Η ιστορία έχει δείξει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων όταν κάποια πράγματα φτάνουν σε ένα τέλος, είναι προτιμότερο να μένουν εκεί. Σε αυτό το πλαίσιο κάποιοι μουσικοί μοιάζουν αναντικατάστατοι και όταν φεύγουν από ένα συγκρότημα - πόσο δε όταν φεύγουν από την ίδια τη ζωή - η συνθηκολόγηση με την πραγματικότητα και το τέλος που αυτή επιτάσσει μοιάζει αναπόφευκτη.
Όμως, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που ανατρέπουν τα δεδομένα και αποδεικνύουν ότι μπορεί να υπάρξει συνέχεια και μετά το φαινομενικό τέλος. Στην κορυφή αυτών των εξαιρέσεων βρίσκονται οι Alice In Chains, τους οποίους για πρώτη φορά θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά στη χώρα μας, στο πλαίσιο του Release Athens Festival.
Όταν ο χαρισματικός frontman της μπάντας Layne Staley αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο, νικημένος από τους δαίμονές του, ήταν αδύνατο να σκεφτεί κανείς μια συνέχεια στην πορεία των Alice In Chains. Η μοναδική χροιά του, η φοβερή περσόνα του, η ιδιαίτερη προσωπικότητά του, ο τρόπος με τον οποίο χρωμάτιζε κάθε τραγούδι με την ερμηνεία του, το φωνητικό δίπολο που συνέθετε με τον Jerry Cantrell... όλα έμοιαζαν αναντικατάστατα... Και η απώλειά του ένα βάρος που δεν θα μπορούσαν να σήκωναν αν συνέχιζαν ως μπάντα.
Αλλά ο Jerry Cantrell, που ήταν πάντα ο βασικός συνθέτης και ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, δεν βιάστηκε να πάρει κάποια απόφαση, ούτε νοιάστηκε μήπως χάσει την αξία του το brand name των Alice In Chains. Μόνο όταν ένιωσαν μαζί με τον Mike Inez και τον Sean Kinney ότι θέλουν να συνεχίσουν, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας έψαξαν και βρήκαν έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ταιριάξει όσο καλύτερα γίνεται στο κομμάτι του παζλ που έλειπε από την μπάντα. Και το βρήκαν στο πρόσωπο του William DuVall.
Έτσι, όταν το 2009 έσκασε σχεδόν από το πουθενά το "A Looking In View" και η ανακοίνωση ενός νέου άλμπουμ, όλοι έμοιαζαν μουδιασμένοι. Κι, όντως το "Black Gives Way To Blue" άφησε τον κόσμο σοκαρισμένο και μουδιασμένο, αλλά όχι με τον τρόπο που αναμενόταν. Αλλά, γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα comeback άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Δέκα χρόνια και τρία άλμπουμ μετά την επαναφορά των Alice In Chains στη ζωή κανείς δεν σοκάρεται, παρά μόνο όλοι παραδέχονται και θαυμάζουν τα όσα κατάφερε αυτή η θρυλική μπάντα. Εξυπνάκηδες και ηθικολόγοι πάντα θα υπάρχουν, αλλά πλέον στερούνται οποιουδήποτε σοβαρού επιχειρήματος απέναντι στην σοβαρότητα και την ποιότητα που χαρακτηρίζει τη μουσική επιστροφή τους.
Tα δέκα τραγούδια που επιλέξαμε και παρουσιάζονται παρακάτω αποτελούν αδιάσειστα τεκμήρια της αξίας της «δεύτερης ζωής» των Alice In Chains. Και το ακόμα σημαντικότερο είναι πως πρόκειται μόνο για μερικά εξ αυτών που θα μπορούσαν με περισσή ευκολία να έχουν επιλεχθεί μέσα από το "Black Gives Way To Blue", το "The Devil Put Dinosaurs Here" και το "Rainier Fog", τα οποία αποτελούν τρία από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια στη rock μουσική γενικότερα
Lay down Layne. They remember you. And black gives way to blue...
Spotify Playlist
"Check My Brain"
Album: "Black Gives Way To Blue"
"Years expended gone..."
