Art Of Simplicity, Faded Hopes, Hostal Handshake στη μουσική σκηνή ''Αθηνά''

16/09/2005 @ 12:04
11/09/05, Μουσική Σκηνή "Αθηνά", Αθήνα

Βραδάκι Κυριακής και μετά από πρόσκληση των παιδιών απ' τους Art Of Simplicity, κατηφόρισα προς το Φάληρο και τη μουσική σκηνή "Αθηνά", τόσο για να διαπιστώσω αν οι Art είναι το ίδιο καλοί ζωντανά όσο στο πρόσφατο πολύ-πολύ καλό τους promo, αλλά και με μια αυξημένη δόση περιέργειας για τα υπόλοιπα ονόματα του set...

Ο χώρος ουσιαστικά είναι μια αίθουσα που χωράει γύρω στα 200 άτομα (maximum και με κάποιο ζόρι για να είμαι ειλικρινής) και αποτελεί αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Φακανά. Το live (στα χαρτιά) θα άρχιζε γύρω στις 21:00, αλλά καθώς η έναρξη καθυστέρησε είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τα παιδιά απ' τους Hostal Handshake, να προμηθευτώ το (προοικονομία, σε λίγο καιρό και κριτική) συγκλονιστικά καλό promo τους (τι στο καλό, όλοι οι ταλαντούχοι μαζί κάνουν παρέα;) και να προετοιμαστώ κατάλληλα για τη βραδιά που θα ακολουθούσε: μια βραδιά με πολύ heavy, τρία συγκροτήματα διαφορετικού ύφους το καθένα, πολύ και καλή μουσική και πολλές, πολλές υποσχέσεις από underground συγκροτήματα που παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια. Ας μη γινόμαστε όμως μελοδραματικοί και ας πάμε στο ψητό...

Ο κόσμος δεν ήταν πολύς... Τι πολύς δηλαδή, γύρω στα 50 άτομα ήμασταν. Οι υπόλοιποι επέλεξαν να δουν το Χ του Παναθηναϊκού στη Νίκαια. Τι να γίνει, εκείνοι έχασαν. Λοιπόν... Πρώτοι βγαίνουν οι Hostal Handshake: αθηναϊκό τρίο με heavy-stoner καταβολές και με πολύ-πολύ αμερικανίλα '90s στον ήχο του. Οι Μάρκος, ο Στέργιος και ο Βασίλης κλήθηκαν λοιπόν μέσα σε μια ώρα να παρουσιάσουν το φρεσκότατο (τόσο φρέσκο που ζεματάει) promo τους "Bitched Up" και κατάφεραν να ζεστάνουν ανετότατα το κοινό, τόσο λόγω του στιβαρού, απροσπέλαστου, ογκώδους ήχου τους, όσο και λόγω της ίδιας τους της μουσικής. Όταν ένα συγκρότημα διασκευάζει το "Deaf Forever" των Motorhead τόσο καλά που το θεωρείς σχεδόν δικό του κομμάτι, ποια νομίζετε ότι είναι η ηχητική του κατεύθυνση, το power metal; Ήχος τραχύς, λοιπόν, τσαμπουκαλεμένα φωνητικά από τον Μάρκο (σαφέστατα η εμβληματική προσωπικότητα του group) και χύμα αμερικάνικο heavy-rock με ολίγη από punk (αισθητική κυρίως). Πολύ, πολύ όμορφα, δε συμφωνείτε; Δεν ξέρω πόσο έμπειρα είναι τα παιδία από live, αλλά παρ' όλη τη μικρή προσέλευση έδειξαν να το καταευχαριστιούνται και να παίζουν κατ' αρχάς για τον εαυτό τους. Και αυτή τους η άνεση μόνο μπροστά μπορεί να τους πάει...


Setlist: There's a storm Coming, Standing in the corner, I Am, Why don't you sleep with me, Savage Rose, Deaf Forever(Motorhead Cover), My Own Dominion, Don't Wait For me, Final Hit, Beerality, One Grain Of Sadness, Ballad Of Chasey Lane (Bloodhound Gang cover).

