Code Orange

Unpredictable. Απροσδόκητο, απρόσμενο. Αν μου ζητούσατε με μια λέξη να χαρακτηρίσω το νέο άλμπουμ των hardcore-punksters Code Orange μάλλον αυτή η λέξη θα ήταν η καταλληλότερη. Μια πρόταση που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει είναι «υποψήφιο album of the year». Μπορεί ναι, μπορεί και οχι. Να δούμε τι πιστεύετε και εσείς.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Αμερικανοί ξεκίνησαν με τον όρο "Kids" στο όνομα τους αφού εδώ που τα λέμε 18χρονα ‘παιδιά’ ήταν, αλλά το απέσυραν μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους ("Love Is Love/Return to Dust") το 2012, ένα αμάλγαμα hardcore punk και metalcore που έλαβε θετικότατες κριτικές. Κατάλαβαν και αυτοί και ο κόσμος ότι εδώ κάτι γίνεται και η ανοδική πορεία συνεχίστηκε ανελλιπώς με το “I Am King” (2014) και φυσικά τη δισκάρα "Forever", στο σαλονάτο hardcore όπως εύστοχα το χαρακτήρισε ο Αντώνης. Σαλονάτο, παντελονάτο, και ακόμα μια απόδειξη of things to come. Τρία χρόνια μετά, ξανά υπό τη σκέπη της Roadrunner, με το punk ολοένα να μένει στην άκρη αλλά ωστόσο στον πυρήνα του attitude και τις heavy, industrial, electronic, sludge, nu-metal επιρροές. Και αν με το "Forever" απλά γούσταρες και μετά ξέχναγες, τώρα τα τραγούδια είναι σχεδιασμένα για να καρφώνονται σαν μπετονόκαρφα στα ενδότερα του μαλακού ιστού του εγκεφάλου και σε κάθε τραγούδι απλά αναρωτιέσαι «τί ήταν αυτός ο οδοστρωτήρας που μόλις άκουσα;»

Ασχέτως αν υπάρχει μελωδία (που υπάρχει σε αφθονία) όπως στο "Swallowing The Rabbit Whole" ή αν δεν υπάρχει τόσο εμφανής ("You And You Alone"), το φωνητικό δίδυμο του ντράμερ Jami Morgan και της κιθαρίστριας Reba Meyers δουλεύει άψογα και μας δίνει στιγμές απρόσμενες που καθιστούν κάθε τραγούδι ενδιαφέρον μέχρι τη τελευταία νότα. Στο "Swallowing The Rabbit Whole" τα glitching στοιχεία για παράδειγμα, οι απανωτές αλλαγές στις κλίμακες και το α-λα-Slipknot sampling και ύφος είναι κάτι αξιοπρόσεκτο όσο και γενικότερα ολόκληρη η παραγωγή. Στο "Who I Am" νομίζεις ότι στο στούντιο μπήκαν οι Evanescence με τον Marilyn Manson και μας δείχνουν ότι η μουσική τους είναι ρευστή όπως η ψυχή τους και θέλουν να μας δείξουν ποιοί πραγματικά είναι. Μετά τη σκοτεινή industrial παρένθεση του "Cold.Metal.Place" μας δίνουν μια μελωδική μπαλάντα (!) ("Sulfur Surrounding") με την ενδιαφέρουσα ερμηνεία της Meyers να αποδεικνύει ακομα μια πτυχή της σκοτεινής, αενάως εξελισσόμενης μαγείας των Code Orange. Στο "Easy Way" ντύνονται Nine Inch Nails πειραματιζόμενοι με διάφορα ηλεκτρονικά στοιχεία χωρίς να χάνουν όμως τον core metal σκληρό χαρακτήρα τους για δευτερόλεπτο.

Τα glitches του "Erasure Scan" συνδυάζονται με τους στίχους για ένα αρρωστημένο κομμάτι και σαν κάθαρση έρχεται η riffάρα του "Last Ones Left" και απλά χαμηλώστε το μπάσο στον ενισχυτή σας κατά το τέλος του κομματιού αν δεν θέλετε να τα κάψετε. Η ροκιά "Autumn And Carbine" της Reba είναι ένα ευπρόσδεκτο ηχητικό ιντερλούδιο μετά την καταιγίδα που προηγήθηκε και που ακολουθεί με το "Back Inside The Glass". Και για το τέλος δύο ακόμα υπέροχα κομμάτια, "A Sliver", ένα σκοτεινό, καταθλιπτικό μελωδικό κομμάτι με τη Reba πάλι πρωταγωνίστρια και το ομότιτλο "Underneath" όπου πάλι μας εκπλήσσουν -ευχάριστα- με την αλλαγή στυλ (hip-hop μπλιμπλίκια) και τις NIN επιρροές πάλι στο προσκήνιο και μας μεταφέρουν στο nu-metal του 1996.

Είναι από τα άλμπουμ που με το που τα ακούς λες αυτό είναι, δισκάρα! Συνδυάζουν άψογη τεχνική, στιχουργικό νόημα, άρτια εκτέλεση και παραγωγή και ένα εξελισσόμενο σπιραλ μουσικών χαρακτηριστικών και διαφορετικών ειδών που εν τέλει το αναγάγουν σε μια πρωτοπόρα τέχνη για μια νέα εποχή ακροατών που κλεισμένοι στο σπίτι πλέον θέλουν πλέον το κάτι παραπάνω από τα ίδια και τα ίδια.