«A Beginner's Guide»: Screamo
Τεχνικό, μελωδικό και μοντέρνο hardcore punk + φασαριόζικο και παλαβωμένο emo με ουρλιαχτά = screamo
Στο Rocking.gr δεν έχουμε καταπιαστεί πολύ με το εν λόγω υπό-είδος κι αυτό είναι άδικο. Γενικότερα, παρότι τρέφουμε πολλοί συντάκτες συμπάθεια σε περισσότερο punk μουσικά παρακλάδια κι άλλοι σε ακραία hardcore είδη, έλειπε μια παρουσίαση σε ακραίες μουσικές αυτού του τύπου.
Μέσα από αυτή την λίστα, μερικών εκ των πιο όμορφων, αξιόλογων και επιδραστικών δίσκων του χώρου, θα καλύψουμε μια περίοδο κοντά είκοσι ετών.
Αρχές τις δεκαετίας του '90.
Πόλη, Σαν Ντιέγκο.
Χώρα, Η.Π.Α.
Πολιτεία, Καλιφόρνια.
Χώρος, Ché Café.
Ένας φοιτητικός χώρος που έμελλε να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς για φοιτητές, εργάτες και μπάντες της περιοχής. Συγκροτήματα όπως οι Heroin και οι Antioch Arrow μπλέκοντας μαυρίλα, punk και θόρυβο προσπάθησαν να εξελίξουν το hardcore τους. Αυτοί έκαναν την αρχή (θα προσθέσω τους Honeywell, εκ του Los Angeles και τους Portraits Of Past, εκ του San Fransisco), για να ακολουθήσει η ανατολική ακτή (Νέα Υόρκη, Μασσαχουσέττη, Βιρτζίνια κ.α.) με μπάντες όπως οι Orchid, οι Saetia και οι Pageninetynine (aka pg.99) οι οποίοι έδεσαν ιδανικά τα ουρλιαχτά με τον πόνο, τον προβληματισμό και τα συναισθήματα, τελειοποιώντας τον ορισμό:
Ακραίο και μοντέρνο punk + emo συναίσθημα με κραυγές = screamo
Προφανώς και αυτό το μουσικό κίνημα παρότι παρέμεινε υπόγειο και υποχθόνιο επί χρόνια, μετακινήθηκε και στην Ευρώπη (περισσότερο σε Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία) τις επόμενες δεκαετίας, με εκφραστές μπάντες όπως τους La Quiete, Sed Non Satiata, Daïtro, Corea, Mihai Edrisch και φυσικά τους Raein.
Προσοχή. Το Screamo θεωρείται το νέο κύμα εξέλιξης του μοντέρνου και εξελιγμένου hardcore (post-hardcore) το οποίο γεννήθηκε στην δεκαετία του '80. Πρέπει να διαχωρίσουμε λοιπόν τον συγκεκριμένο ήχο από πρωτοπόρες μπάντες όπως Big Black, Hüsker Dü και Minutemen, αλλά και από τις επόμενες Fugazi, At The Drive-In και Shellac. Για την ακρίβεια, παράλληλα με τον παραπάνω ορισμό, πρέπει να αποκλείσουμε συγκροτήματα που παρότι έχουν στοιχεία screamo (The Used, Thrice, Finch, Thursday, Alexisonfire, Silverstein) παρέμειναν κυρίως εκφραστές του post-hardcore.
Εκτός λίστας έμειναν πάρα πολλά αξιόλογα συγκροτήματα όπως Jeromes Dream, Kidcrash, One Eyed God Prophecy, Loma Prieta, Yaphet Kotto, Hot Cross, Majority Rule, Pianos Become Τhe Teeth, Amanda Woodward, Love Lost But Not Forgotten και Suffocate For Fuck, είτε επειδή πλησιάζαν περισσότερο hardcore punk (έως και ακραία core) είδη, είτε γιατί δεν ήταν τόσο γνωστά οπότε και επιδραστικά στον ήχο. Φυσικά εφόσον σας αρέσουν τα παρακάτω και επιθυμείτε περαιτέρω εμβάθυνση στον ευρύτερο μουσικό αυτό χώρο μπορείτε να επιλέξετε και μερικές από αυτές. Δεκτές ενστάσεις και οποιεσδήποτε προτάσεις.
Τέλος, όσον αφορά το σήμερα, τη διαφορά πλέον την κάνουν σύγχρονες ευρωπαϊκές μπάντες. Γενικότερα, όμως, μπορείτε να ψάξετε τους Viva Belgrado, Loma Prieta, Ojne, Ostraca, Heaven In Her Arms, Comadre, Youth Funeral, The Saddest Landscape, Frameworks και Shizune.
