Exodus, Entombed, Sabbat @ Gagarin 205, 08/03/09

Ένα πακέτο τριών ιστορικών συγκροτημάτων που ακούνε στα ονόματα των Sabbat, Entombed και Exodus δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως «value for money». Ιδίως όταν το live είναι τόσο μεγάλης χρονικής διάρκειας. Σπάνια έτυχε στο πρόσφατο και μη παρελθόν να απολαύσουμε ολόκληρα τα set των «δεύτερων» -σε σειρά billing- ξένων συγκροτημάτων κι ως εκ τούτου η αργοπορημένη ώρα λήξης του event βρήκε παράπονα σε βαθμό αμελητέο. Η καθυστέρηση στην όλη έναρξη φυσικά έπαιξε το δικό της ρόλο, γεγονός που συγκέντρωσε έξω από το club πλήθος κόσμου που ανέμενε να παρακολουθήσει τα συγκροτήματα από το πρώτο κιόλας λεπτό της εμφάνισής τους.



Η πρώτη μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή δεν ήταν άλλη από τους Sabbat των Martin Walkyier και Andy Sneap, ή αλλιώς, ο λόγος για τον οποίο πρόκειται να βγει μια πικρία. Ο ήχος κατά το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης ήταν κακός, με μία βαβούρα από riffs να επισκιάζει την καλή απόδοση της μπάντας. Όσον πάλι αφορά τα τύμπανα, τι να πω; Η «μπότα» αποδείχθηκε αυτό που λέμε «όνομα και πράμα», καθώς έριχνε σε μεγάλο βαθμό την αισθητική των κομματιών. Θα μου πείτε, όμως, για ποια αισθητική μιλάς ακριβώς, εκεί που οι ταχύτητες δίνουν και παίρνουν; Έλα όμως που για να ενθουσιαστείς με κάτι, πρέπει να καταλαβαίνεις τι ακριβώς παίζει, πέραν των φωνητικών, της άριστης επικοινωνίας μεταξύ των μελών και των μελωδιών που ηχούσαν στην ατμόσφαιρα.



Και για να είμαστε εντελώς ειλικρινείς, αν με πιάσετε και με ρωτήσετε κάτ' ιδίαν, θα σας πω ότι οι Sabbat εκμηδένισαν πάμπολλα γκρουπ της ίδιας και μη συνομοταξίας, μιας και δεν είχα αντικρύσει ξανά (και ζωντανά) τη μορφή του Martin Walkyier σε ένα 70λεπτο (!) set με κομματάρες τύπου "The Best Of Enemies", "Hosanna In Excelsis", "Do Dark Horses Dream Of Nightmares?" και πάει λέγοντας.



Μετά από ένα σημείο όμως έρχεται η στιγμή που κάθεσαι να γράψεις και κάπου εκεί επικρατεί η φωνή της λογικής. Οι Sabbat έδωσαν ένα εξαίρετο show υπό κακές συνθήκες, με τις (αναπάντεχες) εκδηλωτικές αντιδράσεις των παρευρισκομένων να τονίζουν τη μεγάλη νίκη αυτού του σχήματος που κακώς αναφέρει ότι αποτέλεσε μεγάλη επιρροή για τους Cradle Of Filth. Κύριε Martin, σας παρακαλώ πολύ να μην το αναφέρετε ξανά, επειδή τα παπούτσια σας είναι πολύ βαριά για να καταφέρει κάποιος άλλος να τα φορέσει. Πλέον, ευελπιστούμε σε μια νέα εμφάνισή σας υπό το όνομα των Sabbat, επειδή το σχήμα φαίνεται πώς είναι ικανό για πολλά περισσότερα, τα οποία και πρέπει να αποδώσει.



Setlist:
A Cautionary Tale / Hosanna In Excelsis / The Clerical Conspiracy / Behind The Crooked Cross / I For An Eye / Do Dark Horses Dream Of Nightmares? / How Have The Mighty Fallen? / The Best Of Enemies / The Church Bizarre / For Those Who Died




Ένα εικοσάλεπτο περίπου μετά τους Sabbat, και αφού «απολαύσαμε» ένα δεύτερο live ήχων κατά τη διάρκεια του sound check, ήρθε η ώρα των Σουηδών να πάρουν τη σκυτάλη στον Κυριακάτικο metal μαραθώνιο. Mε αρκετά αλλαγμένη σύνθεση από την τελευταία φορά που μας επισκεφτήκαν, τα μόνα original μέλη που παραμένουν πιστά στις τάξεις της μπάντας είναι ο κιθαρίστας Alex Hellid και ο frontman L-G Petrov. Τα drums και το μπάσο έχουν αναλάβει από το 2006 οι Olle Dahlstedt και Nico Elgstrand αντίστοιχα. Φυσικά αυτές οι αλλαγές δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο για το κοινό και τον γράφοντα.



