Mad Max

Οι Mad Max δυστυχώς -θα καταλάβετε πιο κάτω γιατί- δεν είναι χθεσινοί στο χώρο. Κάποτε έπαιζαν αληθινό heavy metal. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών στον ήχο τους, αλλάζοντας τον σε πιο μελωδικά μονοπάτια. Ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους καριέρα το 1982 με το εκπληκτικό ντεμπούτο που έφερε απλά το όνομα τους "Mad Max". Αγνές heavy metal συνθέσεις, εναρμονισμένες απόλυτα με το μουσικό πνεύμα της εποχής, ήταν το ιδανικό ξεκίνημα για μια μπάντα που έδειχνε ότι είχε πολύ μέλλον.

Η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη. Το album "Rollin' Thunder" του 1984 ήρθε σαν τυφώνας και σίγουρα ταρακούνησε τους οπαδούς, ενώ ακόμα και σήμερα ακούγεται πολύ φρέσκο και δυνατό. Έπειτα ακολούθησε το "Stormchild" του 1985 που παρόλο που δεν ήταν ισάξιο του προκατόχου του, στεκόταν παρά πολύ καλά στο metal χάρτη, όντας ένα ακόμα heavy metal διαμάντι. Το "Night Of Passion" το 1987 ήταν η τελευταία δυνατή κυκλοφορία της μπάντας, ένα χρόνο πριν είχε αρχίσει σιγά η ηχητική αλλαγή της, κάτι που την οδήγησε σε ψιλο-αδράνεια.

Οι μουσικοί της μπάντας ασχολούνταν παράλληλα και με αλλά groups, κάτι που αναπόφευκτα οδήγησε στη διάλυση των Mad Max το 1989. Το 2000, δύο από τα αυθεντικά μέλη, οι Michael Voss (φωνή) και Jurgen Breforth (κιθάρα) αποφάσισαν να ξανασχηματίσουν τους Mad Max. Το αποτέλεσμα της επανασύνδεσης άνηκε στα μουσικά μονοπάτια που είχαν επιλέξει τα τελευταία χρόνια, κάτι που σίγουρα δε χαροποίησε τους παλιούς οπαδούς: Το "Never Say Never" ήταν ένα καλό δείγμα μελωδικού hard rock ήχου.

Έξι χρόνια αργότερα είδε το φως της δημοσιότητας η νέα τους δουλειά "Night Of The White Rock". Η μπάντα είχε πια στις τάξεις της, εκτός των Voss και Breforth, τους Roland Bergmann (μπάσο) και Axel Kruse (drums) από την πρώτη περίοδο του group. Πάρολ' αυτά δεν ήρθε καμία μουσική αλλαγή. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα του cd ο ακροατής θα ακούσει κομμάτια διανθισμένα από ωραίες στιγμές μελωδικού hard rock, κάποιες από τις οποίες μένουν στο μυαλό. Όλος ο δίσκος στέκει αξιοπρεπέστατα στον hard rock χάρτη, αποδεικνύοντας ότι η μουσική φλέβα δε χάνεται.

Φέτος αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τη νέα τους προσπάθεια, η οποία αυτή τη φορά είναι ένα mini lp. Δυστυχώς όμως η νέα αυτή δουλειά είναι ανούσια. Περιέχει ακουστικές versions των "To Hell And Back Again" και "Bad Day In Heaven" από την τελευταία studio δουλειά τους, το "Open The Eyes Of My Hear" που είναι ένα αμερικανικό gospel μουσικής, ένα καινούργιο κομμάτι (το "Hello Father") και τέλος το "Lonely Is The Hunter", έναν από τους ύμνους του τρίτου τους δίσκου.

Όλο το cd δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης. Μετά λύπης μου άκουσα μόνο μια φορά το cd και αυτό με μεγάλη προσπάθεια λόγω της κριτικής. Ειδικά στο "Lonely Is The Hunter" καλύτερα να μην περιγράψω πως ένοιωσα. Η παραγωγή είναι αρκετά καλή, αλλά τι να το κανείς; H μπάντα στα μάτια μου δυστυχώς έχει ξεφτιλιστεί.

Οι παλιές μέρες μπορεί να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί για τους Mad Max, αλλά όχι κι έτσι. Θεωρώ ότι ένα συγκρότημα έχει το δικαίωμα να αλλάξει μουσική ρότα, αλλά όχι και να διαφθείρει το όνομα του. Είναι πολύ λυπηρή η εικόνα και εύχομαι να αλλάξει σύντομα... Κρίμα...