Heroin - Heroin
Gravity (1992/1993/1997)
Πρόκειται για τον πρόγονο του είδους. Ουσιαστικά είναι δύο δισκάκια, το πρώτο 7" και το επόμενο 12" που κυκλοφόρησαν από την Gravity Records με το ίδιο όνομα. Αν βάλεις μαζί και το ντεμπούτο τους EP "All About Heroin", ουσιαστικά έχεις την συλλογή όλων, που κυκλοφόρησε (πάλι σαν ομώνυμο) αργότερα το 1997. Εδώ ακούς ξεκάθαρα ένα νεανικό hardcore punk το οποίο γαμεί και δέρνει. Έχει όλα τα στοιχεία που γέννησαν το είδος και παραμένει άγριο, ωμό και αγνό όσο κανένα στο χώρο.
Portraits Of Past - 01010101
Ebullition (1995)
Επικά τύμπανα. Φανταστικά φωνητικά. Πρώιμο αλλά τόσο μα τόσο καλό. Είκοσι και βάλε χρόνια μετά μπορείς να το ακούς σαν ολόφρεσκο παρότι η ποιότητα της παραγωγής δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Είναι στο κίνημα του post-hardcore αλλά με αυτόν το δίσκο βοήθησαν στην δημιουργία του νέου υποείδους. Μπορεί να το βρεις και σαν ομώνυμο καθώς την επόμενη χρονιά λανσαρίστηκε έτσι από την δισκογραφική. Στην εποχή του δεν πούλησε σχεδόν καθόλου. Τόσο που η δισκογραφική ανακύκλωσε τα εξώφυλλα και λίγα χρόνια αργότερα που ζητήθηκε από πολύ κόσμο άρχισε να τυπώνει διαφορετικά (ότι να’ναι) εξώφυλλα (μερικά και με το χέρι).
Saetia - Saetia
The Mountain Collective For Independent Artists (1998)
Άλλος ένας δίσκος που θα βρεις με τρία τέσσερα διαφορετικά εξώφυλλα. Το βασικό μπλε, μερικά παρεμφερή που κόπηκαν και μοιράστηκαν σε live και ένα με αρνητικό μιας φωτογραφίας. Ίσως το λιγότερο επιδραστικό από όλα, αλλά οι κιθάρες του είναι τόσο ιδιαίτερες που οφείλουμε να το εντάσσουμε πάντα σε παρόμοιες λίστες του είδους. Μισή ώρα υπόθεση παράνοιας, τρέλας και τσιρίδας. Αρκετά αφιλόξενο και εντελώς αποκρουστικό. Ίσως το μόνο τόσο σιχαμένο στις αρχές της δημιουργίας του screamo.
Orchid - Chaos Is Me
Ebullition (1999)
Από τις μπάντες που πρέπει να αναφέρεις αρχικά όταν μιλάς για τον χώρο. Είναι περισσότερο βίαιη από άλλες. Έχει μια ένταση και ένα θυμό που εκφράζεται φανταστικά στα δεκαοκτώ (κι όμως, μόνο) λεπτά αυτής της απίθανης δισκάρας. Κρίμα. Πάρα πολύ κρίμα που το είδος και αυτή η μπάντα δεν έγινε ποτέ όσο γνωστή της άξιζε. Στην Ευρώπη ειδικά. Πάθος. Επίθεση. Χάος. Πολυπλοκότητα. Βάρος. Ενέργεια. Επανάσταση και ακατέργαστος θόρυβος. Όταν έγραφαν αυτοί δίσκους στα στούντιο του Kurt Ballou άλλες μπάντες ακόμα έπαιζαν στο νηπιαγωγείο. Μετά τους Orchid το χάος των φλώρων. Μας κατουράνε.
Envy - All The Footprints You've Ever Left And The Fear Expecting Ahead
HG Fact / DM / Rock Action / Temporary Residence (2001)
Το πρώτο τους όνομα Blind Justice ταιριάζει όσο και το νεότερο τους τρομερά στο είδος. Οι Ιάπωνες με αυτό τον δίσκο άνοιξαν τα φτερά τους στον κόσμο. Εδώ κατάφεραν να δείξουν με έναν πιο post-rock τρόπο ότι η οργή έρχεται από παντού. Τα φωνητικά τους είναι άλλο πράγμα. Μπορεί το τραγούδι να είναι στην γλώσσα τους αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Ουσία έχουν τα ουρλιαχτά και μόνο αυτά. Ανατριχιαστικό. Εδώ θα βρεις μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ.
