Mogwai

O προηγούμενος δίσκος τους είχε έναν από τους καλύτερους τίτλους που έχω συναντήσει ποτέ μου... "Hardcore Will Never Die But You Will" και ερχόμαστε στo φετινό, που σε παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες και σε τρομάζει... ρε λες οι Mogwai να το γύρισαν στην ηλεκτρονική; Κάτι τα περσινά remix τους, κάτι τα πολλά samples και κάποια προγραμματισμένα σημεία του προηγούμενου... κάτι το φετινό εξώφυλλο και είσαι με μια έντονη περιέργεια.. Τι θα ακούσω εδώ άραγε;

Και... Θα ακούσεις το ύφος που είχαν όταν έγραφαν το "Cody" με μια synth αισθητική, ηλεκτρονική διάθεση και υποψίες My Bloody Valentine θορύβων.  Χωρίς η μπάντα να αλλάζει ιδιαίτερα, μιας και πάντα είχε παρόμοιους ήχους, φτιάχνει έναν πρωτότυπο δίσκο που εκ πρώτης ακροάσεως, ακούγεται κατώτερος του προηγούμενου... άρα πολύ κατώτερος των μεγάλων κυκλοφοριών του παρελθόντος. Το θέμα είναι τι γίνεται στην δεύτερη ακρόαση.

Στην παραγωγή του δίσκου είναι πάλι μαζί τους ο (όπως και στο προηγούμενο) Paul Savage, ο οποίος είχε δουλέψει με τους Σκωτσέζους και στο πολύ "Young Team". Στον δίσκο υπάρχει κομμάτι, ονόματι "Repelish", στου οποίου τα σαμπλαρισμένα φωνητικά/δηλώσεις  αναφέρουν το "Stairway To Heaven" των Led Zeppelin και ύποπτα μηνύματα σε κομμάτια που παίζονται ανάποδα και ακούμε φράσεις όπως «Gotta live for Satan, master Satan. Because I love you serve me, there is no escaping, Satan», και επιβεβαιώνουν την άποψη της κομματάρας του ντεμπούτου τους, "Mogwai Fear Satan". Ρε μήπως αν παίξουμε το βινύλιο ανάποδα, ν' ακούσουμε τίποτα; ...εντάξει... προφανώς πλάκα κάνουν. Από την άλλη έχουμε και συνθέσεις με κανονικά (ας πούμε) φωνητικά. Το "Blues Hour" που θα το χαρακτήριζα σαν το πιο slowcore κομμάτι της μπάντας, το οποίο παραπέμπει σε αργά κομμάτια του "Come On Die Young" , αλλά κρύβει εκπληκτικά ξεσπάσματα θορύβου και τη σύνθεση "The Lord Is Out Of Control" με παραμορφωμένα ρομποτικά  φωνητικά τύπου Air . Το "Hexon Bogon" κρατάει την post-rock σημαία ψηλά, αλλά συνάμα είναι και το μικρότερο χρονικά κομμάτι του δίσκου. Το "Master Card" στηρίζεται σε πανέμορφους ρυθμούς, κερνάει μπασάρα και δυναμώνει όπως θα έπρεπε. Όσο και να ησυχάζουν οι Σκωτσέζοι, τα riff και τα ξεσπάσματα που σε ανατριχιάζουν δεν θα τα ξεχάσουν ποτέ. Εδώ δίνουν ρέστα και πληρώνουν καλά με την κάρτα τους.

