Carcass

Το "Surgical Steel" έριξε βαριά τη σκιά του στο metal της προηγούμενης δεκαετίας. Όπως και να ειδωθεί, η δισκογραφική επιστροφή των Βρετανών extreme metal θρύλων ήταν ένα γεγονός εξέχουσας σημασίας. Προσωπικά, ακόμα και τώρα, οκτώ χρόνια μετά, αντιμετωπίζω αυτό το άλμπουμ κυρίως με βιωματικούς όρους, αφού ήταν ένα γεγονός που με κάποιο τρόπο απαιτούσε τοποθέτησης, συμπεριλαμβανομένων των όποιων συναισθηματικών γέννησε (κάτι απολύτως θεμιτό). Μουσικά όμως, καθώς παραμένει ένα άλμπουμ, πέρα από το να αντλήσει ιδανικά, στοιχεία από την ύστερη εποχή της μπάντας στα '90s, τους παρουσίασε ενδιαφέροντες, ορμητικούς, σκεπτόμενους, και εν τέλει κυρίαρχους εκ νέου στο (μελωδικό) death metal που το 2013 έπασχε κυρίως από revivals.

Υπό αυτό το πρίσμα, το, αφιχθέν οκτώ χρόνια μετά, "Torn Arteries", δεν διακατέχεται από τον μύθο της ιστορίας και της απουσίας των Carcass. Διαδέχεται όμως, εν μέρει άχαρα, ένα από τα κρισιμότερα και ουσιαστικότερα δισκογραφικά comeback στην ιστορία του metal. Στο ενδιάμεσο, οι Βρετανοί περιόδευσαν, στήριξαν στο έπακρο την επαναφορά τους, και αφοσιώθηκαν, όποτε έκριναν στη σύνθεση ενός διαδόχου. Το περσινό "Despicable" EP, δώρο των συγκυριών, όπως είχα αναφέρει στην παρουσίασή του, ήταν ικανό να παραπλανήσει. Εκ των υστέρων, και με το "Torn Arteries" να μου έχει αποκαλυφθεί, μπορώ να ισχυριστώ πως, η mid-tempo στροφή, είχε γίνει δειλά δειλά εμφανής και δεν αποτελούσε περιθωριοποιημένη εξαίρεση.

Το "Torn Arteries" ηχεί ως η φυσική συνέχεια του προκατόχου του, δημιούργημα μιας εμπειρότατης μπάντας που πλέον έχει κατασταλάξει ηχητικά. Φλερτάρει έντονα με τις δυναμικές και τις χάρες του "Surgical Steel", αναπαράγοντάς τες σε μερικά σημεία σχεδόν αυτούσιες. Παράλληλα, αν έπρεπε να επικεντρωθώ στο μακρινό παρελθόν του σχήματος, τα «κόλπα» του "Necroticism" εκλείπουν με τον δίσκο να εδράζει ανάμεσα στα "Heartwork", "Swansong" και φυσικά "Surgical Steel". Με έμφαση στη μελωδία και τη γνώριμη τεχνική ρυθμικότητα του Steer, το άλμπουμ είναι μια απενοχοποιημένη ωδή στα κύρια ηχητικά χαρακτηριστικά των προαναφερθέντων άλμπουμ.

Το εξαιρετικό solo του "In God We Trust" και το συνολικό του παιχνίδισμα, είναι μια από τις ενδείξεις πως οι Carcass μπορούν ακόμη να γοητεύσουν. Ο δίσκος ανοίγει, άθελά του ενδεχομένως, διάλογο με την προηγούμενη δισκογραφία, αποτυπώνοντας μια παρέα μουσικών που δίνει έμφαση στη δημιουργία ολοκληρωμένων τραγουδιών, με ταυτότητα μεν, εντός comfort zone δε. Αν και το θεωρώ αυτονόητο, θα ξεκαθαρίσω πως το "Torn Arteries" έχει πληθώρα riffs, ιδεών, μνημονικών σημείων, καθώς και μερικά κομμάτια που μεμονωμένα εντυπωσιάζουν. Είναι ένας ρυθμικός ογκόλιθος, ο οποίος, αν και στερείται μιας καθοριστικής πνοής ανανέωσης, ίσως αναγκαίας για δίσκο 49 λεπτών σε αυτό το ύφος, αδυνατεί να παραστρατήσει εξαιτίας των δομικών του συστατικών, που λάμπουν αναλλοίωτα.

