Bon Jovi

Burning Bridges

Universal (2015)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 03/09/2015
Η αρχή για μια νέα περίοδο; Το κύκνειο άσμα; Ή μήπως απλή «ξεπέτα»;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η ιστορία της rock είναι γεμάτη από ίντριγκες ανάμεσα στα μέλη συγκροτημάτων και κυρίως των σπουδαιότερων από αυτά. Αν το σκεφτείς, είναι κάτι το απόλυτα αναμενόμενο, μιας και πρόκειται για τεράστιους μουσικούς, αλλά για ακόμα πιο τεράστιους εγωισμούς. Για παράδειγμα, όταν σε μια μπάντα συνυπάρχει ένας Lennon με έναν McCartney, ένας Jagger με έναν Richards, ένας Tyler με έναν Perry ή ένας Axl Rose με έναν Slash, είναι θέμα χρόνου να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ τους. Τα δίπολα αυτά βέβαια, όσο «εκρηκτικά» κι αν είναι για τα εσωτερικά ενός σχήματος -όπως έχει αποδείξει η ιστορία- άλλο τόσο εξαιρετικά είναι για την επίτευξη της πολυπόθητης καλλιτεχνικής επιτυχίας.

Ένα τέτοιο δίπολο ήταν ο Jon Bon Jovi και ο Richie Sambora. Μπορεί αρχικά το σχήμα των Bon Jovi να δημιουργήθηκε ως ένα «όχημα» για τον ομώνυμο τραγουδιστή, όμως γρήγορα έγινε προφανές πως η συνθετική του σύμπραξη με τον Sambora ήταν η καρδιά του όλου εγχειρήματος. Φυσικά, τίποτα στη ζωή δεν κρατά για πάντα κι έτσι αυτή η συνεργασία, αν και άντεξε τριάντα χρόνια, μετά από ένα σήριαλ διαρκείας, έφτασε επίσημα στο τέλος της, με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου στην καριέρα των Bon Jovi, δίχως τον γνωστό κιθαρίστα.

Έτσι, το "Burning Bridges", δεν χωράει συζήτηση πως είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος για τη μπάντα. Ναι, μπορεί η ουσιαστική συμμετοχή του Sambora να ήταν προφανέστατα μειωμένη ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ, "What About Now", αλλά τώρα πρόκειται για ένα ξεκάθαρο βήμα προς μια νέα εποχή. Ή μήπως όχι; Η εν λόγω κυκλοφορία, έχει χαρακτηριστεί από τον Bon Jovi ως ένα σύνολο κομματιών που είχε «στην άκρη» το συγκρότημα, μαζί με ένα-δύο καινούργια, ενώ προανήγγειλε πως το «κανονικό» νέο άλμπουμ θα έρθει μέσα στο 2016. Αν συνδυάσει κανείς το γεγονός αυτό, με το ότι πρόκειται για τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος με την τωρινή του δισκογραφική, η αλήθεια είναι πως η όλη ιστορία αρχίζει να μυρίζει ολίγον «ξεπέτα».

Πέρα από όλα αυτά βέβαια η μουσική είναι αυτή που έχει σημασία. Εκεί βρίσκεται η πραγματική ουσία. Το "Burning Bridges", λοιπόν, ανοίγει αυλαία με έναν ιδιαίτερα ασυνήθιστο τρόπο για ένα άλμπουμ των Bon Jovi. Το "Teardrop To The Sea" σημαίνει την εκκίνηση της ακρόασης σε χλιαρότατους τόνους, μιας και πρόκειται για μια χαλαρή μπαλάντα με σύγχρονο ήχο και συμπαθητικό κιθαριστικό solo, η οποία όμως δεν είναι ικανή ούτε να τραβήξει ούτε να κρατήσει την προσοχή. Το πραγματικό opener έρχεται μετά, με το "We Don't Run", το οποίο αποτελεί μία καινούργια σύνθεση, στο παραδοσιακό ύφος των upbeat κομματιών της μπάντας. Το ρεφρέν είναι αυτό που σου μένει και τελικώς το κομμάτι αφήνει σίγουρα μία ωραία γεύση, όμως δεν μπορεί να μην προβληματίσει η υπέρμετρα μοντερνιστική παραγωγή. Τα "Saturday Night Gave Me Sunday Morning" και "I'm Your Man" κινούνται κι αυτά σε γνώριμα για το σχήμα μονοπάτια, όντας ένα κλασικό μετά-2000 mid-tempo Bon Jovi κομμάτι και μια αναπάντεχα φρέσκια και ανέμελη σύνθεση που θυμίζει κάτι απ’ το "Crush", αντίστοιχα.

Υπάρχουν όμως και στιγμές που μας θυμίζουν αυτά που πήγαν στραβά στην μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος στα '00s. Συγκεκριμένα, "Blind Love", "We All Fall Down" και "Life Is Beautiful" δεν προσφέρουν τίποτε το αξιομνημόνευτό, καθώς ακούγονται σαν χειρότερες εκδοχές ήδη υπαρχόντων κομματιών της μπάντας. Αντίθετα, τα "Fingerprints" και "Who Would You Die For" έρχονται να προσθέσουν κάτι το ενδιαφέρον, με το πρώτο να έχει έναν ειλικρινά «ρομαντικό» ήχο και το δεύτερο να γοητεύει με τον μινιμαλισμό του. Το κλείσιμο του δίσκου, "Burning Bridges", είναι επίσης ενδιαφέρον, καθώς το περιπαικτικό του ύφος, παρέα με τους κυνικούς του στίχους, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως πικρό αντίο του Jon είτε στην δισκογραφική εταιρεία, είτε στον Richie Sambora. Όπως και να 'χει, είχαμε καιρό να δούμε κάτι που ξεφεύγει από τα «καθώς πρέπει» σε δίσκο των Bon Jovi, οπότε είναι σίγουρα κάτι το αξιοσημείωτο.

Τι είναι λοιπόν τελικά το "Burning Bridges"; Είναι η αρχή για την νέα περίοδο του σχήματος; Είναι το κύκνειο άσμα του; Ή μήπως μια απλή «ξεπέτα» για τη δισκογραφική; Η απάντηση είναι λιγότερο δραματική. Κρίνοντας απ' το τελικό αποτέλεσμα, πρόκειται επί της ουσίας για ένα σόλο άλμπουμ του Jon Bon Jovi «μεταμφιεσμένο» σε ένα της μπάντας του. Πάντως, αν και άνιση και με έλλειψη ξεκάθαρου προσανατολισμού, η εν λόγω δισκογραφική προσπάθεια -σε όποιον κι αν ανήκει στην πραγματικότητα- είναι σίγουρα ένα επίπεδο πάνω από το απογοητευτικό "What About Now" του 2013. Το αν είναι ένα αποφασιστικό βήμα, ικανό να θέσει γερές βάσεις για το μέλλον, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
  • SHARE
  • TWEET