Release Athens (Hozier, Róisín Murphy, Hooverphonic, JoyCut) @ Πλατεία Νερού, 23/06/19

Έβδομη ημέρα για το Release Festival, πρώτη επίσκεψη για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου rock ήχου. Κακά τα ψέματα, το μικρό πλην τιμιότατο line-up που συνόδευε τον Hozier ήταν εκεί κι έδωσε μερικές ταιριαστά φεστιβαλικές νότες που ξεκίνησαν από πειραματικούς ηλεκτρονικούς ήχους κι έφτασαν μέχρι dance ξεσπάσματα. Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού που βρέθηκε στην Πλατεία Νερού, ωστόσο, ήταν εκεί για τον συμπαθέστατο Ιρλανδό και μόνο. Οι ανησυχίες που υπήρχαν για την προσέλευση δεν αποδείχθηκαν εντελώς αβάσιμες, καθώς χρειάζεται αρκετή αισιοδοξία για να πει κανείς ότι ο χώρος ήταν έστω μισογεμάτος, αλλά οι αντιδράσεις για τον headliner ήταν τέτοιες που σχεδόν ακύρωσαν κάθε παράπονο. Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή.

Το στήσιμο των JoyCut ενδείκνυται περισσότερο για κλειστούς χώρους, όπου οι έντονοι φωτισμοί θα συνοδεύονται ιδανικά από μια ντισκομπάλα, ωστόσο το τρίο από την Ιταλία δεν έδειξε να πτοείται από τις αντίξοες καλοκαιρινές συνθήκες. Τα ντραμς και τα κρουστά που ήταν στημένα στις δύο πλευρές της σκηνής έδιναν τους ρυθμούς, ενώ τα πλήκτρα και τα synth από το κέντρο κυριαρχούσαν. Οι προβολές που έπαιζαν σε όλο το σετ έδιναν έναν ξεχωριστό τόνο. Τα μικρά τεχνικά προβλήματα που υπήρξαν στο ξεκίνημα διορθώθηκαν άμεσα και οι ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες δεν άργησαν να καλύψουν τον χώρο.

Με δεδομένη την απογευματινή ζέστη, το κοινό που μαζεύτηκε μπροστά στη σκηνή δεν ήταν αμελητέο. Εκτός από αυτούς, οι περισσότεροι έμειναν στις σκιές, κάμποσοι προτίμησαν να βολτάρουν, και οι γενναιότεροι/ες επιδόθηκαν σε φεστιβαλική ηλιοθεραπεία. Η μπάντα παρουσίασε το υλικό της χωρίς υπερβολές, με τα περίπου-hooks να τραβάνε περισσότερα βλέμματα και τα περάσματα της εξάχορδης να κλέβουν την παράσταση. Η μειωμένη επικοινωνία με το κοινό εν τέλει δούλεψε υπέρ τους. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για τη διάρκεια, καθώς στο συγκεκριμένο πλαίσιο η περισσότερη από μια ώρα έμοιασε υπερβολική.

Με τον ήλιο να χαμηλώνει, οι Hooverphonic πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή και ο αέρας απέκτησε μια περισσότερο groovy chill αίσθηση. Η λίστα με τα τεράστια τραγούδια που έχουν γράψει εδώ και δύο δεκαετίες οι Βέλγοι είναι αρκετά μεγάλη για να κάνει νέα ονόματα να χαμηλώσουν το βλέμμα. Η μπάντα, που παρουσιάστηκε ως σεστέτο, έχει γυρίσει τον κόσμο κάμποσες φορές και δεν χρειάζονται πάνω από μερικά μέτρα για να γίνει αισθητή η εμπειρία τους. Έχοντας αυτό ως δεδομένο, η νέα (με κάθε πιθανή έννοια) Luka Cruysberghs ξεχωρίζει από χιλιόμετρα.