Ακόμα θυμάμαι την αγωνία, πασπαλισμένη με δυσπιστία, που με είχε πιάσει όταν έμαθα ότι οι αγαπημένοι μου Alice In Chains θα επανασχηματίζονταν με άλλον τραγουδιστή, τον οποίο μάλιστα δεν είχα καν ακουστά, στη θέση του τεράστιου Layne Staley. Δεν ήξερα τι να περιμένω, ήμουν επιφυλακτικός. Πρώτο είχε δοθεί στη δημοσιότητα το "A Looking In View", με το οποίο ήταν σα να τινάζουν από πάνω τους τη σκουριά. Εκείνο το καλοκαίρι είχα την τύχη να τους δω ζωντανά. Το "Check My Brain" θα κυκλοφορούσε επισήμως δύο μέρες μετά, όμως το παίξανε πρώτο τραγούδι στο encore. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον ενθουσιασμό μου στο live όταν συνειδητοποίησα πόσο άρρωστο είναι αυτό το απλό riff που ξερνούσε η κιθάρα του Cantrell. Όταν άκουσα τις διφωνίες στο ρεφρέν. Καραμπινάτο hit με το πρώτο άκουσμα. «Επέστρεψαν, διάολε!», η πρώτη σκέψη. Που τελικά, ακόμα δικαιώνεται. (ΠΚ)
"Last Of My Kind"
Album: "Black Gives Way To Blue"
"I live to fight for one more day"
Το "Black Gives Way To Blue" αποτέλεσε ένα τεράστιο σοκ, όχι μόνο γιατί είχε υπέροχα τραγούδια, αλλά γιατί με έναν διεστραμμένα αποτελεσματικό και πειστικό τρόπο διέθεταν την απαραίτητη «ψυχή» ώστε να φέρουν το όνομα των Alice In Chains. Και μπορεί πρώτα να σε έπιαναν τα χιτάκια όπως το "Check My Brain", το "Your Decision" το "Lesson Learned" αλλά το πραγματικό δέος προέκυπτε σε τραγούδια όπως το "Last Of My Kind", τα οποία έφερναν «την φανταστική γεύση της άμμου» όπως είχα γράψει στην παρουσίαση του άλμπουμ. Δέκα χρόνια μετά η αίσθηση παραμένει η ίδια, σε ένα σπουδαίο τραγούδι που αποτέλεσε το βάπτισμα του πυρός για τον William DuVall, καθώς πέραν από συν-συνθέτης αναλαμβάνει όλα τα lead φωνητικά μόνος του για πρώτη φορά και τα καταφέρνει παραπάνω από περίφημα. Μικρός θρίαμβος είπα τότε; Γιατί «μικρός»; (ΧΚ)
"No one plans to take the path that brings you lower"
Ίσως η πιο κλασική Alice In Chains στιγμή στη μετά-Staley δισκογραφία του συγκροτήματος. Αν μου έλεγε κάποιος ότι αυτό το κομμάτι ήταν κάποιο outtake του "Dirt", δεν θα δυσκολευόμουν καθόλου να τον πιστέψω· και αυτό το λέω με την καλύτερη δυνατή έννοια. Δεν είναι απλά μια πιστή αναπαραγωγή του καθιερωμένου ήχου του Seattle. Πατάει σε γνωστά μονοπάτια, αλλά δεν περιορίζεται από αυτά. Δεν είναι φθηνή νοσταλγία για χάρη της νοσταλγίας. Η μελαγχολία που βγάζει είναι αβίαστη. Οι στίχοι κουβαλάνε αρκετή γκριζάδα για να θολώσουν τον ήλιο κάποιο καλοκαιρινό μεσημέρι. Οι μελωδίες μοιάζουν παρμένες από τις χρυσές μέρες του grunge. Οι διφωνίες είναι ανατριχιαστικές. Υπάρχουν φορές που ορκίζομαι ότι κάπου στο βάθος ακούγεται και μια τρίτη φωνή. (ΑΜ)
"Black Gives Way To Blue"
Album: "Black Gives Way To Blue"
"Lay down, I'll remember you"
