Fastway

Κάποια πράγματα περνάνε από γενιά σε γενιά και θεωρούνται δεδομένα άνευ αποδείξεως. Κάτι σαν αξιώματα. Ναι, για το rock μιλάω ακόμα. Μέσα σε αυτή τη «μυθολογία» υπάρχει σε κάποια υποσημείωση ότι ο "Fast" Eddie Clarke, όταν αποχώρησε από τους Motorhead και δημιούργησε το προσωπικό του σχήμα, τους Fastway, αρχικά με τον Pete Way των UFO (εξ ου και το όνομα), κυκλοφόρησε έναν καταπληκτικό πρώτο δίσκο πριν φθαρεί σταδιακά και χαθεί στην αφάνεια. Ε λοιπόν, έχω νέα να σας πω. Στην πραγματικότητα αυτός ο δίσκος δεν ήταν και τόσο καλός.

Ακούς σήμερα τραγούδια όπως τα "Easy Livin'" και "We Become One", που ήταν και τα single του άλμπουμ, και αντιλαμβάνεσαι ότι, πέραν του ότι και για την εποχή τους ήταν μάλλον απλώς ευχάριστα, δεν έχουν γεράσει καθόλου μα καθόλου καλά, δείχνοντας την 80s προέλευσή τους με άσχημο τρόπο. Όχι ότι είναι κακός ο δίσκος, προς Θεού, αλλά τίποτα το ιστορικό. Για τους επόμενους δε, ούτε κουβέντα, αφού και ο ίδιος ο δημιουργός τους παραδέχεται τη φθίνουσα πορεία τους.

Γιατί όλη αυτή η αναδρομή, θα μου πείτε; Μα γιατί τι μπορεί να περιμένει κανείς υπό αυτές τις συνθήκες από τους Fastway του 2011; Ε λοιπόν, σας έχω κι άλλα νέα. Αναπάντεχα έχουμε τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους και, αν το μέτρο σύγκρισης αυτό δε σας φτάνει, έναν απολύτως ευχάριστο και χορταστικό δίσκο βρώμικου hard rock. Ο αέρας ανανέωσης μάλλον οφείλεται στο νέο τραγουδιστή/μπασίστα Toby Jepson ο οποίος, πέρα από τη συνθετική συνεισφορά του, με την καταπληκτική γρέζα φωνή του μπορεί να παίζει με τη δυναμική και το ύφος των τραγουδιών, θυμίζοντας άλλοτε έναν νεότερo Glenn Hughes ή Paul Rodgers και άλλοτε έναν ύστερο Chris Cornell. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την παραγωγή που έχει αναλάβει, ίσως τον ονομάσουμε αποκλειστικά υπεύθυνο για το πόσο μοντέρνοι ή παλαιομοδίτες ακούγονται οι Fastway.

Μουσικά, οι Led Zeppelin επιρροές, που λίγο ως πολύ πάντα υπήρχαν, εδώ γίνονται ακόμα πιο εμφανείς, αλλά με πιο αυθεντικό και ηχητικά ταιριαστό τρόπο, πηγαίνοντας πλέον περισσότερο προς τους Free παρά το '80s hair metal. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο Γρήγορος Eddie και ο Jepson έχουν σκαρώσει όμορφα, αν και ριζομένα στη rock παράδοση, riff, έξυπνες γέφυρες, αλήτικα solo και refrain για να σηκώνεις τη γροθιά σου, όταν δεν είναι απασχολημένη με τη μπύρα σου.

Μέσα σε 44 λεπτά που δεν κάνουν κοιλιά ούτε στιγμή, οι Fastway αποδίδουν ό,τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα είδος που αρνείται πεισματικά να εκσυγχρονιστεί αλλά και ακόμα περισσότερο να ξεπεραστεί.