Οι Mogwai, δεν χάλασαν. Δεν άλλαξαν. Έφτιαξαν απλά μια μοντέρνα κυκλοφορία και έμπλεξαν την εξέλιξη, τα εφέ και τα πλήκτρα, με τις κιθάρες τους. Θλιμμένοι και γκρίζοι όπως πάντα, σκάνε που και που χαμόγελα και φωτεινές ηλιόλουστες εκρήξεις, λες και κάτι τους μεταμορφώνει σε χαρούμενους τα τελευταία χρόνια. Ξεκινούν με το γλυκό "Heard About You Last Night" το οποίο δεν ξεσπάει πουθενά, κρατώντας ένα ambient / jazz ύφος και ανοίγουν τον ηλεκτρονικό χορό με το "Simon Ferocious", το οποίο όσο electro κι αν είναι, κρύβει μέσα του εκπληκτικά post-rock κιθαριστικά περάσματα που χαμογελούν στην ατμόσφαιρα και στην αδιαμφισβήτητη έμπνευση. Το "Remurdered" ξεχνάει τα τύμπανα για τα καλά και μετά την εκπληκτική εισαγωγή του, παραδίδει παγωμένα αλά Sigur Rós και χορευτικά αλά 65daysofstatic δείγματα έξυπνης ηλεκτρονικής μουσικής. Σε ίδιο ύφος και το "Deesh", με έμφαση πάλι στην δυναμική των ήχων, αλλά με περισσότερο rock στιγμές. Σου δείχνει το δρόμο προς το όνειρο, σε μπλέκει και σε ανεβάζει σταδιακά για να αφήσει το θόρυβο να σε χαλαρώσει. Το προτελευταίο κομμάτι του άλμπουμ "No Medecine For Regret" πριν το "The Lord Is Out Of Control" γαργαλάει εκπληκτικά τις χορδές και χτίζει ένα μελωδικό, ήρεμο και ατμοσφαιρικό post-rock διαμάντι που αφήνει γλυκιά αίσθηση πριν τα ρομπότ!

Οι Mogwai ήταν πάντα εναλλακτικοί. Ήταν συνέχεια στο ψάξιμο. Έφτιαξαν μερικούς τεράστιους δίσκους και καινοτόμησαν αρκετά στο μοντέρνο και ριζοσπαστικό μουσικό παρακλάδι που αυτοί και μερικοί άλλοι δημιούργησαν. Πάντα έλεγχαν τον ήχο και τον θόρυβο τους, έφταναν σε ακραία σημεία και κατάφερναν να βγάλουν μια γλύκα μέσα στον χαμό. Τώρα χαϊδεύουν το synthpop, φλερτάρουν με το slowcore όπως στις πρώτες τους δουλειές  και πετούν electro pop ματιές πάνω στο πιο ήσυχο και γλυκό shoegaze που έχω ακούσει ποτέ. Προσωπικά τους αγάπησα περισσότερο στα δυνατά τους κομμάτια και σε συνθέσεις που μπορούν live να σου κάνουν ζημιά στα αυτιά. Στο Rave Tapes, πέρα από κάποιες στιγμές, δεν βρήκα την συγκίνηση που ψάχνω και το συναίσθημα που πάντα έβγαζε στα ήρεμα περάσματα της αυτή η τόσο μεγάλη μπάντα.

Είναι πιο κινηματογραφικοί από ποτέ. Πέρασαν τον θόρυβο από φίλτρα. Δεν τον άφησαν αγνό και ωμό. Αφήνουν χαλαρές ονειρικές συνθέσεις να κλείσουν τα μάτια σου και ξεσπούν μόνο εκεί που πρέπει.  Θα συγκινήσει σίγουρα φίλους των Codeine και του Moby, των Low και των Air, ίσως και των Daft Punk ή των Kraftwerk. Θα σου θυμίσει όπως ήδη είπα, παλιούς Mogwai από τα "Come on..." και "Happy Songs..." με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, αλλά με τίποτα δεν θα ακούσεις  το post-rock του "Mr. Beast" και με καμία δύναμη δεν θα νιώσεις τις χορδές να βογκάνε όπως στο "Batcat". Δεν γίνεται να ακούσεις εδώ τα ξεσπάσματα του "Christmas Steps" και θα σου λείψουν τα γαργαλητά του "Helicon 1" που όρισαν το είδος.  Δίσκοι των Mono, God Is An Astronaut, Hammock και 65daysofstatic είναι δυναμίτες μπροστά στο Rave Tapes.

Υπήρξαν και στο παρελθόν ατμοσφαιρικοί, ηλεκτρονικοί και ήσυχοι και τώρα δείχνουν ότι μπορούν να το εξελίξουν κι άλλο. Αράξτε, χαλαρώστε, οπωσδήποτε δυναμώστε και εξερευνήστε το.