His Drumming, I think It's Sick - Remembering Joey Jordison

Πέντε drummer της εγχώριας σκηνής μιλάνε για τον Joey Jordison

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/08/2021 @ 14:41

Η απώλεια του Joey Jordison ήρθε πρόωρα κι απότομα, και η αλήθεια είναι πως είναι μια από τις απώλειες που πονάνε λίγο περισσότερο από άλλες για μια σειρά από λόγους.

Αρχικά, διότι μιλάμε για έναν άνθρωπο 46 ετών κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό από μόνο του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Είναι και το ότι τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρούταν από σοβαρά θέματα υγείας, τα οποία του στέρησαν τα όσα με το ταλέντο και τον κόπο του είχε χτίσει: τη θέση του πίσω από το kit των Slipknot.

Επίσης, είδε τον αδελφικό του φίλο και συνοδοιπόρο, Paul Grey, να φεύγει ακόμα νωρίτερα από τον μάταιο κόσμο τούτου.

Και διότι - ηθελημένα ή όχι - με το παίξιμό του αποτέλεσε ένα νέο πρότυπο και επηρέασε μια γενιά (νέων) drummer, αλλά και την εξέλιξη της metal μουσικής εδώ και 20 χρόνια.

Joey Jordison

Με αφορμή το τελευταίο απευθυνθήκαμε σε πέντε drummer της εγχώριας σκηνής, ώστε ως πιο ειδικοί να μας μιλήσουν αυτοί για τον Joey Jordison, την επιρροή που είχε το παίξιμό του και τη μουσική κληρονομιά που αφήνει πίσω του.

Πρόκειται για πέντε μουσικούς που φαινομενικά δραστηριοποιούνται σε διαφορετικά ηχητικά μονοπάτια, και οι οποίοι ενδεχομένως επηρεάστηκαν σε διαφορετικό βαθμό, αλλά μέσα από τα όσα έχουν να πουν προκύπτει σαφές και σημαντικό το στίγμα που άφησε ο Jordison πίσω του

Στους μουσικούς τέθηκαν τα ερωτήματα:

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με τους Slipknot και το παίξιμο του Joey;

• Πώς επηρέασε το παίξιμό σου και πως θεωρείς ότι επηρέασε το σύγχρονο metal γενικότερα;

• Ποιο είναι το αγαπημένο σου (μουσικά) κομμάτι του Joey και γιατί;

Με τον κάθε μουσικό να είναι ελεύθερος να απαντήσει με τον δικό του τρόπο, το δικό του ύφος και να μιλήσει φυσικά για τις δικές του προσωπικές ιστορίες σχετικά με τον Joey.

Joey Jordison

Στέλιος Παύλου
(Sorrowful Angels, Apalaente, Τέλος Εποχής, session drummer)

Όσο και να μεγαλώνεις, θεωρείς ότι τα είδωλά σου, αυτοί που αποτελούν τις επιρροές στο παίξιμό σου, είναι αθάνατοι. Ότι δεν τους αγγίζει ρε παιδί μου ο χρόνος, ακόμα κι αν ξέρεις ότι έχουν κάποια ασθένεια ή είναι πιο μεγάλοι σε ηλικία (πχ Neil Peart ή Clive Burr).

Και ξαφνικά σου σκάει η είδηση του θανάτου του Joey Jordison, ενός από τους πιο επιδραστικούς drummers της γενιάς μας. Ο drummer που απενοχοποίησε το blast beat στην καθημερινή χρηση, με το "kλικ" της κάσας του να ακούγεται πιο καθαρά και μπροστά στη μίξη κι από φωνή Έλληνα έντεχνου τραγουδιστή! Ένας άνθρωπος μόνο 46 ετών... 46 ετών ρε φίλε...

Είχα ακούσει πρώτη φορά Slipknot από το φίλο μου το Χρήστο Καραδημήτρη όταν ήμουν φοιτητής στην Πάτρα. Συγκεκριμένα, μου λέει "Άκου αυτό!" και μου βάζει το Spit It Out. Το να πω ότι έμεινα μ…λάκας είναι λίγο! Από τότε έγινα φαν (οκ, όχι σκληροπυρηνικός, το παραδέχομαι, αλλά ήταν στα καθημερινά μου ακούσματα), πόσο μάλιστα όταν είδα ότι έγραφε και μουσική. Πάντα πίστευα ότι ένας drummer που έχει και συνθετική συμμετοχή, είναι πολύ καλύτερος μουσικός γενικά (βλέπε Mike Portnoy). Και, όπως προανέφερα, έκανε το blast beat κάτι τόσο σύνηθες και γνώριμο, που ακόμα κι εγώ (ανώριμος τότε...) το χρησιμοποιούσα αντί γυρισμάτων, ακόμα και σε πιο έντεχνα μέρη (όποιος ερχόταν τότε στο Συνεργείο, θυμάται...).

