Batushka

Η κατάσταση πλέον στο στρατόπεδο των Πολωνών Batushka είναι λίγο πολύ γνωστή. Η μπάντα έχει χωρισθεί σε δυο στρατόπεδα και o Krzysztof Drabikowski, συνθέτης-κιθαρίστας του πρώτου τους δίσκου, έχει κυκλοφορήσει ήδη υπό τη δική του εκδοχή, τον διάδοχο του "Litοurgiya". H υπόλοιπη μπάντα, ανανεωμένη, με προεξάρχοντα τον τραγουδιστή του προηγούμενου δίσκου, Bartłomiej Krysiuk, κυκλοφορεί με κάθε επισημότητα το "Hospodi" ως την λογική συνέχεια της μπάντας, έχοντας κρατήσει και την αρχική εκδοχή του ονόματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μιας και οι γραμμές είναι λεπτές, το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει κάποιος, πέρα από το να αποκατασταθούν σε όλα τα επίπεδα, οι όποιες αδικίες έχουν συντελεσθεί, είναι, πως καθαρά ποσοτικά, η ποιοτική μουσική θα αυξηθεί.

Για να κατανοήσει κάποιος το "Hospodi" οφείλει να κοιτάξει όχι απλά το υπάρχον πλαίσιο, αλλά και τα συστατικά του προκατόχου του. Υπάρχει το εξώφυλλο, τα ράσα, οι μάσκες, τα κερία, τα λιβάνια, η χορωδία των τριών μελών επί σκηνής, υπάρχει γενικότερα το κατανυκτικό αντιχριστιανικό πνεύμα. Αν όμως κάτι έπιασε στο "Litourgiya", ήταν και η μουσική καθαυτή. Οι δομές, παρά το κατά σημεία εξαιρετικά τεχνικό drumming, έφερναν πολύ σε doom metal, πράγμα λογικό, μιας και τα φωνητικά και οι ψαλμωδίες, ήταν έτσι δομημένα ώστε να δημιουργείται ένα καταραμένα κατανυκτικό κλίμα. Ανάμεσα στις στιγμές αυτές, υπήρχαν ευδιάκριτα χαρακτηριστικά black metal riff, που θύμιζαν τις πιο μελωδικές στιγμές της δεκαετίας του ’90.

Αυτά τα στοιχεία, είναι που, μέσω της Metal Blade, επιχειρεί ο Krysiuk να επαναφέρει σε πιο πομπώδες ύφος, εξυπηρετώντας φυσικά την θέλησή του να «μεγαλώσει» το συγκρότημα. Η πρώτη βασική παρατήρηση που μπορεί να γίνει, είναι πως το "Hospodi", Θεός στα Σλαβικά, διαθέτει αρκετά πιο απλοποιημένες συνθετικές φόρμες. Σε σημεία μάλιστα, που δεν τα λέει κανείς και λίγα, οι κιθάρες θυμίζουν παραδοσιακό doom/heavy metal, που όμως δεν επιχειρεί να ακούγεται καθόλου σκοτεινό ή obscure. Για την ακρίβεια, πέρα από συγκεκριμένα riffs και τα φωνητικά εν γένει, τίποτα άλλο δεν θυμίζει black metal στον δίσκο. Το ρίσκο που παίρνουν εν μέσω αναταραχής και βιασύνης για επικράτηση στην κόντρα αυτή, οι Batushka του Krysiuk, βασίζεται πολύ στην εύπεπτη παρουσίαση ενός συναυλιακού πακέτου.

Με ένα concept βασισμένο στον θρήνο ύστερα από τον θάνατο ενός ανθρώπου, το συγκρότημα αξιοποίησε περαιτέρω την οπτική του δυναμική με μια πεντάτευχη ιστορία μέσα από videoclips. Έπειτα λοιπόν από την δίλεπτη, πλήρως εκκλησιαστική έναρξη, η μετάβαση γίνεται ομαλά στο "Dziewiatyj Czas" που με τα εκκλησιαστικά κρουστά στο βάθος, θα θυμίσει τις παραδοσιακές στιγμές του "Litourgiya". Μέχρι τώρα, φαίνεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Το "Wieczernia" στην συνέχεια, εισάγει αυτόν τον πιο arena rock ήχο που έκτοτε θα εμφανίζεται διαρκώς στα 51 λεπτά του δίσκου, ο οποίος, μην γελιέστε, δεν κρύβεται εύκολα πίσω από τις ψαλμωδίες και τις κιθαριστικές μελωδίες.

Η πρώτη πραγματικά ενδιαφέρουσα στιγμή του δίσκου, είναι το "Polunosznica". Η εισαγωγή με το παραδοσιακό folk ρυθμό είναι επιβλητική, ενώ η κεντρική μελωδία, από τις πιο αιθέριες της μπάντας. Ο τρόπος που εναλλάσσονται τα φωνητικά και συμπληρώνονται από τις νότες των εγχόρδων είναι ομολογουμένως εντυπωσιακός και ο πήχης, για λίγο ανεβαίνει σε πάλαι ποτέ γνώριμα επίπεδα. Το "Utrenia", έπειτα, εμμένει στην ίδια αισθητική, διαθέτοντας όμως τις πιο ενδιαφέρουσες κιθαριστικές πινελιές του, τα ρυθμικά του μέρη είναι τίγκα heavy metal που μπορεί να θεωρηθεί και μοντέρνο, επιδιώκοντας να φέρουν μια παραδοσιακή τελετή σε σύγχρονο πλαίσιο. Βέβαια, από εκεί και πέρα ο δίσκος σημειώνει πτωτική πορεία. Το “Pierwyj Czas” με την επαναλαμβανόμενη εκφορά του τίτλου ποντάρει στα φωνητικά κυρίως παρά στην ενορχήστρωση που είναι αρκετά προβλέψιμη, με ένα επιτηδευμένο ξέσπασμα.

Με το κλείσιμο, υποβλητικό και γεμάτο νόημα τιτλοφορούμενο "Liturgyia", το "Hospodi" ολοκληρώνει την προσπάθεια του να διαδεχθεί έναν από τους πιο προβεβλημένους δίσκους του ιδιώματος για αυτήν την δεκαετία, μέσα από ήχους φτυαρίσματος. Σίγουρα ατμοσφαιρικό, με κάθε ακρόαση το "Hospodi" θα πείσει για τους σκοπούς του. Πάραυτα, δεν θα καταφέρει να πείσει πως επιδιώκει εξίσου να είναι ουσιαστικό και προσεγμένο σε όλα τους τομείς. Η συνειδητή μετάβαση προς έναν πιο παραδοσιακό και δυναμικό ήχο, στερεί την μαγεία και τον μυστικισμό που αναδείκνυαν τα ιδιαίτερα φωνητικά. Πλέον, φαίνεται ξεκάθαρα πως αυτά κινούν τα νήματα, σαν μια δήλωση πως ήταν ανέκαθεν κρισιμότερα των riffs. Ακόμη και αν οι συναυλίες τους συνεχίσουν να ξεχωρίζουν, που θα το κάνουν καθώς ο δίσκος προσφέρεται για κάτι τέτοιο, οι Batushka του Krysiuk δεν θα μπορέσουν να ξεχωρίσουν στο ιδίωμα στο οποίο θέλουν να ανήκουν.