Suicidal Angels

Οι Suicidal Angels αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Δίχως να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας και καινοτομίας, παίζουν το thrash τους με αέρα από τα παλιά δίνοντας βάση στις ουσιώδεις εκείνες λεπτομέρειες που φέρνει ένα άλμπουμ στις υψηλές σκάλες ευχαρίστησης και μεταλλικής ευδαιμονίας. Το αξιοπερίεργο και συνάμα εντυπωσιακό είναι η σταθερότητα τους σε αυτό, έχουν φτάσει αισίως στο έκτο LP, με όλα να κυμαίνονται στα υψηλά δεδομένα τους. Σαφώς υπάρχει μια αίσθηση επανάληψης αλλά η ορμή των τραγουδιών τους σε κάνει να το ξεχάσεις άμεσα. Στο τέλος, όπως σε όλες τις δουλειές τους, έτσι και στο "Division Of Blood", θα σου μείνει μια αίσθηση ότι πέρασες καλά ακούγοντας το.

Ένα βασικό πράγμα που τους ανεβάζει είναι η προσήλωση και σκληρή δουλειά που ξεκάθαρα γίνεται αντιληπτή στο "Division Of Blood". Μοιάζει σαν άλμπουμ φτιαγμένο πρώτιστα από οπαδούς και μετά από μουσικούς. Πέρα από την ευκρίνεια των riff, η εναλλαγή ρυθμών και διαθέσεων είναι στρατηγικά φτιαγμένη για μέγιστα αποτελέσματα στη μεταλλική πόρωση. Δείγματα αυτών θα βρεθούν στις εισαγωγές πολλών τραγουδιών τους, το πότε θα ρίξουν τις ταχύτητες και πότε θα γκαζώσουν, στα solo τα οποία είναι καλοδουλεμένα, αλλά και στα τύμπανα όπου θα ντύνουν πάντα τις μουσικές ιδέες με τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο. Η κατάληξη αυτών είναι κομμάτια που σε βάζουν κατευθείαν στο νόημα, σπάνια θα βαρεθείς στη διάρκεια τους, ενώ το headbanging θα γίνεται πρώτιστη υποσυνείδητη επιλογή που θα συνοδεύει παράλληλα με την ακρόαση του άλμπουμ.

Οι βάσεις του ήχου τους για όσους θα τους ακούσουν για πρώτη φορά είναι κυρίως το thrash της Αμερικής με Slayer, Exodus, Dark Angel, αλλά και κάποια σημεία full έντασης που το πρώτο πράγμα που φέρνουν είναι τους Sadus. Η συνταγή δεν έχει αλλάξει εν σχέση με τα παλαιότερα LP, αν και φαίνεται ότι το "Division Of Blood" είναι πιο έντονο ή πιο δυναμικό, αν θέλετε, από το προηγούμενο "Divide And Conquer". Ο δε ερχομός νέου κιθαρίστα, μάλλον κρίνεται σαν θετική κίνηση αφού από τη μία δεν έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του group, από την άλλη αρκετά solo είναι όντως ικανοποιητικά.

Έχει μέτριες στιγμές το "Division Of Blood"; Έχει, ίσως τα "Bullet In The Chamber", "Cold Blood Murder" και "Of Thy Shall Bring The Light" να είναι ελάχιστα κατώτερα από τα άλλα, όπως επίσης εάν κάποιος κατέχει τη δισκογραφία του group, κάπου θα νιώθει ότι κάτι έχει ξανακούσει αλλού. Από την άλλη, βέβαια, δεν αναζητούμε τον δίσκο που θα διαλύσει το thrash σύμπαν, ούτε το νέο διαμάντι της σκηνής. Οι Suicidal Angels έχουν βρει τη φόρμουλα και δουλεύουν πάνω σε αυτή με ό,τι και να συνεπάγεται αυτό. Το σίγουρο είναι ότι θα σε κάνουν να ιδρώσεις. Και αν αναλογιστούμε, αυτό πάει κυρίως στους παλαιότερους, ότι για μεγάλο διάστημα η ελληνική σκηνή και η λέξη thrash ήταν λέξεις τσακωμένες, κάνει ακόμα πιο όμορφο και εντυπωσιακό ό,τι έχει καταφέρει αυτό το σχήμα. Σε μια εποχή που η μόνη ευχαρίστηση ήταν οι Flames, Epidemic, τα demo των Cremate, Insane Despise και ελάχιστα άλλα, ό,τι έχουμε εδώ είναι όαση πραγματική. Και δεν αφορά μόνο τους Suicidal Angels που μοιάζουν να ηγούνται της όλης ιστορίας, αλλά και όλων των group της Ελλάδας που κινούνται στο στυλ αυτό. Σαφώς θα υπάρχουν και τουρίστες μέσα, αλλά αυτό πάντα ίσχυε και θα ισχύει. Προσωπικά, και μόνη η Dark Angel κτηνωδία που βγάζει το "Image Of The Serpent" μου φτάνει. Τσεκάρετέ το. Thrash...