Pageninetynine (aka pg.99) - Document #8
Electric Human Project / Robotic Empire (2001)
Αυτή η μπάντα είναι διαφορετική. Είναι η πιο emo της λίστας. Έχει μια γοητεία που δεν έχουν άλλοι. Δεν ξέρω καν από που πηγάζει αλλά δεν την βρίσκεις πουθενά αλλού. Κυκλοφόρησαν δεκατέσσερα διαφορετικά ντοκουμέντα αν βάλεις μέσα και κάτι συλλογές και όλες τις συνεργασίες τους με διάφορες μπάντες του χώρου. Αυτός είναι σίγουρα ο πιο εμπορικός τους δίσκος αλλά ταυτόχρονα είναι ο πιο καλοπαιγμένος και ο πιο καλοφτιαγμένος. Η σαπίλα που βγάζουν είναι από άλλον πλανήτη. Εξαιρετική βρομιά.
City Of Caterpillar - City Of Caterpillar
Level Plane (2002)
Ένας μόνο δίσκος ήταν αρκετός. Η επανέκδοση του βέβαια πριν δυο-τρία χρόνια τους έκανε πολύ πιο γνωστούς από τότε. Έχουν και αυτοί emo στοιχεία έντονα. Μοιάζουν αρκετά με τους από πάνω pg.99. Έχουν διπλή προσέγγιση σε αυτόν το δίσκο. Μια περισσότερο punk (της παλιάς εποχής) και μια αφηνιασμένη και ακριβώς όσο screamo πρέπει. Κάπου στο βάθος θα βρεις και μοντέρνα hardcore στοιχεία, στα πιο αργά τους σημεία. Είναι συγκρότημα μίξερ. Το καλύτερο τους όμως στοιχείο είναι το συναίσθημα που προκαλούν. Δες και αυτό.
Off Minor - The Heat Death Of The Universe
Clean Plate (2003)
Η Νέα Υόρκη έχει παράδοση στις hardcore μπάντες. Αυτοί εδώ είναι φανταστικοί. Απίθανα τεχνικοί όσο κανένας στο είδος. Μελωδίες που άλλοι δεν έχουν φανταστεί. Αν υπήρχε κατάταξη, θα πάλευαν με τους Orchid για την πρώτη θέση. Λόγω της απύθμενα προοδευτικής μουσικής τους προσέγγισης, προσωπικά το ξεχωρίζω από όλα. Καταφέρνουν κομμάτι το κομμάτι να μπλέκουν φανταστικά χαοτικά και συναισθηματικά περάσματα με μια μαθηματική ομορφιά. Ακούγεται κάπως άβολο καθώς αρκετά εσωτερικό, αλλά καταφέρνει να σε αγγίξει βαθιά. Μόνο εικοσιδύο λεπτά στο σύνολο, αλλά μοναδικό.
Circle Takes The Square - As The Roots Undo
Hyperrealist / Robotic Empire (2004)
Ακόμα πιο τεχνικοί κι από τους από πάνω. Οριακά αγγίζουν μέχρι και το mathcore. Τα πολλά διαφορετικά φωνητικά τους κάνουν ξεχωριστούς. Είναι μια παράδοξη συνύπαρξη Fugazi με Napalm Death! H μοναδική μπάντα της λίστας που θα μπορούσε να δημιουργήσει δικό της είδος. Είναι περιπετειωδώς πολύ διαφορετικοί, αλλά υπάρχουν εδώ γιατί βάζουν στο screamo ακραίες πτυχές που χωράνε αλλά κανένας δεν τόλμησε ποτέ να πειραματιστεί.
Funeral Diner - The Underdark
Alone (2005)
Παλιά μπάντα. Από τις αρχές του είδους. Που κατάφερε όμως να βγάλει την καλύτερη δουλειά της στο κύκνειο άσμα της. Θα αρέσει σε φίλους τους μοντέρνου post-rock. Έχει μια προσέγγιση ακόμα πιο μοντέρνα από τα υπόλοιπα. Σύντομη καριέρα σαν συγκρότημα, αλλά ένας τελευταίος δίσκος που θα μείνει στην ιστορία. Δυναμικό, ωμό, συναισθηματικό, παθιασμένο, καταθλιπτικό και κυρίως έντονο. Ένας εξαιρετικός δίσκος με απολαυστικές συνθέσεις.