Η Luka δεν έχει την άνεση της Noémie Wolfs πάνω στη σκηνή ή την εξωγήινη παρουσία της Geike Arnaert, αλλά για τον γράφοντα οι συγκρίσεις δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα. Η απόδοση των φωνητικών του παλιότερου υλικού πλέον επικεντρώνεται περισσότερο στις pop εκφάνσεις του, και υπό αυτό το πρίσμα στέκεται κάτι περισσότερο από ικανοποιητικά. Στιγμές όπως το "2 Wicky" με τις trippy γραμμές ή η κορύφωση και η κορώνα του "Vinegar & Salt" ήταν εκεί για του λόγου το αληθές. Πέρα από αυτό βέβαια, η νεαρή έχει ακόμα δρόμο για να γεμίσει τα μεγάλα παπούτσια που άφησαν οι προκάτοχοί της.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μιλάμε για ένα σχήμα που παίζει στο πρώτο μισό του σετ κομμάτια σαν τα "Eden", "Romantic" και "Jackie Cane", ενώ έχει αρκετά χιτ ακόμα για να γεμίσουν το δεύτερο, και παρόλα αυτά δεν έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του mainstream κοινού. Η υπερβολικά προσγειωμένη/απλοϊκή/αντιεμπορική σκηνική προσέγγιση που επιλέγουν οι Alex Callier και Raymond Geerts σίγουρα κάπως σχετίζεται. Από την άλλη, με το που ακούστηκε η εισαγωγή του "Mad About You" όλη η πλατεία άρχισε να χορεύει, με ή χωρίς show, οπότε. Α.Μ.

Ένα τέταρτο μετά τις 21:00, στη σκηνή του Release Athens η pop art συναντήθηκε με την art pop και την electro με τη συμβολή της fashion icon τραγουδοποιού Róisín Murphy. Η πρώτη εκπρόσωπος της Ιρλανδίας για τη βραδιά είναι αδιαμφισβήτητα μια εκκεντρική καλλιτέχνιδα με ισχυρή αίσθηση του στυλ, που θέτει με άνεση την εικόνα και - κατ’ επέκταση, τη μόδα - υπό τις διαταγές της.

Η πρώην τραγουδίστριας των Moloko έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από το ολοένα αυξανόμενο κοινό, το ίδιο και ο στεγνά μινιμαλιστικός προσωπικός της ήχος. Οι μουσικοί που την πλαισίωναν είχαν έναν δευτερεύοντα, καθαρά επικουρικό, ρόλο να παίξουν, γι’ αυτό και ήταν τοποθετημένοι στα μετόπισθεν. Μπροστά τους η ιδιαίτερη φωνή και η -ομολογουμένως υψηλού επιπέδου- ερμηνεία της Murphy, η οποία μας ευχαρίστησε από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Προς το τέλος της εμφάνισης, όμως, κατέληξε να μας ζητά «μεγαλύτερη νοητική εγγύτητα» με τα δρώμενα...

Με δέκα τραγούδια από τη solo πορεία της και ένα της Moloko εποχής, ακόμα περισσότερα outfit και αξεσουάρ - από ψάθινα καπέλα, κασκέτα και γάντια μέχρι τούλινους γιακάδες πιερότου και μάσκες-στόχους - αλλά και πολυετή εμπειρία στην ηλεκτρονική pop που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα μοντέρνα visual, η τραγουδοποιός έχει επιλέξει μια μη τυπική οδό έκφρασης που ίσως δεν ταιριάζει σε όλους. Κανείς δεν μπορεί όμως να αμφισβητήσει ότι η Róisín ερμηνεύει στην κόψη του ξυραφιού. Με τέτοια φωνητική ακρίβεια! K.Μ.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το "Take Me To Church" είναι ο βασικός λόγος που πολύς από τον κόσμο (ειδικά μικρότερης ηλικίας) μαζεύτηκε στην πλατεία νερού γι αυτή τη μέρα του Release. Βέβαια, είναι από τις φορές αυτές που μια ραδιοφωνική επιτυχία μας δίνει μια καλή ευκαιρία να δούμε έναν τρομερά αξιόλογο καλλιτέχνη στη χώρα μας στο απόγειο της εμπορικής του απήχησης οπότε θα ήταν λάθος να το κρίνουμε αρνητικά.