Μιλώντας για άνεση λοιπόν, να κάτι που δεν είχαν τα "παιδιά από την Πάτρα" και φιλοξενούμενοι για τη συγκεκριμένη βραδιά, Faded Hopes... Μετά τους Hostal, στη σκηνή ανέβηκε το εν λόγω συγκρότημα με την πρόθεση να παρουσιάσει και αυτό τα κομμάτια του, τα οποία κυμαίνονται σε ένα gothic - blackίζον φάσμα με πολλές επιρροές από συγκροτήματα του χώρου με γυναικεία φωνητικά (πχ. Theater Of Tragedy), αλλά στο κάπως πιο σκληρό. Σε μια πρώτη εντύπωση, όλοι μας παρατηρήσαμε τόσο την απουσία μπασίστα, όσο και τον συνδυασμό ανδρικών brutal φωνητικών (από τον κιθαρίστα και mainman), με υψίσυχνα γυναικεία (από την πληκτρού της μπάντας), δίνοντας έμφαση περισσότερο στα πρώτα. Καλές ιδέες, αργόσυρτα riffs και θεατρικότητα από τον τραγουδιστή, αλλά και με έναν ήχο να έχει πολύ (μα πάρα πολύ) μπροστά τις κιθάρες, επισκιάζοντας όλα τα υπόλοιπα όργανα, η αίσθηση που μου άφησαν είναι κάπως συγκεχυμένη. Χαρακτηριστικό των Faded Hopes ήταν επίσης το "σφίξιμο" τους επί σκηνής, αλλά δεν τους κατηγορώ, ήταν το πρώτο τους live, ήταν μακριά από την Πάτρα (όπου θα είχαν και τους φίλους τους ενδεχομένως στο κοινό) και όσο να 'ναι τα 50 άτομα δε βοηθάνε και πολύ σε θέματα άνεσης και σκηνικής παρουσίας. Στα πλην ένας κάκιστος ήχος που τους έθαψε και στα συν ένα πολύ καλό Metallica medley, αρκετές καλές ιδέες και η εμπειρία μιας πρώτης live εμφάνισης...


Setlist: Visions Act 1(instrumental intro), Desperate Regret, Veil Of Tears, Tears Of Time, Journey Through Time, Metallica Medley, Perceiving From Afar

Εμπειρία που σαφώς έχουν και με το παραπάνω οι Art Of Simplicity οι οποίοι ακολούθησαν και ουσιαστικά καθήλωσαν όλους τους παρευρισκόμενους. Με όπλο το πολύ καλό "Asymmetric" promo τους (έλα, μη βαριέσαι, πήγαινε διάβασε τη σχετική κριτική), τη μουσική τους δεξιοτεχνία και την εμπειρία που κουβαλάνε από άλλες μπάντες που συμμετέχουν (Wastefall, Fragile Vastness), είχαν να μας πουν πολλά και τελικά είπαν ακόμα περισσότερα. Τρίτη μπάντα της βραδιάς, άτυπα headliners, και με ένα μίγμα heavy-prog... Όχι και άσχημα έτσι; Κατά τη διάρκεια του set τους εκτέλεσαν άψογα ολόκληρο το "Asymmetric" και σε συνδυασμό με τις διασκευές που έκαναν (ενδιαφέρουσες και μέσα στο πνεύμα) αποκάλυψαν τη δυναμική τους. Τρία πράγματα ξεχώρισα: τον δίμετρο βιολιστή και βασικό συνθέτη Matthew, τον κιθαρίστα παίζω-75-χρόνια-κιθάρα-αλλά-είμαι-και-μετριόφρων- Άρη και φυσικά τον τραγουδιστή Γιώργο Εικοσιπεντάκη (που έγινε πλέον μόνιμο μέλος) του οποίου η επίδοση ήταν συγκλονιστική και πολύ ανώτερη εκείνης του promo. Τελικά, οι Art Of Simplicity κέρδισαν τους πάντες, καταχειροκροτήθηκαν και γύρω στις 12, λόγω μιας σπασμένης χορδής του βιολιού του Matthew, αναγκάστηκαν να διακόψουν και τελικά να κόψουν το encore που άκουγε στο όνομα "Perfect Strangers" (σημ: ναι Κωστή, των γνωστών...). Δεν πειράζει. Όσο έπαιξαν μας γέμισαν...

Setlist: Intro, Looks from the mirror, a search for numb a search for jam, Dislocated Day (Porcupine Tree), Asymmetric Act, Ending Theme (Pain of Salvation), Pharaoh (Symphony X), nOThinG.

Νομίζω ότι τελικά είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς πως η παραπάνω κριτική γράφτηκε με πολύ καλή διάθεση. Και πως να γινόταν διαφορετικά όταν σε μια βραδιά γνώρισα τρεις πολλά υποσχόμενες μπάντες που μας χάρισαν πολύ ενδιαφέρουσα μουσική και απέδειξαν πως ο ελληνικός χώρος έχει πολλά να προσφέρει. Όσο μπορείτε, στηρίξτε την εγχώρια σκηνή γιατί οι εν λόγω κύριοι δεν είναι απλά κάποια ψώνια που βγαίνουν στην τηλεόραση νομίζοντας ότι είναι "καλλιτέχνες" και "τραγουδιστές". Είναι παιδιά με ταλέντο, μεράκι και πολλή αγάπη γι' αυτό που κάνουν και νομίζω πως αξίζουν την υποστήριξη όλων μας. Σίγουρα περισσότερο απ' το να βλέπεις τον Παναθηναϊκό να παίρνει Χ, δε συμφωνείτε;

  • SHARE
  • TWEET