Όλο το άλμπουμ-επιστροφή των Alice In Chains είναι συγκλονιστικό με τον τρόπο του, αλλά η κορύφωσή έρχεται στο φινάλε του, με το ομότιτλο τραγούδι, μια μπαλάντα /κατάθεση ψυχής και κυρίως με ένα φόρος τιμής που αποτίνουν στον Layne Staley. Κι επειδή μερικές φορές περισσότερη σημασία από το τι κάνεις έχει ο τρόπος με τον οποίο το κάνεις, και όσοι μιλάνε περί ασέβειας αναφερόμενοι στην απόφαση της μπάντας να συνεχίσει την πορεία της μετά τον θάνατό του, καλά θα κάνουν να ακούσουν το "Black Gives Way To Blue" και να σταματήσουν να λένε ανυπόστατες βλακείες. Το πιάνο του Elton John προσθέτει λίγη ακόμα μαγεία σε μια από εκείνες τις συνθέσεις βουτηγμένη στον λυτρωτικό πόνο. Βάζει λίγο υγρό κουράγιο τις επιλογής σου, κλείνεις τα φώτα, ξαπλώνεις και αφήνεις τη μουσική να πει αυτά που είναι δύσκολο να ειπωθούν χωρίς αυτή. (ΧΚ)
"Stone"
Album: "The Devil Put Dinosaurs Here"
"Find me distant outwardly rough obscene"
Τι γαμημένη μπασογραμμή είναι αυτή που στα σκάει όταν μπαίνει το τραγούδι; Και τι γαμημένη ηχάρα έχει αυτό το μπάσο του Mike Inez; Και πόσο γαμημένα στιβαρό είναι το παίξιμο του Sean Kinney; Και τι γαμημένος riff master είναι αυτός ο Cantrell; Και πόσο γαμάτα άψογο lead είναι αυτό; Και πόσο γαμημένα τέλειες φωνητικές γραμμές γράφει; Και πόσο γαμάει αυτό το φωνητικό δίπολο με τον DuVall; Και τι γαμημένα γαμάτους στίχους γράφει; Αλήθεια τώρα, πόσο γαμημένα όμορφη είναι αυτή η αρρώστια που βγάζουν τραγούδια όπως το "Stone"; Πόσο γαμημένα καλή είναι αυτή η μπάντα ρε διάολε; ΠΟΣΟ; (ΧΚ)
"Don't want no requiem"
Οι «αυτοί δεν είναι οι Chains μου» φωνές ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή που ο DuVall βρέθηκε πίσω απ' το μικρόφωνο. Τι κι αν το μυαλό πίσω από τις κυκλοφορίες της δεκαετίας του '90 ήταν πάντα ο Cantrell, τι κι αν η ανανεωμένη τετράδα έβγαζε μάτια στη σκηνή, τι κι αν το "Black Gives Way To Blue" ήταν πολύ περισσότερα από ένα απλά καλό comeback άλμπουμ. Τα πρώτα δείγματα γραφής του «νέου» είχαν φανεί ήδη από την πρώτη του συμμετοχή (βλ. #2 της λίστας), αλλά η πιο στιβαρή απάντηση ήρθε λίγο αργότερα. Το "Phantom Limb" είναι θεοσκότεινο, βαρύ, πέρα για πέρα Alice In Chains, και με φαρδιά πλατιά την υπογραφή του DuVall συνθετικά κι ερμηνευτικά. Στο "I'll just haunt you like a phantom limb" τα ρίγη είναι δεδομένα. (ΑΜ)
"Scalpel"
Album: "The Devil Put Dinosaurs Here"
"All comes in time. Don't fight it, don't mind it. Whatever may come."
Παρ’ όλο το (θετικό) σοκ του "Black Gives Way To Blue", οι επιφυλάξεις δεν είχαν φύγει εντελώς. Με τον επόμενο δίσκο οι Alice με ρούμπωσαν πια για τα καλά, φτάνοντας σχεδόν στα επίπεδα του προκατόχου του - ακόμα και στο compression! Ο μαστρο-Jerry Cantrell εκτός από τις φοβερές μελωδίες του, μας έχει δείξει πολλές φορές ότι παίζει στα δάχτυλα και τους mid tempo ρυθμούς. Με το "Scalpel" μας προσφέρει ένα ακόμα απολαυστικό κομμάτι του είδους. Η εισαγωγή με τις ακουστικές κιθάρες και τα ελαφρώς βλάχικα φωνητικά πάει σε μια ηλεκτρική κλιμάκωση με τις απολαυστικές διφωνίες στο ρεφρέν να είναι και πάλι το σήμα-κατατεθέν, απλώς πλέον με lead τραγουδιστή τον Cantrell. Από τα κομμάτια που μπορούν να σε οδηγήσουν να πατήσεις δεκάδες φορές το repeat. Μακάρι να μας το παίξουν... (ΠΚ)
"Does it matter if I'm still here or I'm gone?"
