Huntress

Οι Huntress είναι ένα συγκρότημα το οποίο αν ψάξεις για κριτικές των δύο προηγούμενων άλμπουμ τους στο internet θα δεις ότι έχουν θαφτεί με περίσσιο ζήλο. Υπάρχουν και θετικές απόψεις σίγουρα, αλλά τους χρεώνουν το γεγονός ότι έχουν ανέβει στο τρένο της female fronted μόδας και λαμβάνουν ό,τι είναι από εκεί (με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δες και παλιό τραγούδι hit των Brainfade!). Αν και δεν είναι εντελώς λάθος μια τέτοια κρίση, θεωρώ ότι χάνονται πολλοί στο image και δεν ακούν τη μουσική. Γιατί το γκρουπ μπορεί να μην είναι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά σίγουρα έχει γράψει κάποια καλά τραγούδια. Αν μη τι άλλο, καυτό heavy metal προσφέρει, καλές κιθάρες, δυνατά φωνητικά από τη Jill Janus και τα βίντεο κλιπ τους δεν περνάνε απαρατήρητα. Τι άλλο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε, έτσι;

Με αυτές τις σκέψεις πρωτάκουσα το νέο τους, τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ, εν ονόματι "Static" στο οποίο έχουμε και αλλαγές στο line-up, με τους Tyler Meahl και Eli Santana να αναλαμβάνουν ντραμς και κιθάρες αντίστοιχα, ενώ αμφότεροι παίζουν στους Holy Grail. Το νέο χτύπημα των Huntress μοιάζει μάλλον κατώτερο των προσδοκιών μας. Πάσχει στις συνθέσεις, αφού κάποια τραγούδια θα μπορούσαν να ήταν σαφώς καλύτερα, ενώ και τα φωνητικά θέλανε περισσότερη προσοχή. Παρ' όλα ταύτα κυλάει αρκετά ευχάριστα σαν άκουσμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των riff ακολουθεί κατά πόδας τους Judas Priest και αυτό μας προδιαθέτει θετικώς. Μπορεί σαν συνθέσεις να είναι απλοϊκές ή να ακούγονται τετριμμένες, δεν παύουν όμως να σε κεντρίζουν. Πολλά θέματα τα έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές αλλά θες οι φωνητικές γραμμές, θες το γεγονός ότι δύσκολα μένεις ασυγκίνητος από τέτοια κλασικά θέματα, στο τέλος προσωπικά ψιλογούσταρα αρκετά από τα τραγούδια του "Static".

Έτσι, έπειτα από αρκετές ακροάσεις, μένεις με θετικές σκέψεις, χωρίς όμως να σκίζεις και τα ιμάτιά σου. Σαν προοπτική πολλά θα μπορούσαν να ήταν πιο ενδιαφέροντα μέσα στο άλμπουμ αυτό αλλά όταν βαράνε κιθάρες όπως στο ομώνυμο κομμάτι ή στα "Sorrow", "Flesh" και "Four Blood Moons" το headbanging δεν αποφεύγεται. Πέραν αυτών, οι Huntress μου βγάζουν έντονα ένα '80s feeling. Σαν να με πηγαίνουν πίσω στον χρόνο, όχι όμως επιτηδευμένα όπως κάνουν ένα σωρό σχήματα στις μέρες μας. Μάλλον η αμεσότητα των συνθέσεων, η δυναμική του ήχου τους, τα βίντεο κλιπ (δείτε το "Sorrow" εδώ και πείτε μου, πιο cult πάμε στα έπη των Thor) ή ότι κάθε φορά που ακούω δίσκο τους πηγαίνω στη δισκοθήκη και ψάχνω για Blacklace και Jade (!), όπως και να 'χει μπαίνω σε σήραγγες του παρελθόντος. Δώστε μια ευκαιρία, πιθανώς Priestάκηδες και λοιπές συνομοταξίες να βρουν κάτι καλό εδώ μέσα. Α, και οι προσωπικοί στίχοι στα μισά περίπου τραγούδια είναι καλογραμμένοι.