Shepherd

Τους Shepherd ομολογώ ότι δεν τους ήξερα, απλά τυχαία "κόζαρα" το cd τους σε κάποιο δισκάδικο και είπα να δοκιμάσω την τύχη μου. Παράλληλα με την πρώτη ακρόαση του δίσκου, έψαχνα στο διαδίκτυο για κάποια πληροφορία σχετικά με τη μπάντα, αλλά άδικα, καθώς ούτε στο site της εταιρείας τους δεν αναφέρει κάτι. Tο μόνο που έμαθα είναι ότι πρόκειται για το 2ο album του group και δυστυχώς μάλλον πρόκειται για το κύκνειο άσμα τους.

Δε γνωρίζω απο ποια χώρα κατάγονται, πόσα χρόνια υπάρχουν και άλλες πληροφορίες γενικού ενδιαφέροντος, απλά οι τύποι παίζουν doom και μάλιστα πολύ καλά.

Με το που ξεκινάει ο δίσκος ένα riff απο τα '70s σε βάζει στο κλίμα και αμέσως καταλαβαίνεις ότι οι Shepherd δεν παίζονται. Τα κομμάτια είναι πολύ δουλεμένα και η παραγωγή του Bruce Falkinburg (των θεών The Hidden Hand) είναι ότι πιο heavy έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, βαριές κιθάρες, απίστευτο μπάσο και drums που κάνουν τα τύμπανα των αυτιών σου να πάλλονται σαν τραμπολίνο. Η φωνή του Andreas Kohl είναι απλά ανατριχιαστική, φορτισμένη συναισθηματικά και οδηγεί τη μουσική των Shepherd με μοναδικό τρόπο.

Η βαρύτητα που αποπνέουν τα κομμάτια σε στέλνει για βρούβες, αφού δε σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, μιλάμε για δισκάρα. Τρομερές εναλλαγές στα riffs, γαμώ τα rhythm section, καταπληκτικά φωνητικά, μα πάνω απ' όλα φαντασία και μουσική ικανότητα συνθέτουν την εικόνα του δίσκου. Η ποιότητα των συνθέσεων βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα και αποδεικνύει ότι η μπάντα κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η μουσική των Shepherd είναι η μουσική που προτιμώ να απολαμβάνω, παρά να προσπαθώ να την περιγράψω με συνηθισμένες λέξεις, γιατί κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι. Είναι απρόβλεπτη, παιχνιδιάρα, πορωτική, ανήσυχη, διεστραμμένη, εθιστική, απαισιόδοξη, λυτρωτική, χαλαρή και άλλα τόσα που δε μπορώ να βρω τις ακριβείς λέξεις που η σημασία τους να αντιπροσωπεύει σε ικανοποιητικό βαθμό τη δυναμικότητά της (μάλλον δεν ξέρω γραμματική θα πείτε πολλοί χαχα).

Αν το underground μπορεί να βγάζει μια φορά στο τόσο τέτοιες δισκάρες, τότε η αγαπημένη μας μουσική δεν έχει να φοβάται τίποτα. Και αυτό φαίνεται να πιστεύει και ο Μέγιστος Wino ο οποίος χαρίζει τη φωνή του σε ένα κομμάτι και παίζει κιθάρα σε άλλα τρία, και ως γνωστόν ο εν λόγω κύριος προσέχει που βάζει την σφραγίδα του...

Μικρή κριτική αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι το doom, λίγα λόγια και πολύ μουσική. Enjoy μάγκες!! Doom Or Be Doomed...