Όλοι ανυπομονούσαν να δουν την αγαπημένη μπάντα εν δράση. Η αλήθεια είναι ότι οι Entombed δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο στην υπόθεση live. Κάτι το rock 'n' roll feeling που βγάζουν τα τραγούδια τους, κάτι ο απίθανος τύπος που κρατά το μικρόφωνο και μονίμως χαμογελάει -όταν δε γκαρίζει ή κάνει γκριμάτσες- δεν σ' αφήνουν να μη διασκεδάσεις στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Έτσι και την Κυριακή, βγήκαν φουριόζοι με το "Eyemaster" και άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό στο κοινό, με παλιά, κλασσικά κομμάτια, αλλά και καινούρια από το "Serpent Saints - The Ten Amendments" του 2007. Πολύ ζωντανή εμφάνιση, με τον L-G, τύφλα, να οργώνει τη σκηνή και να τη «στολίζει» ενίοτε με σάλια ή μύξες, ενώ η υπόλοιπη μπάντα απέδιδε ομολογουμένως άψογα παλιό και νέο υλικό.



Τα καινούρια τραγούδια αποδείχτηκαν ιδιαίτερα δυναμικά, παιγμένα ζωντανά, και σίγουρα άλλαξαν την άποψη όποιου παρευρέθηκε και είχε μέχρι τότε πάρει με κακό μάτι το νέο δίσκο. Στο πρώτο κομμάτι της εμφάνισης η μπάντα έκλεισε με τη διαχρονική αξία του "Left Hand Path" και μετά από ένα σύντομο intermission, όσο διαρκεί και το "DCLXVI" δηλαδή, ξαναβγήκε για ένα part 2, ακόμα πιο έντονο και καταιγιστικό. Μέσα σε ένα ρεκόρ διάρκειας για encore, μας βομβαρδίσανε με ένα σερί από τραγουδάρες, κατά βάση από το "Wolverine Blues" και το "Left Hand Path", που έκαναν και τον πιο ψυχρό, μέχρι εκείνη την ώρα, σβέρκο να συγκινηθεί και να ξεσπάσει.



Η αυλαία τελικά έπεσε, μετά από παραπάνω από μιάμιση ώρα show και με τους συντελεστές να υποκλίνονται εγκάρδια (ο L-G πάντα αγκαλιά με τη βότκα του) και να χαιρετάνε το κοινό. Φυσικά ούτε οι Entombed γλίτωσαν τελικά από το φάντασμα του κακού ήχου στο Gagarin. Τουλάχιστον δεν τον χαρακτήριζες βαβουριάρικο, όπως δύο ώρες νωρίτερα στους Sabbat. Σημαντική παρατήρηση που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Παρά το σχεδόν άψογο της εμφάνισης των Σουηδών, τα άτομα έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και κάτι παραπάνω, η απουσία του δεύτερου κιθαρίστα είναι παραπάνω από εμφανής. Μπορεί ο Hellid να είναι από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχουν περάσει απ' τη σκηνή, αλλά μόνος του χάνει το χαρακτηριστικό όγκο που πάντα έβγαζαν οι Entombed. Είναι σα να έχει το τεθωρακισμένο και να του λείπει η μία ερπύστρια. Επομένως στην επόμενη επίσκεψη τους ας ελπίσουμε ότι θα μας έρθουν τουλάχιστον με ένα session-a (Uffe, γύρνα πίσω ρε!).