Πληροφοριακά να πούμε ότι «έτρεχε» το θέμα παραγωγής και μίξης από την αρχή ως το τέλος. Πρώτα μίξη και EQ στα τύμπανα, μετά σε όλα τα άλλα - πρώτος που πήγαινε στο studio, έφευγε τελευταίος. Πάντα με πρώτο γνώμονα τα τύμπανα, κάτι που με ώθησε κι εμένα, πέρα από το ότι μελετούσα το παίξιμό του, να ψάξω τον ήχο μου και "ηχοληπτικά", πέρα από το κούρδισμα. Να δω πώς επηρεάζεται από τα μικρόφωνα, το EQ και όλο το στόρι της ηχογράφησης/ηχοληψίας.

Νομίζω, προσωπική γνώμη πάντα, ότι η σύγχρονη metal σκηνή επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από όλο αυτό. Πιο ξερά και in your face τύμπανα, blast beats σε σημεία που αλλοτε δίσταζε κανείς, γρηγορες κάσες και ένα πιο χύμα attitude στο παίξιμο (άλλωστε, αν προσέξει κανείς, μετρονομικά δεν είναι πάντα καρφί... who cares!!!!). Επίσης, η Pearl πρέπει να έφτιαξε τουλάχιστον 2 νέα εργοστάσια μόνο από τις πωλήσεις του signature ταμπουρου του!

Μετά το Spit It Out έφαγα τρελό σκάλωμα με το The Blister Exists... το groove, η δίκαση, οι κιθάρες που θυμίζουν κλίμακες Μανώλη Χιώτη, η στρατιωτική καντέντσα στη μέση και στο τέλος… όλο το τραγούδι σε πιάνει από το λαιμό και σε χτυπάει στον τοίχο ανελέητα!!! Μετά έρχεται το Circle... που με ψάρωσε με το 12/8 feel και το Joey να παίζει straight 16α από πάνω…

Και μόνο 46 ετών ρε φίλε...

R.I.P. Joey Jordison... the blister will long exist...

Ανδρέας Μίλιος
(False Coda, Parthian Shot)

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με τους Slipknot και το παίξιμο του Joey;

Η πρώτη επαφή με τη μουσική των Slipknot ήρθε με το βίντεο του Wait and Bleed. Πρέπει να ήταν 1999. Δεν ένιωσα άνετα... Ήταν κάτι καινούριο, προκλητικό και εντελώς διαφορετικό από ό,τι άκουγα τότε. Το ρεφρέν βέβαια δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το κεφάλι μου. Ακούγοντας περισσότερο τη μουσική τους δυσκολευόμουν να παραδοθώ στην επιθετικότητα του ήχου. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου όμως να πάθω σοκ με το drumming. Τι παιξίματα! τι ταχύτητες! τι ήχος! Από τότε, όποτε έβγαινε ένα νέο τραγούδι Slipknot, καθόμουν να ακούσω τι θα παίξει ο Joey αυτή τη φορά. Και κάθε φορά εντυπωσιαζόμουν. Κάθε φορά ήθελα να γίνω καλύτερος και κάθε φορά ένιωθα πως ακούω τον κορυφαίο στο είδος του. Μεγαλώνοντας εκτίμησα πολύ περισότερο τους Slipknot χωρίς ποτέ να γίνω ο μεγαλύτερος fan τους. Αυτό είναι όμως που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στον μουσικό Jordison αφού κατάφερε να ξεπεράσει τα genres και να χαίρει εκτίμησης από όλο το drum community αλλά και γενικότερα από όλους τους φίλους της metal μουσικής.

