Black Sabbath

1971: Ο στρατιωτικός και δικτάτορας της Ουγκάντα, Ίντι Αμίν, πήρε τη διοίκηση του κράτους στα χέρια του με τη δύναμη του στρατού και των όπλων, σκοτώνοντας πάνω από 300.000 αθώους. Ο Ρίτσαρντ Νίξον ανακοινώνει νέα οικονομική πολιτική και τερματίζει το εμπάργκο εναντίον της Κίνας. Η Ινδία υπογράφει με την τότε Σοβιετική Ένωση εικοσαετές σύμφωνο φιλίας. Η Άρσεναλ ξανανεβαίνει στην κορυφή νικώντας την Λίβερπουλ 2-1 στο Wembley και το αξιοσημείωτο είναι πως όλα τα γκολ μπήκαν κατά την διάρκεια του έξτρα χρόνου. Οι Black Sabbath κυκλοφορούν την τρίτη, κατά σειρά, δουλειά τους με τίτλο "Master Of Reality".

Μετά τα πολύ επιτυχημένα "Black Sabbath" και "Paranoid", ήρθε η σειρά του "Master Of Reality" μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από το προγενέστερό του και κυριάρχησε στις καρδιές ολόκληρου του κόσμου. Χωρίς αμφιβολία, οι Black Sabbath ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ο κόσμος τότε και κέρδισαν το κοινό με τις μελαγχολικές και ψυχεδελικές μελωδίες τους από την πρώτη στιγμή, μιας και σίγουρα εξέφραζαν το χαοτικό ρυθμό εξέλιξης της εποχής και η μουσική τους αποτελούσε μια διέξοδο από τα τότε κοινωνικοπολιτικά προβλήματα / δρώμενα.

Για πρώτη φορά ο Tony Iommi άρχισε να κουρδίζει την κιθάρα του πιο χαμηλά (3 ημιτόνια κάτω) για να μειώσει την ένταση στο χτύπημα των χορδών, διευκολύνοντας έτσι το παίξιμό του λόγω των τραυματισμένων δαχτύλων του. Το μπάσο του Geezer Butler παίρνει κυρίαρχη θέση, το ύφος των στίχων γίνεται πιο άμεσο και εξακολουθεί να ασχολείται με ναρκωτικά, απομόνωση, πόλεμο και θεολογικά ζητήματα, η φωνή του Ozzy Osbourne αδιαμφισβήτητα στα καλύτερά της και τα ντραμς του Bill Ward ανελέητα. Σίγουρα πια, μπορούμε να πούμε ότι το "Master Of Reality" αποτέλεσε τον πρώτο λίθο στην μετέπειτα εξέλιξη του hard rock / rock ήχου γενικότερα και τον προάγγελο του doom / stoner / sludge metal.

Βάζω το βινύλιο να παίζει και ο μαγευτικός βήχας του κυρίου Iommi κυριαρχεί στα αυτιά μου. Πριν καλά - καλά το καταλάβω, το αφοπλιστικό riff του "Sweet Leaf" συνεπαίρνει μυαλό και ψυχή. Ο κύριος Osbourne απαιτεί της προσοχής μας ευθύς εξαρχής και το μπάσο του κυρίου Butler δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο. Όχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμη ερωτικό τραγουδάκι- οι στίχοι δεν αναφέρονται σε μια άκαρδη γυνή αλλά σε αυτό το μαγικό φύλλο! Ναι, επιτέλους κάποιος τότε βρήκε τα άντερα να γράψει ένα τραγούδι για ναρκωτικά και να τα πει «έξω από τα δόντια»- α, και μην ξεχνιέστε: το ημερολόγιο δείχνει 1971! Άκρως ψυχεδελική η εισαγωγή για το "After Forever" που δίνει τη σειρά της σε ένα χαρούμενο up tempo riff και ακολουθείται από ένα ακόμη πιο ξεσηκωτικό, υπό την συνοδεία των φωνητικών του Mr. Ozz. Πρόκειται για ένα κομμάτι γραμμένο εξ’ ολοκλήρου από τον κύριο Iommi (ω, ναι!) και είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου. "Embryo" η συνέχεια: ένα instrumental κιθαριστικό θέμα, τριάντα μόλις δευτερολέπτων, που όμως μας προετοιμάζει εξαίσια για το "Children Of The Grave" που ακολουθεί. Τι να πει κανείς για αυτόν τον ύμνο; Θυμός, επιθετικότητα, δριμύ κατηγορώ, όλα σε ένα και φυσικά η απόλυτη αρμονία ανάμεσα σε bluesοπαιγμένα ντραμς και μονολιθικές κιθάρες.

Φτάσαμε κιόλας στα μισά του άλμπουμ και με το δεύτερο instrumental "Orchid" περνάμε στο δεύτερο και χωρίς καμία αμφιβολία πιο σκοτεινό μέρος του, ολοζώντανη απόδειξη το "Lord Of This World" που μόλις ξεκίνησε. Άπλετος χώρος σε μπάσο που, όπως και να’ χει, κυριαρχεί σε όλο το άλμπουμ, ερμηνεία Ozzy με όλα τα γράμματα κεφαλαία και κιθάρα Iommy που ξερνά riffs με την μεγαλύτερη ευκολία που θα μπορούσε. Έχουμε μπει για τα καλά στην sabbathοατμόσφαιρα και αυτό που ακολουθεί, μας αποτελειώνει: "Solitude" κυρίες και κύριοι και ναι, ο κύριος που τραγουδά είναι ο Ozzy Osbourne. Από τα πιο απαισιόδοξα και μελαγχολικά κομμάτια που γράφτηκαν τότε, είναι πλέον γεγονός ότι όσες φορές και να το ακούσουμε μας ξυπνά διαφορετικά σκοτεινά συναισθήματα και μας μαυρίζει την ψυχή με τόσο γλυκό τρόπο… Μαγεία! «...My name it means nothing / my fortune is less...». Οι επιρροές από τα ακούσματα των 60s έκδηλες αλλά η ταυτότητα Sabbath διαχέεται από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε καλός δίσκος που σέβεται τον εαυτό του έχει ένα "Sleeping Village" (Black Sabbath), ένα "Planet Caravan" (Paranoid), γιατί να λείπει από εδώ; Τοποθετημένο στην θέση που του αρμόζει, λίγο πριν το κλείσιμο του άλμπουμ με το «κλασικό» sabbath κομμάτι "Into The Void". Riffs, riffs κι άλλα riffs... χαμός! Εδώ ακριβώς μας αποδεικνύει περίτρανα γιατί ο κύριος Iommi φέρει τον τίτλο του "Master of the riffs": μελέτη, άρτια εκτέλεση, τελειότητα.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος πάνω σε τούτη τη γη που να μην έχει ακούσει μια νότα από αυτό το αριστούργημα. Αν όμως όντως υπάρχει, ας πέσει στα γόνατα, ας προσευχηθεί εν ονόματι του άρχοντα των Sabbath και αν Αυτός υπάρχει, θα δείξει έλεος και θα συγχωρέσει.

* Όσοι τυχεροί είχατε την ευλογία Του, ήσασταν μαζί με εμάς στο άγιο χώμα του Terravibe μια καλοκαιρινή νύχτα του Ιουνίου, πριν 2 χρόνια θαρρώ και ζήσατε ανείπωτες στιγμές, δη όταν μας κατακεραύνωσε η εισαγωγή του ομώνυμου. Τώρα πια μπορούμε να πεθάνουμε ήσυχοι...†