Umbria Jazz Festival + Eric Clapton, Perugia (Ιταλία), 08/07/2006

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 27/07/2006 @ 13:10
Και τώρα θα σας πω για μια εμπειρία που δυστυχώς δύσκολα θα ζήσουσε ποτέ στην Ελλάδα: Ένα jazz festival διάρκειας 11 ημερών στο κέντρο μιας επαρχιακής πόλης...



Ας τα πάρουμε λίγο από τη αρχή: Η Perugia είναι μια από τις πολλές σχετικά μικρές, πλην ωραίες και γραφικές, πόλεις της ιταλικής επαρχίας. Στους ποδοσφαιρόφιλους είναι γνωστή λόγω της θητείας στην τοπική ομάδα αρκετών Ελλήνων παικτών, με πρώτο και καλύτερο τον Ζήση Βρύζα. Σε αρκετούς επίσης πιθανώς να είναι γνωστή λόγω του πανεπιστημίου της, στο οποίο σπουδάζουν αρκετοί συμπατριώτες. Το πανεπιστήμιο της Perugia επίσης είναι το πιο γνωστό σε όλη τη γείτονα χώρα σε ότι έχει να κάνει με την εκμάθηση της ιταλικής γλώσσας. Συνεπώς αν σας τη βαρέσει και θελήσετε να πάτε στην Ιταλία για να μάθετε ιταλικά, πρώτη σας επιλογή θα πρέπει να είναι η Perugia.

Και αφού κάναμε τη διαφήμιση μας στην πόλη, πάμε και στα πιο σχετικά με τη μουσική! Κάθε χρόνο λοιπόν, τέτοια εποχή στην Perugia, επί 33 συναπτά έτη, λαμβάνει χώρα το φημισμένο (κυρίως στην Ιταλία) Umbria Jazz Festival. Στις δύο σκηνές που στήνονται σε μικρή μεταξύ τους απόσταση στο κέντρο της πόλης μπορεί κανείς εντελώς δωρεάν να παρακολουθεί συγκροτήματα απ' όλο τον κόσμο να παίζουν από blues και jazz (κατά βάση) μέχρι gospel και ethnic. Και αν το ότι η παρακολούθηση των συναυλιών είναι δωρεάν σας κάνει να πιστέψετε πως η ποιότητα των μουσικών είναι χαμηλή... ε τότε κάνετε μεγάλο λάθος! Από εκεί που δεν το περιμένεις ανακαλύπτεις φοβερά γκρουπ τα οποία με τους jazz ρυθμούς τους ξεσηκώνουν τον κόσμο. Οι παραστάσεις ξεκινούν γύρω στις 12 το πρωί και τελειώνουν γύρω στη 1:30 κάθε βράδυ. Τα συγκροτήματα που επιλέγονται για τις νυχτερινές ώρες είναι και αυτά με το περισσότερο κέφι. Για να απολαύσει μάλιστα ο κόσμος το όλο σκηνικό, πολλοί από τους καλλιτέχνες επιλέγουν συχνά να κάνουν blues ή funky διασκευές σε γνωστά rock και όχι μόνο κομμάτια, από Rolling Stones και Beatles, μέχρι Police και Prince!



Πέραν των δύο σκηνών στο κέντρο της πόλης, πολλά γκρουπ δίνουν συναυλίες σε μικρούς και κλειστούς χώρους, όπως μπαράκια, ξενοδοχεία κτλ. Για τα μεγαλύτερα ονόματα που επισκέπτονται το φεστιβάλ, υπάρχει μία τρίτη σκηνή, η αρένα Santa Giuliana, η οποία βρίσκεται δίπλα σε μία εκκλησία, λίγο πιο κάτω από το κέντρο. Ο χώρος εκεί μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 10.000 κόσμο περίπου. Στη συγκεκριμένη αρένα πάντως η είσοδος γίνεται μόνο με εισιτήριο. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ η πόλη είναι γεμάτη περίπτερα από τα οποία μπορείς να αγοράσεις μπύρα, φαγητό και αναμνηστικά του φεστιβάλ. Τα βράδια ο κόσμος που παρακολουθεί το φεστιβάλ είναι πάρα πολύς, ενώ δε λείπουν και οι τουρίστες που έρχονται μόνο γι' αυτό. Η μεγαλύτερη προσέλευση τις 3 πρώτες μέρες του φεστιβάλ, στις οποίες και παραβρέθηκα, σημειώθηκε σαφώς την Κυριακή 9 Ιουλίου. Και αν δε σας λέει κάτι η ημερομηνία, απλά θα σας υπενθυμίσω πως ήταν η ημέρα διεξαγωγής του τελικού του μουντιάλ. Μετά το τέλος του αγώνα που βρήκε τους Ιταλούς θριαμβευτές, όλοι οι κάτοικοι της πόλης ξεχύθηκαν με σημαίες στους δρόμους, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα εκρηκτική, αν και μακριά από τις δικές μας ακρότητες (με την καλώς εννοούμενη σημασία της λέξης «ακρότητα»!)!

