Moyo παίζουν μουσική για να αιχμαλωτίσουν μία ατμόσφαιρα, κι όχι για να πουν ιστορίες. Ακόμη και το "Cardboard Pile", που είναι διπολικό και αντίρροπο, δεν επιχειρεί να μας δείξει μία διαδρομή, απλώς πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Πετυχαίνουν έτσι απόλυτα το στόχο τους όπως τον περιγράφουν στις λεπτομέρειες του δίσκου, να γράψουν μουσική που θα ακούγεται σε μέρη ησυχίας και ανάπαυλας.
Θα μπορούσα πράγματι να φανταστώ όλα τα τραγούδια του "Kumoyo Island" ως soundtrack ενός ράθυμου καλοκαιρινού απογεύματος στον καυτό ήλιο. Από το ρυθμικό "Monaka", με το κολλητικό του μπάσο, και τους εν είδει mantra στίχους του (naka naka naka naka και δεν με συμμαζεύουν απ’ τους δρόμους), ως τη φανκιά του "Dancing Blue", κι από εκεί μέχρι το ambient κλείσιμο της αυλαίας στο "Maison Silk Road", στρώνονται διαρκώς χαλιά με ψυχεδελικά γεωμετρικά σχήματα, πάνω στα οποία ξαπλώνεις και βαϊμπάρεις. Με τη βοήθεια διαφόρων οργάνων, ήχων από την ιαπωνική παράδοση, και φυσικά το sitar του Ryu Kurosawa να κρατάει ανοιχτή την επικοινωνία με την Ινδία, η ταυτότητα των Kikagaku Moyo όπως αποκρυσταλλώνεται σ’ αυτήν την κυκλοφορία είναι μία απροσδιόριστη γεύση άπω ανατολής, μπολιασμένη, όμως με την κουλτούρα της ψυχεδελικής ροκ του προηγούμενου αιώνα.
Μετά από μία φρενήρη δεκαετία περιοδειών, κυκλοφοριών (επτά στο σύνολο, όπως - υποθέτω - υποδηλώνουν τα πεσμένα πορτοκάλια στο εξώφυλλο), και αξιόλογων συνεργασιών, η πεντάδα από το Τόκυο αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να μπει μία τελεία στην πορεία της καριέρας του συγκροτήματος. Συνεχίζοντας από το ίδιο σημείο που μας άφησαν με το προηγούμενό τους άλμπουμ, το εκπληκτικό "Masana Temples" του 2018, κλείνουν εντυπωσιακά τον κύκλο τους, αποχαιρετώντας μας με μία πολύχρωμη και καλοδουλεμένη μουσική πρόταση, που αποτελεί σίγουρη συντροφιά για το καλοκαίρι, αλλά και μία σημαντική παρακαταθήκη στο σύγχρονο psychedelic κόσμο.
Τι είναι λοιπόν το "Kumoyo Island"; Είναι το απάνθισμα μίας δεκαετούς πορείας καλλιτεχνικής εξερεύνησης; Είναι απλά άλλος ένας δίσκος, που έτυχε να είναι και ο τελευταίος τους; Μήπως είναι αυτό που λέει το κλισέ «μία σύνοψη με το βλέμμα στο μέλλον»; Ας αρκεστούμε στο ότι είναι μία ανάπαυλα για να θυμηθούμε τη δράση των τελευταίων δέκα χρόνων. Δεν υπάρχουν άλλα καρέ προς το παρόν: μόνο ο καυτός ήλιος, το groove, κι η θάλασσα γύρω από το Kumoyo, το νησί όπου το καλοκαίρι κρατάει για πάντα.