Πώς επηρέασε το παίξιμό σου και πως θεωρείς ότι επηρέασε το σύγχρονο metal γενικότερα;

Η επιρροή του Jordison στο παίξιμο μου έγινε σχεδόν ασυναίσθητα. Δεν χρειαζόταν να έχεις ακούσει με προσοχή όλη τη δισκογραφία των Slipknot για να καταλάβεις ότι στα 00's το metal drumming άλλαζε. Και η αλλαγή αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Joey. Δεν είναι τόσο η εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση. Άλλωστε ποτέ αυτή από μόνη της δεν αρκεί. Είναι ότι έπαιξε με τρόπο μοναδικό, καινοτόμο και έδωσε ταυτότητα σε έναν ήχο που χρειάζονταν κάτι για να ξεχωρίσει. Είναι ότι έκανε άπειρα παιδιά της γενιάς μου να πιάσουν τις μπαγκέτες και να θέλουν να του μοιάσουν. Είναι ότι ακόμα και σήμερα, μαθητές μου ηλικίας 10-11 ετών, έρχονται να ξεκινήσουν μαθήματα drums φορώντας μπλουζάκι Slipknot και ρωτάνε... Κύριε το Psychosocial είναι δύσκολο; θα το βγάλουμε; Αν αυτό δεν είναι επιτυχία... Δεν ξέρω τι είναι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου (μουσικά) κομμάτι του Joey και γιατί;

Duality. Τι να πούμε τώρα για αυτή τη hit-αρα; Από την εισαγωγή με το επικό build up μέχρι το εκρηκτικό ξέσπασμα, μια λέξη ταιριάζει μόνο. Iconic. Εκπληκτικά riffs, χαρακτηριστικά φωνητικά, μια ρεφρενάρα σε ένα τραγούδι σκοτεινά ελκυστικό, που τίποτα όμως δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτό το beat. Μιλάμε για ΤΟ beat. Εδώ ο Jordison δεν παίζει τα πιο δύσκολα parts της ζωής του. Υπηρετεί όμως τη σύνθεση με τρόπο αξιοζήλευτο και δείχνει πως πέρα από τρομερός παίκτης έχει και συναίσθηση του τι να παίξει, πως και πότε να το παίξει. Drum parts με άποψη, γούστο, μουσική φινέτσα αλλά και αυθεντική οργή. Μοναδικός.

Βαγγέλης Τσιμπλάκης
(Λευκή Συμφωνία, session)

Όταν φύγει από κοντά μας κάποιος, που έχει διαγράψει μια πορεία σε ένα χώρο, είθισται να γράφονται κείμενα γι’αυτόν ή να μαζεύεται κόσμος και να μνημονεύει περιστατικά και προσωπικές εμπειρίες που είχε ο καθένας με τον αποθανόντα. Αυτές οι περιπτώσεις μου δημιουργούν την εντύπωση ότι είμαστε καλεσμένοι σε γνωστό τηλεγλέντι και λέμε ο καθένας την ιστορία του σχετικά με το τιμώμενο πρόσωπο. Οπότε σε αυτό το πνεύμα θα κινηθούμε.

Εγώ Σπύρο μου, την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το υλικό του Μίμη Πλέσσα των Slipknot, το απέρριψα ως κάτι εξαιρετικά χαοτικό για τα αυτιά μου. Και η αλήθεια είναι ότι συνεχίζω να πιστεύω ότι οι δύο πρώτοι δίσκοι δεν είναι πολύ του γούστου μου. Όταν όμως υπέπεσε στην αντίληψή μου το πασίγνωστο σουξέ "Duality" είπα "χμμμ". Εν τέλει άκουσα ολόκληρο το "Vol. 3: (The Subliminal Verses)" και έμεινα έκπληκτος, τόσο απ’ το drumming όσο και από τον δίσκο.

Αφού εδώ όμως μιλάμε με την ιδιότητα του drummer και όχι του «απλού» αναγνώστη θα πω ότι το προσωπικό μου ύφος δεν επηρεάστηκε καθόλου από τον Joey καθότι ανήκω σε άλλη "σχολή". Όσο κι αν ο ίδιος ανέφερε ως αγαπημένους του drummer κάποια ονόματα που δε θα περίμενε κανείς να είναι στα γούστα του (πχ. John Bonham, Keith Moon, Bill Ward), θεωρώ ότι το παίξιμό του ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις παλιές death/thrash καραβάνες όπως Dave Lombardo, Gene Hoglan, Charlie Benante, Paul Mazurkiewicz και άλλοι, και στο νέο αίμα, όπως Krimh, Eloy Casagrande, ο μετέπειτα drummer των Slipknot, Jay Weinberg και φυσικά πλήθος άλλων extreme death metal drummers που αντί να μελετάμε χαζεύουμε στο YouTube. Με βάση τα προηγούμενα λοιπόν, βγαίνει ένα συμπέρασμα: δεν υπάρχει drummer που να μην του αρέσει ο Bonham.

Για το κλείσιμο, αν είχα να διαλέξω ένα κομμάτι του μακαρίτη, Σπύρο μου, θα έλεγα το "Duality" καθώς ήταν αυτό που με έφερε σε επαφή με το συγκεκριμένο drummer, αλλά δε θα πω αυτό. Θα επιλέξω από τον ίδιο δίσκο το "The Nameless" καθώς νομίζω ότι μέσα στο κομμάτι ακούω δύο drummer που ο Joey Jordison τους είχε εικόνισμα, Dave Lombardo και Pete Sandoval. Αυτά από μένα.

Ηλίας Ηλιόπουλος
(Vermingod, Death Courier)

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με τους Slipknot και το παίξιμο του Joey;

Θεωρώ ότι ήρθα σε επαφή με τους Slipknot δύο πρώτες φορές. Η πρώτη-πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τους Slipknot ήταν το φθινόπωρο του 2004, όπου είχα πάει σε γνωστό δισκοπωλείο της Πάτρας και λέω στον υπάλληλο ότι θέλω κάτι τύπου Linkin’ Park, Limp Bizkit (που να ήξερα πόσο βλάσφημος ήμουν ως προς τους Slipknot) και μου δείχνει το "Subliminal Verses", λέγοντάς μου «Δεν έχω ακούσει αρκετά την μπάντα αλλά ξέρω ότι αυτό (το subliminal) το ζητάνε όλο και περισσότεροι. Να ξέρεις επίσης ότι είναι πιο σκληροί από τις μπάντες που ανέφερες». Κρατάω λοιπόν μία κόπια του "Vol. 3", την κοιτάω μπρος πίσω αλλά για κάποιο λόγο δεν εντυπωσιάζομαι, οπότε όπως την αφήνω πίσω το μάτι μου πέφτει στο ομώνυμο CD τους. Αμέσως, ρωτάω έκπληκτος τον υπάλληλο «Αυτοί είναι;» και μου απαντάει καταφατικά συμπληρώνοντας ότι «Είναι 8-9 μέλη και φοράνε μάσκες». Επεξεργάζομαι οπτικά μία κόπια του ομώνυμου δίσκου και, παρόλο που νιώθω ότι με τραβάει πολύ περισσότερο από το "Vol.3", παίρνω την απόφαση να αγοράσω και τα δύο άλμπουμ. Θυμάμαι να βάζω το ομώνυμο στο discman και να ανατριχιάζω - οριακά να σκιάζομαι- από το "742617000027", ενώ στη γνωστή σειρά με "(Sic)", "Eyeless", "Wait And Bleed", κλπ., με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω ξανακούσει τέτοια τύμπανα στη ζωή μου. Παρόλο τον ενθουσιασμό των πρώτων ακουσμάτων, πιάνω τον εαυτό μου μετά το "Spit it out" να μην μπορεί να ακολουθήσει το δίσκο. Μετά από κάποια ακούσματα του ομώνυμου, έρχεται η σειρά του Vol. 3, από το οποίο ξεχωρίζω το "The Blister Exists" και το "Pulse Of The Maggots", μη έχοντας τρελαθεί με τα υπόλοιπα κομμάτια.