Listen
Gospel - The Moon Is A Dead World
Level Plane (2005)
Μερικοί θα τους έβαζαν στην κορυφή του είδους και πολλά σκαλιά παρακάτω τους υπολοίπους. Είναι επίσης αρκετά έως υπερβολικά τεχνικοί σαν τους σύγχρονους τους (οι δυο παραπάνω) αλλά βγάζουν και κάτι progressive που δεν το ακούς από κανέναν στο χώρο. Εκεί είναι η διαφορά τους και η καινοτομία τους και γι’ αυτό ανήκουν στους βασικούς. Παίζουν τόσα πολλά και διαφορετικά μουσικά παρακλάδια που θα τους έκανε αγαπητούς σε χιπστεράδες πανεύκολα. Βέβαια αν τους προσεγγίσεις σωστά θα καταλάβεις και θα εντυπωσιαστείς με την ζεύξη math, prog, hardcore και screamo. Ευτυχώς τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν ποτέ cool...
Raein - Nati Da Altri Padri
Sons Of Vesta (2008)
H Ιταλία αυτήν τη στιγμή μπορεί να βγάζει τις καλύτερες screamo μπάντες στον κόσμο. Η καλύτερη ήταν αυτή. Δίσκος διάρκειας μόλις ενός τετάρτου. Μιλάμε για μια ανάσα. Αν κάποιος έφερε αυτό τον ήχο στην Ευρώπη, σίγουρα είναι αυτοί. Απολαμβάνεις να τους ακούς. Μπορείς να το έχεις στο repeat για μέρες. Νιώθω ότι η γλώσσα τους ταιριάζει απίθανα σε αυτό το μουσικό παρακλάδι. Καλύτερα και από τα γιαπωνέζικα. Είναι καθαρό, πεντακάθαρο, ξεκάθαρο και αγνό screamo.
La Dispute - Somewhere At The Bottom Of The River Between Vega And Altair
No Sleep (2008)
Καποιοι δεν θα τους εβαζαν σε αυτή την λίστα, ως post-hardcore ή απλα hardcore μπαντα. Εγω αν μπορούσα θα έβαζα και τους τρεις δίσκους τους. Δηλαδή τα "Wildlife" και "Rooms Οf Τhe House" μαζί με το υποφενόμενο. Η επιλογή έγινε καθώς τα επόμενα δύο είναι όντως περισσότερο post-hardcore από αυτό. Όλα όμως είναι φανταστικά. Έχουν έναν φανταστικά δικό τους ήχο. Άλλο στιλ στις φωνές. Ένα συναίσθημα προσωπικό. Μελωδίες και κιθάρες διαφορετικές. Μια νεανικότητα ζηλευτή. Κλασικό πλέον στο ουρλιαχτό είδος.
Rinoa - An Age Among Them
Eyes Of Sound (2010)
Η Αγγλία δεν έχει και καμιά ιστορία στο είδος. Μπορεί και καθόλου θα έλεγα. Αυτή είναι όμως μια πάρα πολύ εσωτερική και προσωπική για όποιον την ακούσει κυκλοφορία. Σε κατακτά εξ αρχής και μετά σε αφήνει να την κάνεις δική σου. Μια μπάντα που έζησε ελάχιστα. Έφτιαξε ένα μυθικό δίσκο κι έφυγε. Δεν θα τους βρεις πουθενά. Ούτε τον δίσκο σε φυσική μορφή θα τον βρεις εύκολα. Γκρίζο, οργισμένο και μοναχικό. Με post-rock κιθάρες, hardcore υπόβαθρο και σκισμένα φωνητικά. Ότι ακριβώς χρειάζεται για κάτι πανέμορφο.
Touche Amore - Is Survived By
Deathwish (2013)
Το συγκρότημα που επανέφερε στο προσκήνιο αυτό το είδος. Η μπάντα που έφερε ξανά το μελωδικό hardcore στ’ αυτιά μας μετά από πολλά χρόνια. Ασταμάτητοι. Επιθετικοί. Τα κιθαριστικά τους περάσματα είναι για σεμινάρια. Το πως εξέλιξαν τον ήχο αυτό, επίσης. Τεράστιοι. Έχουν ήδη αφήσει εποχή. Έχουν πάρει σχεδόν όλα τα καλά όλων των παραπάνω. Το εντυπωσιακό σε αυτόν τον δίσκο είναι η αμεσότητα του. Όπως επίσης εντυπωσιακά είναι τα μπουνίδια που σου δίνει στα δόντια. Διάβασε και τους στίχους. Πρέπει. Είναι τουλάχιστον ειλικρινείς. Δίσκος τεφαρίκι, για να μην πω μνημείο!
