Τι κρατάμε και τι όχι από τα post-reunion άλμπουμ των Iron Maiden

Με το πρόσφατο "Senjutsu" να κοντεύει να συμπληρώσει ένα μήνα ζωής και τις εντυπώσεις για αυτό να μοιάζουν πλέον πιο κατασταλαγμένες, βρέθηκε η ιδανική αφορμή για να συζητήσουμε λίγο παραπάνω για τα πρόσφατα δισκογραφικά πεπραγμένα της Σιδηράς Παρθένου. Έτσι, με τους Βρετανούς θρύλους να έχουν κάνει κατάληψη στα ηχεία μας, θυμόμαστε και σχολιάζουμε σύντομα καθένα από τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εντός του 21^ου αιώνα, αναφέροντας επιγραμματικά τί μας άρεσε και τί όχι από καθεμιά από τις έξι εκλεκτές δουλειές που μας έχουν χαρίσει την τελευταία εικοσαετία.

Brave New World
(2000)

(+) Pros: Η επιστροφή του Dickinson και, δευτερευόντως, του Adrian Smith, υπήρξε κομβικής σημασίας γεγονός. Με τους δυο τους ξανά παρόντες, η μπάντα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, έχοντας και περισσότερη αυτοπεποίθηση και την ικανότητα να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυναμικές των συνθέσεων της. Άλλωστε, αυτό φαίνεται και από τα ίδια τα τραγούδια του άλμπουμ, πολλά εκ των οποίων προϋπήρχαν σαν ιδέες ή ανολοκλήρωτες συνθέσεις από τα δημιουργικά sessions του "Virtual XI". Έτσι, το "Brave New World" αξιοποίησε στο απόλυτο το hype του reunion, έχοντας μείνει στο συλλογικό θυμικό ως ό,τι πιο κοντινό ποιοτικά στα πρώτα εφτά άλμπουμ του Θηρίου.

(-) Cons: Με 7/10 τραγούδια άνω των έξι λεπτών, το "Brave New World" καθιέρωσε το νέο δημιουργικό μοτίβο της μπάντας για την τρέχουσα χιλιετία. Στην προκειμένη, η μανιέρα λειτουργεί ιδανικά και το άλμπουμ δεν έχει παρά ελάχιστες στιγμές που ο πήχης κατεβαίνει ελαφρώς, μα εξαιτίας και αυτής της οικουμενικής αποδοχής που απήλαυσε, ο δίσκος φαντάζει «υπεύθυνος» για την κατοπινή μονιμοποίηση των παρατεταμένων διαρκειών στα τραγούδια της Σιδηράς Παρθένου.

Dance Of Death
(2003)

(+) Pros: Δίσκος άνισος, ο οποίος κλήθηκε να διαδεχθεί το "Brave New World" και - τηρουμένων των συνθηκών - τα κατάφερε περίφημα. Το "Dance Of Death" έχει μερικές σπάνιες συνθετικές στιγμές των Βρετανών (βλ. ομότιτλο έπος, "Paschendale"), έχει τις τελευταίες πραγματικά εύληπτες άμεσες στιγμές των πιο πρόσφατων δίσκων τους (βλ. "Rainmaker", "Montsegur"), έχει έναν ακμαιότατο φωνητικά Dickinson, καλά - καλά έχει μέχρι και την επίσημη «πρώτη» συνθετική απόπειρα του McBrain που διόλου κακή δεν τη λές.

(-) Cons: Από την άλλη, ο δίσκος είναι η πλέον άνιση post-millennium δουλειά του σχήματος, γεγονός που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Το "Wildest Dreams" αποτελεί μακράν το χειρότερο opener της καριέρας τους (αν όχι ένα από τα πιο αδιάφορα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ), το εξώφυλλο είναι το λιγότερο επιλήψιμο, ενώ συνθέσεις όπως το "Gates Of Tomorrow" ή ο "Age Of Innocence" μπορούν να γραφτούν στον αυτόματο, όπως έχει αποδείξει η ιστορία.

A Matter Of Life And Death
(2006)

(+) Pros: Το πιο παραγνωρισμένο άλμπουμ της post-reunion εποχής των Maiden είναι ίσως και ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μετά (;) το "Brave New World". Εξαιρετικές συνθέσεις, ροή που δεν διακόπτεται από λιγότερο καλές στιγμές και τουλάχιστον τρεις συνθέσεις που (θα έπρεπε να) έχουν μείνει κλασικές, το "A Matter Of Life And Death" είναι ένα από τα πιο άρτια δημιουργήματα που φέρουν τη σφραγίδα των Βρετανών κι ένα άλμπουμ που - υπό προϋποθέσεις - θα μπορούσε να συγκριθεί χωρίς φόβο με τα εφτά πρώτα άλμπουμ τους. Κορυφαία και η συναυλία που είχαν δώσει για την προώθηση του στο Ελληνικό το 2007, η οποία ήταν και η πρώτη τόσο ευρείας κλίμακας για το γράφοντα.

(-) Cons: Το γεγονός πως το άλμπουμ ακόμη και σήμερα μοιάζει «ξεχασμένο» από ορισμένους οπαδούς είναι σίγουρα άδικο για το συνολικό ποιόν του. Σχετικά με το τελευταίο, η μουντή παραγωγή του Kevin "Caveman" Shirley μπορεί να λειτουργεί στην ευρύτερη ατμόσφαιρα του άλμπουμ, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ενώ συνθέσεις όπως το "Pilgrim", παρ’ ότι ακόμη λειτουργούν όπως πρέπει, δείχνουν πως η μπάντα αρχίζει να χάνει την επαφή με την πιο άμεση/λιγότερο χρονικά εκτεταμένη πλευρά της.