Επί εννιά μήνες περίπου, έλιωνα τα προαναφερθέντα κομμάτια ώσπου έρχεται το καλοκαίρι του 2005 όπου αγοράζω το "Iowa" και νιώθω ότι ανακαλύπτω μία άλλη μπάντα. Το άκουσμα του "Iowa" για μένα ήταν κομβικό, διότι όχι μόνο ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος αλλά συνέβαλε στο να «καταλάβω» το δεύτερο μισό του ομώνυμου δίσκου μετά το "Spit It out". Αυτή λοιπόν είναι δεύτερη-πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με τους Slipknot, όπου απλώνεται ένα μουσικό μεγαλείο με τη σύνδεση των «Slipknot-Iowa-Vol.3», και εκεί είναι που ανακαλύπτω πραγματικά τη μπάντα. Εκεί αρχίζω να δένομαι συναισθηματικά μαζί τους, και πλέον με συντροφεύουν σε ό,τι φάση περνάω. Εκεί συνειδητοποιώ ότι το μεγαλειώδες και ωμό "Slipknot" εκπέμπει συναισθήματα κυρίως εκτόνωσης θυμού και ενίοτε διασκέδασης, μέχρι το "Spit It out", ενώ από κει κι έπειτα μέχρι το "Scissors/Eeeyore", επικρατεί η απόλυτη παράνοια, το βούλιαγμα, η σαπίλα, το κενό και η ματαιότητα. Εν συνεχεία, τo "Iowa" είναι μία ωδή στο μίσος και τις πιο σκοτεινές, τερατώδεις σκέψεις που μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους, ενώ το "Vol. 3" (το οποίο είναι και το τελευταίο καλό άλμπουμ των Slipknot κατ ΄εμέ) βγάζει συναισθήματα απελευθέρωσης, πληρότητας και αποδοχής. Αυτή ήταν, θεωρώ, η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τους Slipknot, δηλαδή αυτή που τους κατέστησε την αγαπημένη μου μπάντα. Επίσης, πιστεύω πως αυτά τα άλμπουμ συνδέονται τέλεια μεταξύ τους, με τις αντίστοιχες μεταβάσεις από το "Scissors/Eeeyore" στο "(515)" και από το "Iowa" στο "Prelude 3.0" να είναι άρτιες!

Πώς επηρέασε το παίξιμό σου και πως θεωρείς ότι επηρέασε το σύγχρονο metal γενικότερα;

O Joey είναι αυτό που λέμε «drummer-μάστορας». Αν θες να μελετήσεις τεχνικές, η πρώτη σου σκέψη δεν θα είναι ο Joey. Αν όμως θες να μάθεις πως τα τύμπανά σου θα αναδείξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα riff τότε πρέπει να τον μελετήσεις με προσοχή. Κατά την ταπεινή μου άποψη θα έλεγα ότι είναι ο Bonham του σύγχρονου metal γιατί εδραίωσε έναν τρόπο παιξίματος, ο οποίος πάνω απ’ όλα ήταν μουσικός και όχι τόσο τεχνικός. H ντραμιστική παλέτα του είχε τα πάντα: επιθετικά γυρίσματα, «σάπια» grooves με τα toms που ένιωθες ότι θα λιώσουν οι τοίχοι από τη μούχλα (βλ. "Purity", "Diluted"), ήπιο και «έξυπνο» παίξιμο (βλ. "Prelude 3.0" & "Danger-Keep away") και σαφώς πληθώρα από groovy ξεσπάσματα πoυ αναδείκνυαν ολόκληρα κομμάτια. Ένα εμφανές παράδειγμα για την τελευταία παρατήρηση είναι το "Diluted" όπου το εισαγωγικό riff αποτελείται από 2 νότες και ένα κοινότυπο κιθαριστικό pattern, και παρόλα αυτά ο τύπος εκτοξεύει το κομμάτι! Ο Joey ό,τι και να έκανε, είχε πάντα στο μυαλό του πώς θα βγει το βέλτιστο μουσικό αποτέλεσμα. Η μουσική του οξυδέρκεια φαίνεται ξεκάθαρα στους τρεις πρώτους δίσκους. Το ομώνυμο άλμπουμ είναι ένας τυμπανοκεντρικός δίσκος με πληθώρα «ατσούμπαλων» γυρισμάτων, περίεργων ρυθμών και εξεζητημένων ντραμιστικών λεπτομερειών τα οποία αναδείκνυαν τα απλά και φτωχά riffs, ενώ trivial μέταλ ρυθμοί θα τα χαντάκωναν. Στο "Iowa" υπάρχει μία κιθαριστική εξέλιξη, επομένως οι τρελοί ρυθμοί και τα ατσούμπαλα γυρίσματα περιορίζονται, υπάρχοντας σε πολύ συγκεκριμένα σημεία -ίσα να μην κάνει κοιλιά το κομμάτι-, και αντικαθίστανται από πιο μέταλ ρυθμούς οι οποίοι έχουν πάντα τη χαρακτηριστική γκρουβάτη πινελιά του Joey. Στο "Vol. 3", όπου τα riffs μιλούν από μόνα τους, o Joey δεν χρειάζεται να κάνει πολλά και το ξέρει. Τύμπανα σαν αυτά του ομώνυμου δεν χωρούν εδώ, επομένως ο Joey παίζει ρυθμούς αγνού metal κυρίως, ενώ όπου επιτρέπεται, μπαίνει με φειδώ η χαρακτηριστική του γκρούβα. Ήταν, είναι και θα είναι μια μουσική ιδιοφυία -το αποδεικνύει και στο roadrunner united-, και η συνεισφορά του στο σύγχρονο metal είναι ανεκτίμητη.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου (μουσικά) κομμάτι του Joey και γιατί.