Η αλήθεια είναι πως με την είσοδο και μόνο του Hozier και της μπάντας του στον χώρο, ήρθε ένα ξαφνικό «ξύπνημα», μετά την ιδιόμορφη εμφάνιση της Róisín, με τσιρίδες και δυνατό χειροκρότημα. Δε μας χάλασε καθόλου. Ψιλοχαλαρό ξεκίνημα με το "Would That I", με την απόδοση όλων να είναι άψογη. Αναμενόμενα τα βλέμματα έπεφταν στον ίδιο τον Hozier, ωστόσο δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη δουλειά που κάνει η μπάντα που έχει μαζί του, όχι μόνο ηχητικά αλλά και σαν performers.

Όταν από το drum intro του "Nina Cried Power" έβλεπες κόσμο να λικνίζεται και τα χαμόγελα διάσπαρτα τριγύρω, ήξερες ότι θα περνούσαμε όλοι καλά έχοντας να ακούσουμε μπόλικες κομματάρες. Στους ρυθμούς του "Angel Of Small Death" ξεσηκώθηκαν σχεδόν όλοι, ενώ και η μπάντα ήταν εκρηκτική επί σκηνής. Οφείλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον αεικίνητο μπασίστα που χόρευε, έκανε headbanging και γενικά το ζούσε στο έπακρο. Δεν έλειψαν και τα μουσικά πειράματα, με το "From Eden" να έχει αλλάξει ύφος, πιο ακουστικό και αργό αλλά πάντα κρατώντας αυτή τη γλυκιά αίσθηση.

Χωρίς επιτήδευση, ο Hozier είχε επικοινωνία με το κοινό που δεν ήθελε και πολύ για να συμμετέχει στα κομμάτια που ήξερε, και ο ίδιος δεν παρέλειψε να αναφέρει πως ήθελε εδώ και πολύ καιρό να επισκευθεί τη χώρα μας.

Στροφή σε πιο αργά και moody μονοπάτια με το "Work Song", που τα παλαμάκια συνεχιζόταν (παραδόξως ρυθμικά) σε όλη τη διάρκεια του κομματιού, ενώ στο "Το Be Alone" είδαμε αρκετό κόσμο να τραγουδά μαζί με τον Hozier "feels good". It felt good indeed, όπως φάνηκε και στο καλοκαιρινό "Almost (Sweet Music)" που τα παλαμάκια δεν μπόρεσαν να παραμείνουν συγχρονισμένα αλλά δεν φάνηκε να ενοχλείται κανείς.

Μπορώ να πω οτι απορροφήθηκα από την ερμηνευτική ικανότητα του Hozier, με μια φωνή αψεγάδιαστη, όπως έδειξε στο "Movement", αποδίδοντας υποδειγματικά το κομμάτι χωρίς να δείχνει καν να ζορίζεται.

Το κλείσιμο φυσικά ήρθε με το πολυαναμενόμενο "Take Me To Church", και το singalong να έχει πάει σε άλλα επίπεδα. Ανατριχίλα μαζί με χαμόγελα και ενθουσιασμό, και όσο και να χουμε ακούσει το τραγούδι εκατομμύρια φορές, δικαιολόγησε το hype και με τη βοήθεια του κόσμου απογειώθηκε.

Πολλές φορές πέρα από την προσωπική αίσθηση που αποκομίζει κανείς, η επιτυχία ενός live φαίνεται από τα πρόσωπα και τις συζητήσεις όταν φεύγουμε από τον χώρο. Με τόσα χαμόγελα και θετικά σχόλια, φαίνεται πως ο Hozier κέρδισε και τις καρδιές πολλών, πέρα από το χρόνο στα ραδιόφωνα. Ας ελπίσουμε να τον δούμε και σε ένα κλειστό χώρο, που θα μπορέσει να αναδείξει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα της μουσικής του. Ν.Κ.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης