«A Buyer's Guide»: Alice Cooper

Είναι γεγονός ότι σε κάθε δεκαετία της rock μουσικής, ο Alice Cooper (γεννημένος Vincent Furnier) ήταν πάντοτε παρών, προσαρμοζόμενος σαν χαμαιλέοντας σε είδη και στυλ, άλλοτε πρωτοστατώντας στις εξελίξεις, άλλοτε ακολουθώντας αποτελεσματικά και άλλοτε αγκομαχώντας να παραμείνει επίκαιρος, πάντως πάντα εκεί, με ποιοτικές κυκλοφορίες, με αστοχίες και επιτυχίες αλλά πάντοτε με κάτι ενδιαφέρον να πει, και αυτό συχνά, πολύ συχνά υποτιμάται από τους ακροατές του rock και ακόμα περισσότερο από τους αφ' υψηλού κριτές και αναθεωρητές της rock ιστορίας που τελικά ποτέ δεν τον πήραν στα σοβαρά επειδή ποτέ δεν πήρε ο ίδιος τον εαυτό του στα σοβαρά, ενώ τελικά αυτός ακριβώς είναι ο πιο σοβαρός λόγος να τον εκτιμήσουμε.

Ξεκινώντας την καριέρα του ως ο μπροστάρης μία μπάντας, η ουσία και το όνομα της οποίας σιγά σιγά απορροφήθηκε από την πληθωρική του προσωπικότητα, ασχολήθηκε αρχικά, χωρίς να εντυπωσιάσει, με την φρικαρισμένη ψυχεδέλεια των '60s πριν γίνει αναγνωρίσιμο μέγεθος όταν αγκάλιασε τον hard rock ήχο της πόλης του (περισσότερα για τον ήχο του Detroit εδώ). Η συνέχεια τον έφερε κοντά στο glam, τη θεατρική πλευρά του prog, το new wave, το hair metal, το βαρύτερο metal και πίσω πάλι στο hard rock με διάφορες εκφάνσεις, ενώ ανάμεσα σε όλα αυτά δεν είχε κανένα πρόβλημα να παίξει με ρυθμούς από disco μέχρι cabaret ανάλογα με το τι θα εξυπηρετούσε αυτό που είχε στο μυαλό του.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πάντως ότι η μουσική δεν ήταν αρκετή για να εκφράσει όλα αυτά που είχε στο μυαλό του και ειδικά, στις αρχές του, το πώς θα σοκάρει, ίσως όχι ουσιαστικα - αν και οι εποχές τότε ήταν πιο ευαίσθητες - πάντως σίγουρα με μία εικονοκλαστική μεγαλοπρέπεια. Έτσι το προφίλ του συμπληρώνουν από τη μία οι στίχοι του που στα καλύτερά τους είτε θα λένε μία ιστορία (συνήθως κινούμενοι σε horror πλαίσιο) είτε θα μιλάνε για τους (και στους) νέους κάθε εποχής (η έκρηξη χαράς του "School's Out" είναι διαχρονική) και από την άλλη οι θεατρικές του εμφανίσεις που ανέπτυξαν πλήρως τη splatter προσέγγιση για να κάνουν τις συναυλίες του μοναδικές μέχρι και σήμερα στον κόσμο της μουσικής.

Όλα αυτά είναι λίγο ως πολύ γνωστά, ίσως όμως αυτό που λίγοι συνειδητοποιούν είναι το πόσο γεμάτη είναι η δισκογραφία του. Δε θα τολμήσουμε να πούμε ότι δεν έχει κακούς δίσκους, το αντίθετο, ίσως έχει αρκετούς κακούς και άλλους τόσους μέτριους. Όμως είναι άξιοσημείωτο ότι αυτοί είναι διαφορετικοί για κάθε ακροατή και αυτό τελικά σημαίνει ότι κάτι έκανε καλά στην καριέρα του. Προσπαθώντας να αναδείξουμε όλες τις πτυχές της μουσικής του και συνειδητοποιώντας ότι ειδικά στις γκρίζες περιόδους του, δηλαδή στις πνιγμένες στο αλκοόλ αρχές των '80s και στα πιο πρόσφατα «δεινοσαυρικά» χρόνια, υπάρχουν love or hate δίσκοι, παρουσιάζουμε έναν οδηγό δισκογραφίας ελπίζοντας σε μία επανεκτίμηση και μία αναγώριση ενός, τελικά, υποτιμημένου ως προς την επιρροή του (όχι εμπορικά φυσικά) πυλώνα της rock. (ΚΣ)

 

Killer
(Warner, 1971)

Η συνταγή της επιτυχίας είχε βρεθεί λίγους μήνες πριν, με τη συνεργασία με τον, 22-χρονο τότε, Bob Ezrin για τον προηγούμενο δίσκο. Με αυτόν εδώ - τον τέταρτο - το συγκρότημα πετυχαίνει bull's eye. Η φωνή του Cooper δίνει σε κάθε τραγούδι το ηχόχρωμα αυτό που θα αναδείξει κάθε σημείο, δείχνοντας μεγάλη ωρίμανση σε σχέση με το ξεκίνημα (μόλις 1-2 χρόνια πριν) και έχοντας πλέον μπει για τα καλά σε mood ερμηνείας. Μπορεί ο, 23-χρονος τότε, Alice να ξεχωρίζει, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος (Glen Buxton, Michael Bruce, Dennis Dunaway, Neal Smith) προσφέρουν σε μεγάλο βαθμό και με το παίξιμό τους και με το γράψιμό τους, με το αποκορύφωμα να έρχεται στον ομώνυμο επίλογο. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουν μεσολαβήσει κομματάρες όπως το πρωτόγονο και prog ταυτόχρονα "Halo Of Flies", το γκρουβάτο "Under My Wheels", το σφιχτοδεμένο "You Drive Me Nervous", το τρομακτικό και μόνο στη σκέψη "Dead Babies", το πανηγυρικό "Yeah, Yeah, Yeah", το συγκινητικό "Desperado" για το είδωλo του Alice, τον Jim Morrison. Το "Killer" είναι ένα αριστούργημα που φέτος κλείνει μισό αιώνα κι όμως ακούγεται ακόμα φρέσκο. Αυτό δεν είναι ο ορισμός του διαχρονικού; (Π.Κ.)

Welcome To My Nightmare
(Atlantic, 1975)

Πρόκειται για αυτόν που θεωρούμε τον πρώτο solo δίσκο του Vincent ως Alice και με νέους μουσικούς ουσιαστικα το τότε συγκρότημα του Lou Reed. H αλλαγή αυτή τον έστρεψε από τα όμορφα αλλά «χαλαρά» ροκάκια του προηγούμενου δίσκου, σε κάτι πιο φιλόδοξο που είχε ήδη υπονοηθεί από τα προηγούμενα άλμπουμ του αλλά εδώ πλέον αποκτά όλη του τη δόξα. Ενορχηστρωτικά και συνθετικά με το δίσκο αυτό και την πολύτιμη συνεισφορά του Bob Ezrin, που επιστρέφει ως παραγωγός και μπορεί να συγκαταλέγει αυτή τη δουλειά ως μία από τις καλύτερές του, δε διστάζουν να αγγίξουν ακόμα και τον κόσμο του prog rock (στο μέγιστο της δημοφιλίας του εκείνη την εποχή). Η μουσική είναι πλούσια και με εναλλαγές, αντλεί και από επιρρόες εκτός rock (το funky ομότιτλο τραγούδι, το cabaret "Some Folks") αλλά τα ενσωματώνει σε μία απαράμιλλη αλληλουχία και υπόδειγμα συνοχής. Πράγμα που ήταν απαράιτητο όταν ταυτόχρονα οι στίχοι διηγούνται μία ιστορία διαδοχικών εφιαλτών ενός παιδιού με το όνομα Steven. Είναι η πρώτη φορά που αναπτύσει τόσο πολύ το shock rock στοιχείο του και του δίνει κεντρικό ρόλο ενώ βρίσκεται και σε μεγάλη συνθετική φόρμα παράγοντας χιτάκια που ακόμα τον συνοδέυουν στις περιοδείες του όπως τα "Only Women Bleed", "Department Of Youth" και το καλύτερο όλων όπου απελευθερώνει όλη του τη σχιζοφρενική θεατρικότητα, "Steven". (ΚΣ)

 

Love It To Death
(Straight, 1971)

Η ψυχεδελική περίοδος του (ή αν θέλετε «των», σε αυτή τη φάση ακόμα) Alice Cooper δεν κατάφερε και πολλά και ομολογουμένως παραμένει μέχρι τώρα απλώς μία ενδιαφέρουσα περιέργεια. Ο τρίτος τους δίσκος λοιπόν θα έπρεπε να καταφέρει μια κάποια επιτυχία ειδάλλως το τέλος ήταν μάλλον κοντά. Το πέτυχαν και με το παραπάνω, σε βαθμό που η πολυεθνική Warner εξαγόρασε το συμβόλαιό τους από τη Straight (ιδιοκτησίας Frank Zappa). Για να γίνει αυτό όμως χρειάστηκε να αφήσουν τον Syd Barrett στην ησυχία του και να στραφούν σε άλλες επιρροές, πιο rock ‘n' roll, πιο hard rock, πιο Detroit. Και είναι όντως ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του ήχου αυτού όπως αποτυπώνεται στον εφηβικό ύμνο "I'm Eighteen", στο "Is It My Body?", το "Caught In a Dream" όχι όμως και το καταπληκτικότερο όλων "Ballad Of Dwight Fry" που είναι κάτι ακόμα περισσότερο και δείχνει το λαμπρό μέλλον. (ΚΣ)

Billion Dollar Babies
(Warner, 1973)

Αν δεν υπήρχε το "Welcome To My Nightmare" αυτό θα ήταν το πιο φιλόδοξο άλμπουμ του Alice Cooper, τουλάχιστον στα 70s, που περιλαμβάνει σχεδόν ισόποσα τις μεγαλεπίβολες συνθετικές και ενορχηστρωτικές επιρροές με τα άμεσα ροκάκια. Ξεκινάει με μία πομπώδη διασκευή στο "Hello Hooray" το οποίο πρωτοερμήνευσε η Judy Collins που λειτουργεί ως εισαγωγή παρουσιαστή τσίρκου ή vaudeville. Η συνέχεια περιλαμβάνει τραγούδια στο γνώριμο hard rock ύφος του και με μερικά από τα καλύτερα riff του, όπως τα υπερχιτάκια "Elected" και "No More Mr. Nice Guy" και στο ίδιο κλίμα τα λιγότερο αναγνωρίσιμα "Unfinished Sweet" και "Raped And Freezin'". Το "Generation Landslide" είναι ένα υπέροχο μίγμα folk rock με hard στοιχεία και σίγουρα δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Όμως την κατεύθυνση του δίσκου ορίζουν τελικά, μαζί με το "Hello Hooray", το ομότιτλο, το "Sick Things", το "Mary Ann" και το "I Love The Dead" που εξερευνούν τη horror θεατρικότητα και τη μίξη μουσικών ειδών που θα τελειοποιήσει δύο δίσκους μετά. Υπό αυτή την έννοια ίσως και να είναι μία best of both worlds περίπτωση. (ΚΣ)

 

Trash
(Epic, 1989)

Από τα '80s δε βγήκε ηχητικά αλώβητο σχεδόν κανένα από τα μεγάλα ονόματα των '70s και ο Alice Cooper δεν είχε πολύ διαφορετική μοίρα. Η ειδοποιός διαφορά με αυτόν όμως είναι ότι στο τελείωμα της δεκαετίας πέτυχε να βγάλει έναν δίσκο γεμάτο hits, που όχι απλά επανέφερε, αλλά εκτόξευσε το ενδιαφέρον του κοινού γι' αυτόν. Αφήνοντας τους (αποτυχημένους) πειραματισμούς του πολύ πρόσφατου παρελθόντος πίσω του έδωσε τα ηνία στον Desmond Child, που εκείνη την εποχή πήγαινε από επιτυχία σε επιτυχία εμπορικά. Αυτός συνέγραψε όλα τα τραγούδια, έφερε Bon Jovi, Aerosmith, Joan Jett και το αποτέλεσμα ήταν ένας pop δίσκος στην καρδιά, αλλά με glam metal ηχητικό περιτύλιγμα που μπήκε σε πάρα πολλά σπίτια με προμετωπίδα "Poison". Τα hits δεν έλειπαν καθόλου, με τα "Bed Of Nails", "House Of Fire" και "Hell Is Living Without You" να είναι πια διαχρονικά - άσχετα αν τα αγνοεί έκτοτε ο ίδιος στις συναυλίες του, αφού μετά από μόλις έναν δίσκο αναχώρησε οριστικά γι' άλλα ηχοτοπία. (Π.Κ.)

Brutal Planet
(Spitfire, 2000)

Στα '90s ο Alice Cooper δε θα λέγαμε ότι καβάλησε ακριβώς το κύμα στον αφρό του οποίου τον έφερε η επιτυχία του "Trash". Η εμπορική αποτυχία του πολύ καλού κατά τα άλλα "The Last Temptation" τον έφερε χωρίς εταιρεία και προφανώς πικραμένο γι' αυτό - την επόμενη μουσική του στροφή προσωπικά τη συνδέω και με αυτό το γεγονός. Το nu metal βρίσκεται στα ντουζένια του, ο Alice μπαίνει στα χωράφια του και μας παραδίδει τον πιο μαύρο, σκοτεινό, αλλά και μεταλλικό δίσκο της καριέρας του. Με τρομερά τραγούδια όπως το ομότιτλο, το "Wicked Young Man", το "Pick Up The Bones", το "Pessi-Mystic", αλλά ουσιαστικά χωρίς κανένα filler. Το "Sanctuary" είναι σαν αντιδάνειο από Rob Zombie, ενώ το "Cold Machines" σαν αντιδάνειο από Marilyn Manson - δύο εκ των μουσικών του παιδιών, δηλαδή. Οι κιθάρες πριονίζουν, ενώ στιχουργικά ο Alice καταπιάνεται με δύσκολα κοινωνικά θέματα σε πρώτο πρόσωπο και όχι μέσω αλληγορικών ιστοριών όπως στο παρελθόν. Πολύ επιχυχημένη στροφή. (Π.Κ.)

Welcome 2 My Nightmare
(UME, 2011)

Πώς να γράψεις τον επίλογο ενός αριστουργήματος τρεισίμιση δεκαετίες μετά, ανταποδίδοντας μέσα στο ματς τα γκολ που αναπόφευκτα έχεις δεχτεί από τα αποδυτήρια; Ο τρόπος με τον οποίο το έκανε ο Alice Cooper εδώ είναι μια τίμια προσπάθεια. Για να κλείσει το κεφάλαιο των ...εφιαλτών, ξανάνοιξε μετά από δεκαετίες αυτά με τον Bob Ezrin (που κρατάει ακόμα) και με τους Michael Bruce, Dennis Dunaway, Neal Smith (μέλη της αυθεντικής Alice Cooper μπάντας). Το αποτέλεσμα; Ένας πολυσυλλεκτικός, μοντέρνος και σε πολλά σημεία θεατρικός δίσκος, με τον Alice να ακροβατεί ηχητικά ανάμεσα σε διάφορα είδη και να χειρίζεται τη φωνή του με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι σχεδόν πάντα το σημείο αναφοράς. Tο συναίσθημα ("Something To Remember Me"), η απόγνωση ("When Hell Comes Home"), το κέφι ("Ghouls Gone Wild"), μεταδίδονται με χειρουργική ακρίβεια στα κομμάτια, ενώ η παραγωγή της παλιοκαραβάνας Bob Ezrin είναι εγγύηση. Όπως επίσης και το παίξιμο των «παλιών», που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Δίσκος που οι περισσότεροι βλέπουν με τα κυάλια μετά από 42 χρόνια καριέρας. (Π.Κ.)

 

Dirty Diamonds
(Spitfire, 2005)

Δεν είναι απλά μία επιλογή για τους φανατικούς, τους nerd του Alice Cooper, είναι στην πραγματικότητα ένας από τους καλύτερους δίσκους του που απλά ατύχησε να κυκλοφορήσει σε μία εποχή που το άστρο του Alice Cooper είχε ξεθωριάσει όντας πολύ γέρος για να είναι επίκαιρος και όχι αρκετά γέρος για να έχει επανέλθει ως σεβάσμιος rocker. Κι όμως εδώ έχει καταφέρει να μεταφέρει όλη την ουσία του σκληρού ήχου των '70s με την garage/hard rock κληρονομιά του Detroit σε σύγχρονη, έξυπνη παραγωγή. Ton συνδυασμό αυτόν, αν είχε κυκλοφορήσει από κάποιο νεόκοπο retro-70s συγκρότημα, θα τον εξυμνούσαμε μέχρι σήμερα. Κανένας όμως δε θα μπορούσε να έχει την ακόμα κραταιά, γρέζα και απόλυτα εκφραστική φωνή του Alice. Για κάποιον παράξενο λόγο πάντως πέρασε απαρατήρητο από τους πολλούς και μόνο πρόσφατα αρχίζει να αποκτά τη θέση που του αρμόζει. Φυσικά όλα τα παραπάνω δε θα ήταν εφικτά αν δεν υπήρχαν μέσα τραγουδάρες όπως τα "Woman Of Mass Destruction", "Dirty Diamonds", "Sunset Babies", "The Saga Of Jesse Jane", η διασκευή στο ψυχεδελικό "Pretty Ballerina" αλλά κυρίως ένα πολύ σφιχτό σύνολο. (ΚΣ)

 

Special Forces
(Warner, 1981)

Δεν είναι ακριβώς ότι είναι κακός δίσκος, είναι απλά ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν έχει ταιριάξει. Δε θέλει φυσικά και πολύ να καταλάβεις ότι η 80s παραγωγή παραείναι πλαστική και τα τραγούδια του, παρότι στα χαρτιά φαίνονται μία χαρά, παραείναι άχρωμα και στερούμενα προσωπικότητας. Αυτό σίγουρα γίνεται αμέσως αντιληπτό στη διασκευή της τραγουδάρας "Seven And Seven Is" των Love. Ως σύνθεση το τραγούδι είναι υπέροχο φυσικά, η εκτέλεση όμως προσπαθεί να το φέρει σε μία new wave κατεύθυνση που δεν μπορεί να υποστηρίξει ο Alice Cooper. Το "You Look Good In Rags" αποτυγχάνει εκεί που συγκροτήματα σαν τους Golden Earring μεγαλούργησαν. Το "Who Do You Think We Are" θα είχε τύχη να σταθεί καλά με λίγο πιο προσεγμένη μεταχείριση σε παραγωγή και ενορχήστρωση αλλά και αυτό όπως τα περισσότερα προδίδεται. Άλλα όπως το "You Want It, You Got It" προσπαθούν να υιοθετήσουν στο μέγιστο τη χρήση synthesizer και καταλήγουν να ακούονται italo disco. Ακόμα κι έτσι όμως ξεχωρίζουν ως καλές στιγμές τα "Don't Talk Old To Me" που φαίνεται να μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτόν τον ήχο καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο και το φουλ ηλεκτρονικό "Skeletons In My Closet" που είναι ελκυστικό και κολλητικό και τελικά αυτό που θα ήθελε να είναι και όλος ο υπόλοιπος δίσκος. Δεν είναι για πέταμα το "Special Forces", κανένας δίσκος του Alice δεν είναι, αλλά σίγουρα ανήκει στις τελευταίες επιλογές της δισκογραφίας του. (ΚΣ)

 

A Fistful Of Alice
(Angel, 1997)

Για τη θέση του live επιλέξαμε τον δεύτερο επίσημο ζωντανό δίσκο που κυκλοφόρησε ο Alice κοντεύοντας τα τριάντα χρόνια καριέρας. Ο δίσκος αυτός μάλλον δεν έτυχε της αναγνώρισης που άξιζε, σε μια περίοδο που ο Alice δεν ήταν ακριβώς στο εμπορικό του απώγειο. Πέραν αυτού όμως, το γεγονός ότι είναι ηχογραφημένο στο Cabo Wabo του Sammy Hagar στο Μεξικό εμποτίζει το παθιασμένο κλίμα του δίσκου. Οι special guests είναι εκλεκτοί και ξεχωρίζουν οι εκτελέσεις του "Lost In America" με τον Slash και του "Feed My Frankenstein" με τον Rob Zombie. Πολύ καλή επίσης είναι η εκτέλεση του "Desperado", ενώ ο βασικός κιθαρίστας του σχήματος Reb Beach κεντάει στο "Under My Wheels" σολάροντας απίστευτα. Εξαιρετικό βρίσκω επίσης το "Welcome To My Nightmare", αλλά και το κλείσιμο με το "Elected" με Slash και Rob Zombie. Το studio κομμάτι που υπάρχει στο τέλος είναι μια πολύ ωραία '90s μπαλάντα. Ζωντανός δίσκος που εξυπηρετεί τον σκοπό του, μιας και σου δίνει να καταλάβεις και το εύρος αλλά και τη δυναμική του καλλιτέχνη Alice Cooper. (Π.Κ.)

A Compilation

Spotify Playlist

1. I'm Eighteen ("Love It To Death")
2. Ballad Of Dwight Fry ("Love It To Death")
3. Under My Wheels ("Killer")
4. Dead Babies ("Killer")
5. Killer ("Killer")
6. School's Out ("School's Out")
7. Elected ("Billion Dollar Babies")
8. Billion Dollar Babies ("Billion Dollar Babies")
9. No More Mr. Nice Guy ("Billion Dollar Babies")
10. Teenage Lament '74 ("Muscle Of Love")
11. Welcome To My Nightmare ("Welcome To My Nightmare")
12. Steven ("Welcome To My Nightmare")
13. Only Women Bleed ("Welcome To My Nightmare")
14. I Never Cry ("Goes To Hell")
15. Skeletons In My Closet ("Special Forces")
16. Clones (We're All) ("Flush The Fashion")
17. Teenage Frankenstein ("Constrictor")
18. Poison ("Trash")
19. Bed Of Nails ("Trash")
20. Feed My Frankenstein ("Hey Stoopid")
21. Lost In America ("The Last Temptation")
22. Wicked Young Man ("Brutal Planet")
23. Pick Up The Bones ("Brutal Planet")
24. Detroit City ("The Eyes Of Alice Cooper")
25. Dirty Diamonds ("Dirty Diamonds")
26. The Saga Of Jesse Jane ("Dirty Diamonds")
27. Wake The Dead ("Along Came A Spider")
28. A Runaway Train ("Welcome 2 My Nightmare")
29. I'll Bite Your Face Off ("Welcome 2 My Nightmare")
30. Paranoiac Personality ("Paranormal")
31. $1000 High Heel Shoes ("Detroit Stories")