Geordie Greep

Οι Black Midi το διέλυσαν. Αλλά.

Ο Geordie Greep φαίνεται ότι θα πουλάει δίσκους και θα παίρνει καλές κριτικές κυρίως λόγω της εκκεντρικότητάς του, του hype που είχε δημιουργηθεί γύρω από την μπάντα και επειδή πλέον το κοινό καταναλώνει μουσική γρήγορα και επιφανειακά. Η ιδιόρρυθμη προσέγγισή του στη μουσική και η παράξενη φωνητική του ερμηνεία γίνονται ελκυστικές στους ακροατές (και στους κριτικούς…;), οι οποίοι συχνά επιβραβεύουν το διαφορετικό για να ξεχωρίσει σε ένα κορεσμένο μουσικό τοπίο.

Αυτό, συνδυασμένο με την τεράστια απήχηση που είχαν οι Black Midi, του δίνει ένα ισχυρό «πάτημα» στην αγορά. Οι οπαδοί της μπάντας και της σκηνής, με ενθουσιασμό για κάθε νέο πειραματικό άλμπουμ, ακολουθούν πιστά χωρίς καλά καλά να ακούσουν. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί κράζω; Ενώ δεν ντρέπομαι να πω ότι είμαι φίλος από τον πρώτο δίσκο, όταν αρχικά δεν τους ήξερε κανείς (κάνω μόστρα) επιμένω ότι σε μια εποχή που ο κόσμος καταναλώνει τα πάντα αμάσητα, χωρίς να εμβαθύνει τόσο πολύ, ένας καλλιτέχνης σαν τον Greep, που παίζει με την πρόκληση και τον πειραματισμό, μπορεί εύκολα να κερδίσει εντυπώσεις. Δεν κρίνω αν είναι σωστό ή λάθος. Δεν λέω ακόμα την γνώμη μου αν είναι καλό ή αν μου αρέσει αλλά πλέον οι «περίεργοι» και «αντισυμβατικοί» καλλιτέχνες τραβούν την προσοχή, αλλά συχνά το κοινό δεν αφιερώνει τον απαιτούμενο χρόνο για να κατανοήσει τη μουσική σε βάθος.

Αυτό έχει συμβεί κι εδώ. Δεν έχει κυκλοφορήσει ο δίσκος, διαδικτυακά, ούτε λίγες ώρες και ξαφνικά είναι πρώτο σε λίστες και βαθμολογίες (και σχόλια) παντού. Αν μετρήσεις τις ώρες και την διάρκεια του δίσκου (που είναι πάνω από ώρα), το 90% αυτών που αποθεώνουν δεν είχαν προλάβει να κάνουν ολόκληρη ακρόαση.

Το ντεμπούτο άλμπουμ του Geordie Greep λοιπόν, "The New Sound", το λέει και το όνομα του, κινείται σε ένα νέο ηχητικό τοπίο που απομακρύνεται αισθητά από τη δουλειά του με τους Black Midi. Σκάσε μωρέ, θα βρεις κοινά στοιχεία, ναι. Αλλά ενώ τον γνωρίσαμε και τον θυμόμαστε για τον χαοτικό, πειραματικό rock ήχο, εδώ αντλεί επιρροές από ένα εκλεκτικό μείγμα στυλ, όπως λάτιν μουσική, προοδευτικό rock, αντισυμβατική jazz και ακόμα και θεατρικές μελωδίες.

Tο αποτέλεσμα είναι μια συλλογή κομματιών που εξερευνούν ποικίλα είδη, ενωμένα από την ιδιοσυγκρασιακή του προσέγγιση. Τα φωνητικά του Greep, συχνά θεατρικά και άλλοτε υπερβολικά, τονίζουν περαιτέρω τους σουρεαλιστικούς, παράξενους χαρακτήρες που εμφανίζονται στους στίχους του. Το έργο είναι ξεκάθαρα πιο προσωπικό. Οι φωνές είναι πραγματικά υψηλού επιπέδου. Και μουσικά έχουν γίνει επιπλέον άλματα.

Αν δεν είσαι φίλος με πολλά από τα παραπάνω είδη, δεν έχεις ελπίδα να βρεις ενδιαφέρον στα περισσότερα κομμάτια. Εδώ μην περιμένεις noise-rock και avant-prog και όλα που αγαπάς. Εδώ θα βρεις ένα art jazz-rock με πολλά μπλεξίματα.

Νομίζω ότι τα τραγούδια του πρώτου μέρους είναι φοβερά, το "Blues" σε βάζει τρομερά στο παιχνίδι. Θυμίζει όσο κανένα την μπάντα του. Ενθουσιάζει και σε κρατάει σε μια ανυπομονησία. Το "Holy Holy" αξίζει πραγματικά κάποιο βραβείο, δένει το παλιό με το νέο, έχει μια απίθανη μουσική ιδέα και είναι έτσι φτιαγμένο που φαντάζει δύσκολο, άβολο και παράταιρο, αλλά πραγματικά είναι δημιουργικό και καινοτόμο. Ωστόσο, μόλις περάσουμε το "Walk Up", το οποίο επίσης γοητεύει, βγάζει κάτι εμβληματικό και δένει την jazz όπως πραγματικά νομίζω το έχει οραματιστεί, το άλμπουμ κάπως πέφτει, κάτι χάνει και γίνεται το ίδιο και το ίδιο.

Όχι το δωδεκάλεπτο κομμάτι "The Magician" παρακάτω, δεν είναι επικό. Δεν είναι ρε με το στανιό, επειδή είναι μεγάλο σε διάρκεια. Τολμώ να πω ότι είναι από τα λιγότερα συναρπαστικά κομμάτια του έβερ! Και ξεκάθαρα το δεύτερο μισό πάσχει από έμπνευση, από ιδέες και από ενθουσιασμό. Πραγματικά καταντάει σε πολλά σημεία βαρετό και κομμάτι το κομμάτι, όλα αποσυνδέονται μεταξύ τους, δεν κρατάνε συνοχή και λεπτό το λεπτό μας διώχνουν. Παρόλο που υπάρχουν περιστασιακά καλές στιγμές και μερικά τραγούδια που αρέσουν, οπως σημεια του "Motorbike", δεν μπορώ να πω ότι το σύνολο πραγματικά θα νοιάξει κάποιον ακροατή για την ίδια τη μουσική. Ίσως για αυτά που γράφω παραπάνω, μπορεί.

Αν κάτι αξίζει καθ όλη την διάρκεια, είναι ότι είναι εξαιρετικά τολμηρό. Μέχρι εκεί.