So Hideous

Το όλο concept συμφωνικής ορχήστρας σε συνδυασμό με metal έχει γίνει λίγο cheesy και πολλές φορές καλείται να καλύψει συνθετικές αδυναμίες μιας μπάντας, ενώ σχεδόν πάντα δεν αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Πόσο μάλλον όταν μπαίνει ο προσδιορισμός «black» σε ένα τέτοιο εγχείρημα όπου η ισορροπία μεταξύ μεγαλοφυούς σύνθεσης και καρακιτσαριού κρέμεται από μια κλωστή. Να σου λοιπόν οι So Hideous, διεκδικώντας τον τίτλο της πιο άκυρης ονομασίας μπάντας, που έρχονται να ταράξουν για τα καλά τα νερά στο χώρο. Πως το καταφέρνουν αυτό; Ας ξεκινήσουμε με το ότι η ορχήστρα δεν καλείται να γεμίσει τα κενά μεταξύ των riff και γενικότερα να παίξει συμπληρωματικό ρόλο, αλλά είναι αυτή που οδηγεί τα κομμάτια, και αμβλύνει τις εντάσεις και τη δυναμική του όλου εγχειρήματος.

Ναι μεν το "Laurestine" μπορεί να θεωρηθεί συμφωνικό black metal άλμπουμ, αλλά πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός αυτός χάνει πολλά από τα στοιχεία που κάνουν τους So Hideous να ξεχωρίζουν. Μέσα στα 40 περίπου λεπτά διάρκειας καλούμαστε να ακολουθήσουμε ένα rollercoaster συναισθημάτων, από έντονες στιγμές όπου τα τύμπανα σφυροκοπούν, τα riff γκαζώνουν και τα φωνητικά είναι μια κραυγή αγωνίας και απελπισίας, ακολουθούμενα από πιο post-oriented ενορχηστρώσεις, με μοναδικό πρωταγωνιστή και πάλι την ορχήστρα και τις μαγευτικές της μελωδίες.

Το concept του δίσκου έχει να κάνει με το ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος παραμένει ενεργός για εφτά λεπτά μετά το θάνατο ενός ατόμου, και πραγματικά η μουσική αντιπροσωπεύει πλήρως αυτή τη μακάβρια αλλά και συνάμα γλυκιά αίσθηση της λύτρωσης, σε ισορροπία με αγωνιώδη, σχεδόν μανιακά ξεσπάσματα. Η θεματολογία σε συνδυασμό με το μουσικό περιεχόμενο δημιουργούν μια φορτισμένη ατμόσφαιρα, αναπτύσσοντας συναισθήματα θυμού, νοσταλγίας, απελευθέρωσης.

Θεωρώ πως το άνοιγμα του black metal προς το πιο mainstream κοινό με τους Deafheaven συνεχίζεται με δουλειές όπως το "Laurestine", καθώς ξεφεύγει από τις αγκιστρώσεις του παρελθόντος και τα «πρέπει» που πολλές φορές ορίζονται από μια ανούσια ξεροκεφαλιά και ανώφελη επιμονή σε απολιθωμένα πρότυπα. Είναι ένα ιδιαίτερο και μοναδικό άκουσμα, το οποίο δεν απευθύνεται στο black metal κοινό, αλλά χρησιμοποιεί την ακρότητα και τη γκάμα συναισθημάτων του είδους για να αποδώσει το επικό όραμά της.

Ένα κινηματογραφικό άλμπουμ λοιπόν, γεμάτο φοβερές ενορχηστρώσεις, δυνατές συγκινήσεις και ονειρικές μελωδίες. Αρκεί το ανοικτό μυαλό και η ταξιδιάρικη διάθεση για να το απολαύσει κανείς. Μόνο «So Hideous» δεν είναι τελικά.