Είναι εντυπωσιακό πόσο ανεπιτήδευτα heavy μπορούν να κάνουν τον ήχο τους οι Alice In Chains. Ακούστε μια λίστα από σύγχρονες metal μπάντες που αγαπάει η μουσική βιομηχανία, βάλτε μετά το πρώτο τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο ενός σχήματος που μετράει κοντά τριάντα χρόνια στην πιάτσα και ποτέ δεν πούλησε ατσάλι και τα σχετικά, και βρείτε το λάθος. Το riff χτυπάει αλύπητα, οι στίχοι ακολουθούν από κοντά, οι αρμονίες είναι όπως πάντα εκεί. Τα γεμίσματα και το wah-σόλο είναι λεπτομέρειες που ανεβάζουν το σύνολο ακόμα πιο ψηλά. Τόσο ψηλά που λίγοι μπορούν να καυχηθούν ότι μπορούν να φτάσουν. Το να το βάλεις στη λίστα με τα
καλύτερα κομμάτια της περασμένης χρονιάς είναι τουλάχιστον understatement.
(ΑΜ)
"Maybe"
Album: "Rainier Fog"
"Maybe you should know I'm feeling lonely and I'm tired"
Ξεκινώντας με μια χαρακτηριστική a capella, διπλή φωνητική αρμονία μεταξύ των Cantrell και DuVall, το "Maybe" είναι από εκείνες τις συνθέσεις που έχουν φτιαχτεί για να τις απολαμβάνεις όσο αυτές βάζουν πιο βαθιά το μαχαίρι μέσα σου και το στρίβουν απαλά. Στιχουργικά καταπιάνεται με το τέλος μιας σχέσης ως αποτέλεσμα της φθοράς που έχει φέρει ο χρόνος, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το θέμα με ωριμότητα (δηλαδή κυνική συναίσθηση της πραγματικότητας) αλλά και αναπόφευκτη θλίψη, μέσα από το μοναδικό στιχουργικό πρίσμα του Cantrell. Το "Maybe" είναι ένα από εκείνα τα υπέροχα τραγούδια που μόνο οι Alice In Chains θα μπορούσαν να έχουν γράψει, διαθέτοντας υπέροχες μελωδίες, απολαυστικό δίπολο φωνητικών γραμμών και συναισθηματική φόρτιση στο τέρμα, έτσι για να μας σκίζει λίγο την ψυχούλα κάθε φορά και εμείς να το ευχαριστιόμαστε. (ΧΚ)
"All I Am"
Album: "Rainier Fog"
"Cannot recognize the face before me, it's unfamiliar"
Το κλείσιμο του τρίτου δίσκου της «εποχής Duvall» αναλαμβάνει να το κάνει ένα ακόμα μελαγχολικό αριστούργημα. Αυτή η μπάντα πάντα είχε τον τρόπο να κάνει τον πόνο να φαίνεται όμορφος. Το "All I Am" είναι ένα αργόσυρτο ταξίδι στο παρελθόν του καθενός μας, μια αυτοκριτική ενδοσκόπηση, ένας σκληρός αλλά έντιμος απολογισμός. Το rhythm section φτιάχνει το χαλί πάνω στο οποίο αναπτύσσονται οι ατμοσφαιρικές μελωδίες και οι, για μια ακόμη φορά, απολαυστικές διφωνίες. Το αποτέλεσμα είναι ένα τραγούδι βουτηγμένο στη θλίψη, στον πόνο και στην ομορφιά. Σε όλα ταυτόχρονα. Το μόνο που δεν υπάρχει πλέον στους Alice In Chains, είναι η αρρώστια. Δεδομένου ότι αυτή η αρρώστια ήταν που κόντεψε, αλλά ευτυχώς δεν κατάφερε, να τους διαλύσει εντελώς και να τους χάσουμε παντοτινά, μάλλον ευτυχώς που δεν υπάρχει. (ΠΚ)
Spotify Playlist