Setlist:
Eyemaster / I For An Eye / Crawl / Demon / Serpent Saints / Damn Deal Done / Masters Of Death / Sinners Bleed / When In Sodom / Stranger Aeons / In The Blood / Left Hand Path / DCLXVI / Chief Rebel Angel / Wolverine Blues / Out Of Hand / Night Of The Vampire / Like This With The Devil / Revel In Flesh / Supposed To Rot


«Άντε ρε! Δουλεύουμε αύριο» αναφωνεί ο διπλανός μου -μεσήλικας είναι η αλήθεια- και δεν έχει και άδικο, αφού η ώρα κοντεύει 12 όταν οι Exodus εμφανίζονται στη σκηνή του Gagarin, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του κοινού.



Οι μορφές των Nicolas Barker και Rob Dukes κατέλαβαν τη μισή σκηνή και άφησαν την άλλη μισή για τα υπόλοιπα μέλη και τον εξοπλισμό. Πρώτες νότες, πρώτο χτύπημα στο ταμπούρο και... ξεκινάνε τα μαθήματα στη βία. Ο ήχος της κιθάρας και κυρίως των κρουστών προκαλεί απανωτά διαμπερή τραύματα στα κεφάλια μας, αφού η αλήθεια είναι ότι ο ευτραφής drummer το «τίγκαρε» το θέμα - αλλά χαλάλι του. Ο πανικός έχει ήδη ξεκινήσει.



"Last Act Of Defiance", "44 Magnum Opus" και όλα τα καλούδια που μπορεί να προσφέρει μια thrash metal συναυλία υπάρχουν εδώ στον υπερθετικό βαθμό. Το mosh pit στήθηκε, το crowd surfing δίνει και παίρνει. "Piranha" φωνάζει ο Dukes με σκισμένα φωνητικά και η κατάσταση αρχίζει να «χειροτερεύει», αφού οι Exodus έχουν ζεσταθεί για τα καλά, το ίδιο και ο κόσμος. "Children Of A Worthless God" από το τελευταίο τους πόνημα και κάπου εκεί η ηγετική φιγούρα του Garry Holt μας προσκαλεί στο party γενεθλίων του Dukes, παίζοντας φυσικά και την ανάλογη μελωδία στην κιθάρα. Μια οικογένεια γίναμε όλοι, πόσο μάλλον όταν ο εορτάζοντας, κρατώντας μια βιντεοκάμερα, μας ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει dvd για προσωπική (;) χρήση και «ευγενικά» μας παρακίνησε φωνάζοντας «if you wanna be in the dvd make some noise motherfuckers».



Ώρα για λίγη μουσική και... "Braindead" (κρίμα γιατί το "Pleasures Of The Flesh" δεν το τίμησαν ιδιαίτερα), πριν η φονική τριάδα που αποτελείται από τα "Metal Command", "...And Then There Were None" και "A Lesson In Violence", παρασύρει στο πέρασμά της ό,τι είχε απομείνει και, ενώ τα σώματα από το crowd surfing βολόδερναν δεξιά και αριστερά, οι thrashers από το Bay Area φεύγουν για το encore.



Ψαρωμένοι από την απόδοση της μπάντας και ιδίως του Barker, που έχει μετατρέψει τα κομμάτια σε death metal, οι Exodus επανεμφανίζονται με τι άλλο; ..."Bonded By Blood". Το mosh pit παίρνει διαστάσεις πανικού και μετά από συνεχείς προσποιήσεις των Exodus με εισαγωγές κομματιών των Metallica, το "Toxic Waltz" ξεχύνεται από τα ηχεία. Το απόλυτο «hitάκι» της μπάντας αποδόθηκε με περίσσια ενέργεια, γι' αυτό και το κοινό το τίμησε δεόντως, με εντατικές προσπάθειες αυτοτραυματισμού. Για το τέλος επεφύλασσαν τον thrash ύμνο "Strike Of The Beast", στο οποίο έλαβε χώρα και το λεγόμενο «wall of death» μετά τις απαραίτητες χωροταξικές υποδείξεις του Dukes, καταναλώνοντας έτσι και τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που μας είχαν απομείνει. Με καλό ήχο, πωρωμένο κοινό και βεβαίως μια τέτοια μπάντα με τέτοια όρεξη, αυτό το live δε θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από συναρπαστικό.



Setlist:
Last Act Of Defiance / 44 Magnum Opus / Fabulous Disaster / Piranha / Children Of A Worthless God / Blacklist / Iconoclasm / Braindead / War Is My Sherpend / Metal Command / And Then There Were None / A Lesson In Violence / Bonded By Blood / Toxic Waltz / Strike Of The Beast