The Final Frontier
(2010)

(+) Pros: Η μπάντα ψάχνεται και δοκιμάζει νέα πράγματα, κάτι το οποίο γίνεται ευθύς εξαρχής αντιληπτό από την έναρξη του, με το "Satellite 15/The Final Frontier". Ο ήχος φαντάζει πιο οργανικός και άμεσος, σε μια προσπάθεια να επιδιώξουν μια αντιστοιχία με τον ‘80s ήχο τους, ενώ συνθέσεις όπως το "Starblind" ή το "When the Wild Wind Blows" είναι εξαιρετικά δείγματα της ύστερης Maiden τραγουδοποιίας.

(-) Cons: Το εξώφυλλο ξενίζει, με τον Melvyn Grant να επιστρέφει ως εικαστικός σε εξώφυλλο δίσκου της μπάντας μετά το "Virtual XI" και να διχάζει με το αποτέλεσμα της δουλειάς του. Το προαναφερθέν "Satellite 15" προκαλεί χασμουρητό μέχρι να ολοκληρωθεί, ενώ ο Dickinson ακούγεται πολλές φορές να τραγουδάει «στα όρια» του, μοιάζοντας για πρώτη φορά «θνητός». Επιπλέον, το "El Dorado" υπήρξε ένα μέτριο πρώτο single που δεν λειτουργεί και τόσο καλύτερα εντός της ροής του άλμπουμ, την ίδια στιγμή που συνθέσεις όπως το "Isle Of Avalon" ή το "The Man Who Would Be King" περιέχουν καλές ιδέες, αλλά απαιτούσαν ένα γερό editing από τους δημιουργούς τους.

The Book Of Souls
(2015)

(+) Pros: Η ενισχυμένη συνθετική παρουσία του Dickinson (και η καλύτερη φόρμα της φωνής του συγκριτικά με το "Final Frontier") ευεργέτησαν το "Book Of Souls" με μερικές από τις πιο ιδιαίτερες κι ενδιαφέρουσες συνθέσεις της μπάντας. Το "Empire Of The Clouds" αποτέλεσε μια τολμηρότατη προσπάθεια η οποία, κατά γενική ομολογία, στέφθηκε με επιτυχία, την ίδια στιγμή που το - σαν να ξεπρόβαλε από προσωπικό άλμπουμ του Bruce - "If Eternity Should Fail", το επικό ομότιτλο του δίσκου (που ανακαλεί τις εποχές "Powerslave") ή το μακροσκελές "The Red And The Black" συνέχιζαν την εποποιία της μπάντας δίχως εκπτώσεις.

(-) Cons: Την ίδια στιγμή, ο δίσκος πάσχει από την υπερβολικά εκτεταμένη του διάρκεια, καθώς μεταξύ των πραγματικά σπουδαίων του στιγμών μπλέκονται και ιδέες που μοιάζουν μάλλον αχρείαστες. Συγχρόνως, το reprise του "Wasted Years" στο "Shadows Of The Valley" δεν είμαι σίγουρος πως λειτουργεί ακριβώς όπως το είχε κατά νου το σχήμα, ενώ συνθέσεις όπως το "Tears Of A Clown" ή το "The Great Unknown" γέρασαν απότομα, μόλις έξι χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου.

Senjutsu
(2021)

(+) Pros: Το layout του δίσκου είναι εντυπωσιακό, ειδικά σε ό,τι αφορά τη βινυλιακή του έκδοση. Μουσικά, τώρα, η πιο εμφανής χρήση των πλήκτρων αλλά και η επαναπροσέγγιση στις μελωδικές προεκτάσεις και το feeling του "Brave New World" ευεργέτησε το υλικό, καθώς οι ιδέες ρέουν νεράκι, «αποποινικοποιώντας» συγχρόνως δουλειές σαν το "X Factor" ή το "Virtual XI" με τις άμεσες ή έμμεσες αναφορές σε αυτά. Το άνοιγμα (βλ. ομότιτλο) και το κλείσιμο (βλ. "The Parchment", "Hell On Earth") του δίσκου είναι ιδανικά, αποτελώντας σχεδόν instant classics του τεράστιου Maiden καταλόγου, ενώ ενδιάμεσα το "Darkest Hour" φαντάζει ως μια από τις σπουδαιότερες μπαλάντες τους - και, πιθανόν, η πιο ξεχωριστή στιγμή ενός δίσκου που έχει ρίξει το βάρος - ορθά - στις κιθαριστικές μελωδίες.

(-) Cons: Και πάλι η συνολική διάρκεια φαντάζει υπερβολική, ακόμη και για τον βαμμένο οπαδό της μπάντας. Συν τοις άλλοις, η ανακύκλωση ιδεών αρχίζει και γίνεται αρκετά εμφανής, είτε μιλάμε για το "The Time Machine" (βλ. αναφορές σε "Book Of Souls" και "The Legacy"), είτε για το αμφιλεγόμενο "Death Of The Celts" (με την ξεκάθαρη σύνδεση του με το "Clansman"), ενώ ο Bruce, αν και δεν χωράει της παραμικρής κριτικής, ακούγεται ελαφρώς κουρασμένος ανά στιγμές.