Σε όσες συναυλίες έγιναν μετά τον τελικό, η καλή διάθεση ξεχείλιζε! Αποτέλεσμα ήταν η διάθεση αυτή να μεταδίδεται και στους καλλιτέχνες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη μπάντα των Rockin' Dopsie & New Orleans Friends, το show των οποίων μας άφησε με το στόμα ανοικτό να χορεύουμε ασταμάτητα επί μιάμιση ώρα! Στα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια, παρεμπιπτόντως, οι Ιταλοί δεν έχαναν την ευκαιρία να φωνάζουν "Italia, Italia", "Campioni del Mondo" και βεβαίως να τραγουδούν τη μελωδία του "Seven Nation Army" των White Stripes, το οποίο γι' αυτούς είναι κάτι ανάμεσα στα δικά μας «σήκωσε το...» και «Ελλάς ολέ ολέ... δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ». Καταλάβατε φαντάζομαι!



Κατά τα άλλα, ανάμεσα στα αρκετά γνωστά ονόματα που βρέθηκαν στην Perugia φέτος, συναντάει κανείς τους εξής: Eric Clapton, Chick Corea, The Neville Brothers, Solomon Burke, James Brown και Carlos Santana! Αν και πολύ θα ήθελα να τους δω όλους, είχα την τύχη να απολαύσω μόνο τον πρώτο εξ αυτών... τον σπουδαίο Eric Clapton! Μπροστά σε 7.000 περίπου κόσμο, ο Clapton με την εντεκαμελή (!) μπάντα του έδωσε μία πραγματικά καλή συναυλία! Μιας και το rocking.gr είχε καλύψει τη συναυλία του Clapton και στο Παρίσι (κριτική για εκείνη τη συναυλία εδώ: www.rocking.gr/article2910.php), δε θα σας κουράσω ιδιαίτερα, αφού με γνώμονα αυτά που είδαμε στην Perugia, το κείμενο του Σπύρου για τη Γαλλία, θα μπορούσα κάλλιστα να το κάνω copy-paste αλλάζοντας μόνο το setlist της βραδιάς. Δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής της solo καριέρας του Clapton, όμως λατρεύω τους Cream. Μιας και η εκπροσώπηση της Cream περιόδου ήταν ελάχιστη στη συναυλία, τα πιο ενδιαφέροντα σημεία για μένα ήταν οι στιγμές των κιθαριστικών σόλο κάθε τραγουδιού, όπου γινόταν πανικός. Αυτό βέβαια δε σημαίνει επ' ουδενί πως οι υπόλοιπες στιγμές ήταν αδιάφορες. Ο Clapton εκτελεστικά έδωσε ρέστα, τόσο στην ηλεκτρική, όσο και στο ακουστικό set που υπήρξε στη μέση της συναυλίας. Η φωνή του εξάλλου είναι αρκετά καλοδιατηρημένη.

Άξιοι συμπαραστάτες του Eric, για άλλη μια φορά, οι δύο κιθαρίστες που είχε μαζί του, ο Derek Trucks και ο Doyle Bramhall II, ο οποίος υπήρξε και μέλος της μπάντας του Roger Waters. Στα "Old Love" και "Crossroads" στη σκηνή ανέβηκε και ο Robert Cray, άλλος ένας εξαιρετικός blues κιθαρίστας. Ο Clapton έδειξε με τις εκφράσεις του να έχει κέφια, αν και όντως η όλη του παρουσία είναι αρκετά έως πολύ επαγγελματική και σε αρκετά σημεία κάπως τυπική θα έλεγα. Τα τραγούδια τέλος ήταν όλα παιγμένα στην εντέλεια, ούτε λάθη, ούτε φάλτσα, ούτε ένα ψεγάδι! Κορυφαίες στιγμές, όπου οι αντιδράσεις του κοινού ήταν και οι πιο έντονες: "Everybody Oughta Make A Change", "Motherless Children", "Old Love", "After Midnight", "Cocaine" και εννοείται... "Layla"!



Setlist: Pretending / So Tired / Got To Get Better In A Little While / Old Love / Everybody Oughta Make A Change / Motherless Children
Ακουστικό σετ: Back Home / I Am Yours / Nobody Knows You When You’re Down And Out / Running On Faith
After Midnight / Little Queen Of Spades / Let It Rain / Wonderful Tonight / Layla / Cocaine
Encore: Crossroads

Αυτά λοιπόν από την Perugia! Ελπίζω κάποια στιγμή να μου δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσω το φεστιβάλ ολόκληρο γιατί όπως σας είπα πρόκειται για μία υπέροχη εμπειρία! Αν γενικά σας αρέσει έστω και λίγο η jazz και η blues μουσική και θέλετε να παραβρεθείτε σε ένα φεστιβάλ αντίστοιχου μουσικού ύφους, τότε το Umbria Jazz Festival ενδείκνυται!
Άντε και στο Montreaux...

Υ.Γ.: Dimi... Grazie mille ragazza!

  • SHARE
  • TWEET