Προφανώς δεν είναι μόνο ένα, και κάθε κομμάτι μπορεί να γίνει αγαπημένο για ένα ξεχωριστό ντραμιστικό (και μη) λόγο. Παρόλα αυτά θα επιλέξω ένα κομμάτι, κυρίως για ντραμιστικούς λόγους και αυτό είναι το "Diluted", το οποίο αν το αποσυνθέσεις αποτελείται από riffs που οριακά αγγίζουν τη μετριότητα, και φοβερές ντραμιστικές ιδέες οι οποίες το απογειώνουν. Αυτό μπορεί εύκολα να το καταλάβει κάποιος όταν απομονώσει κάπως στο μυαλό του τα riffs και συνειδητοποιήσει ότι θυμίζουν πιο πολύ διάσπαρτες νότες που παίζει κάποιος κιθαρίστας στο κούρδισμα παρά δομημένα riffs. Εν ολίγοις, σε αυτό το κομμάτι ο Joey βγάζει από τη μύγα ξύγκι, και μάλιστα εξαιρετικής ποιότητας.

Άλεξ Κόλλιας
(Pulse-R)

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με τους Slipknot και το παίξιμο του Joey;

Ήταν το μακρινό πλέον 1999.Σε κάποια εκπομπή τότε (νομίζω ήταν το jammin) είχα πετύχει το video του "Wait And Bleed" και έπαθα την πλάκα μου με αυτό που είδα και άκουσα. Εννοείται φυσικά πως εντός μιας βδομάδας είχα κατέβει Metropolis και είχα αποκτήσει το ομώνυμο των Slipknot,γύρισα σπίτι, πάτησα το play και μόλις τελείωσε το intro και μπήκε το "(Sic)" παρέλαβα τα μυαλά μου στο χέρι κυρίως από το drumming του Joey.

Πώς επηρέασε το παίξιμό σου και πως θεωρείς ότι επηρέασε το σύγχρονο metal γενικότερα;

Το παίξιμο μου έχει επηρεαστεί από τον Joey και ας μην μου φαίνεται αφού δεν πλησιάζω ούτε κατά διάνοια τις ταχύτητες του. Σίγουρα, όμως, έχω ξεσηκώσει αρκετά patterns και σε grooves αλλά και σε fills.Κυρίως έχω επηρεαστεί πιο πολύ από τη φιλοσοφία του στο πως συνθέτεις τα drums σε ένα κομμάτι με τρόπο ώστε να εξυπηρετούν το κομμάτι όσο πιο καλά γίνεται και ο Joey ήταν αυθεντία σε αυτό. Το σύγχρονο metal σίγουρα του χρωστάει πάρα πολλά. Πρώτα από όλα έκανε το blastbeat mainstream και μπήκε πολύς κόσμος στη φάση έχοντας ως αφετηρία τους Slipknot και φυσικά στη συνέχεια ψάχτηκε και με άλλα πράγματα. Δεύτερον είναι υπεύθυνος για μια γενιά από drummers που αν δεν υπήρχε αυτός δεν θα είχαν ασχοληθεί ποτέ με το άθλημα. Γενικά, θεωρώ ότι πήγε και το metal αλλά και τα drums ένα βήμα μπροστά και έχει εμπνεύσει πάρα πολύ κόσμο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου (μουσικά) κομμάτι του Joey και γιατί.

Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το "People= Shit". Ακόμη θυμάμαι το σοκ όταν άκουσα πρώτη φορά το Iowa όταν κυκλοφόρησε. Δεν περίμενα ότι θα ξεπεράσουν το προηγούμενο album αλλά με διέψευσαν. Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του Joey γιατί έχει τον απόλυτο συνδυασμό λύσσας και groove.Το άκουγα σχεδόν όλη μέρα στο repeat σε βαθμό παράνοιας προσπαθώντας τότε (πιτσιρίκι γαρ) να καταλάβω τι ακριβώς έπαιζε ο Joey μέσα σε αυτόν τον πόλεμο.

  • SHARE
  • TWEET