Σε αυτό το σημείο υφίσταται, ας μου επιτραπεί, η μοναδική μου «ένσταση» γύρω από το πολυαναμενόμενο άλμπουμ. Με το καταπληκτικό εξώφυλλο και τον τίτλο να αποτελούν τη μοναδική (αισθητική και αυτοαναφορική) σύνδεση με τις πρώιμες ημέρες τους, και αποδεσμευμένο από οποιαδήποτε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, το "Torn Arteries" ως σύνολο δέκα συνθέσεων δεν αναβλύζει τη γνήσια ορμή και την κατακλυσμιαία, αλλά λεπτοδουλεμένη και πολύπλευρη, αιχμηρότητα που θεωρώ υπήρχε ανέκαθεν στον πυρήνα τους. Βέβαια, ο δίσκος διαθέτει μικρά, άκρως πετυχημένα, ρίσκα όπως το φινάλε του "The Scythe’s Remorseless Swing", ή ο μεθυστικός αέρας του "The Devil Rides Out". Συνυπάρχουν όμως με στιγμές όπως το "Eleanor Rigor Mortis" ή το γνωστό για καιρό "Under The Scalpel Blade", που, όπως και το άνισο, σχεδόν δεκάλεπτο, "Flesh Ripping Torment Unlimited" δεν προσδίδουν μια ουσιαστική ισορροπία στο γενικότερο ύφος.

Βέβαια, σε κάθε αναπαραγωγή, όταν το ομότιτλο που ανοίγει τον δίσκο φτάνει στην κορύφωσή του, ο ενθουσιασμός θα χτυπά εκ νέου κόκκινο. Όπως εξήγησε και ο Walker, κάθε δίσκος είναι τέκνο της εποχής του. Οι Carcass ηχογραφούν, σε άψογη παραγωγή και μείξη, μουσικές που τους ικανοποιούν πρώτιστα. Δεδομένου δε και του πλαισίου, το "Torn Arteries" συντηρεί τον μύθο τους, χωρίς να τον επεκτείνει, αλλά ούτε και να τον συρρικνώνει. Αν λοιπόν ακούσατε το "Kelly’s Meat Emporium" και χαμογελάσατε, να είστε βέβαια πως το "Torn Arteries" ανά στιγμές είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρο.

Κατά μια έννοια, που ισχυρίζομαι πως είναι και η μόνη κρίσιμη, το "Torn Arteries" ηχεί ακριβώς όπως θα ηχούσε ένας διάδοχος του "Surgical Steel" έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία. Επαναφέρει στην εξίσωση του σύγχρονου ιδιώματος τους Carcass, αλλά δεν τους τοποθετεί, για ακόμη μια φορά, στην εμπροσθοφυλακή, παρά το γεγονός πως διαθέτει χωρία και riffs/φωνητικές γραμμές που συνδέονται άμεσα με το λαμπρό τους παρελθόν. Όλα αυτά όμως λίγη σημασία έχουν. Οι Carcass έβγαλαν νέο δίσκο, επιτέλους. Κάτω από τις απαιτήσεις, τη δίψα για νέα μουσική και τους φαντασιακούς συνειρμούς, υπάρχει, απτό, ένα άλμπουμ γεμάτο πληροφορία και προσωπικότητα, σύγχρονο και μετρημένο, άξιο αμέριστης προσοχής και αφοσίωσης.