Beady Eye

Το πόσο σημαντικοί υπήρξαν οι Oasis για την παγκόσμια και ειδικά για την βρετανική rock / pop rock σκηνή δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε σε όποιον μπήκε στον κόπο να διαβάσει την κριτική των Beady Eye (αν δεν έκανε το click μόνο και μόνο εξαιτίας του πανέμορφα λάγνου εξωφύλλου, βέβαια). Αδιαμφισβήτητα, οι Oasis έχουν υπάρξει κύρια επιρροή κάποιων σημαντικών συγκροτημάτων αλλά και αναρίθμητης μετριότητας που έχει κατακλίσει ανά καιρούς τα ραδιοκύματα. Το 2009, τα αδέρφια Gallagher χώρισαν τους δρόμους τους μετά από δραματικό σήριαλ για το οποίο έτριβαν τα χέρια τους τα βρετανικά tabloids. Το 2011, ο Noel με τους High Flying Birds κατάφερε να κυκλοφορήσει έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο, νικώντας έτσι στον άτυπο αγώνα εναντίον του ντεμπούτου των Beady Eye του Liam Gallagher.

Τώρα ήρθε η ώρα για τον δεύτερο γύρο και αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει κάποιος που να ενδιαφέρεται πραγματικά για μία ακόμη κυκλοφορία που πασχίζει να πιάσει το πνεύμα των Oasis, μα της λείπει καταφανώς η αστρόσκονη ενός "(What's The Story) Morning Glory?". Οι Beady Eye κινούνται στα ρηχά και διάφανα νερά του ντεμπούτου, "Different Gear, Still Speeding". Σαφώς, τόσο ο Liam, μια σημαίνουσα περσόνα του mainstream rock και πολλά χρόνια στο «παιχνίδι του πιασάρικου», όσο και οι συνεργάτες του στους  Oasis, Gem Archer και Andy Bell, δεν θα μπορούσαν να γράψουν έναν κακό δίσκο που να δυσκολεύεσαι να ακούσεις μέχρι τέλους. Όσο και αν το ταλέντο του Liam είναι μεγαλύτερο στις βαρύγδουπα χαζές δηλώσεις πρωτοσελιδιακού χαρακτήρα, δεν κατέχει δίχως λόγο το στάτους που κατέχει. Εντούτοις, αυτό που κάνει αίσθηση στις άλλοτε συμπαθητικές, άλλοτε γλυκανάλατες και πάντα μη αξιομνημόνευτες συνθέσεις του "BE", είναι η εμφανής έλλειψη του κύριου συστατικού που χρειάζεται για να δέσει το γλυκό: αυτό το ...νόελ.

Το εναρκτήριο "Flick Of The Finger" αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, ωστόσο δεν δίνει την αίσθηση ολοκληρωμένης σύνθεσης, αλλά μιας ιδανικής εισαγωγής για κάτι πραγματικά καλό. Δημιουργεί, έτσι, προσδοκίες που δεν θα βρουν ανταπόκριση στη συνέχεια. Δεν θα τη βρει ούτε από το "Second Bite Of The Apple", το οποίο αποτελεί το πρώτο single της κυκλοφορίας αλλά εντάσσεται άνετα στην κατηγορία των «single του πανεριού», ούτε από κάποιες πιο ψυχεδελικές/διαστημικές νότες που επιχειρεί να δώσει ο παραγωγός Dave Sitek (TV On The Radio) στο δίχως λόγο διάρκειας επτάμιση λεπτών, "Don't Bother Me". Οι μπαλάντες του δίσκου, το "Ballroom Figure" και ειδικά το "Soon Come Tomorrow" είναι αρκετά καλές, αλλά και πάλι πόσο δύσκολο είναι να γράψεις μια μπαλάντα σε ύφος Oasis; Ή ένα πιο ηλεκτρισμένο Beatle-ικό ρυθμικό τραγούδι ("Face The Crowd");

Παρόλα τα παραπάνω, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το "BE" δεν αποτυγχάνει σε αυτό που είναι. Πρώτον, οι κολλημένοι με τους Oasis δεν θα απογοητευτούν από τις συνθέσεις του καθότι σίγουρα δεν είναι κακές, αν και δεν δίνουν σε κανένα σημείο το κάτι παραπάνω. Δεύτερον, τα single είναι για άλλη μια φορά κομμένα και ραμμένα για τα απλοϊκά ηχεία του ραδιοφώνου - και ως γνωστόν ό,τι παίζεται στο ραδιόφωνο πουλάει τα εισιτήρια. Τρίτον, κατέκτησε ήδη τη δεύτερη θέση των UK charts με το που κυκλοφόρησε. Τέταρτον, η αδηφάγος επικαιρότητα θα φιλοξενεί για κάμποσο καιρό ακόμα την βρετανόφατσα του Liam με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - όλα αυτά μέχρι το πανηγυρικό reunion. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, θα είναι τεράστια έκπληξη αν δεν γίνει τελικά η «αναπάντεχη» αυτή επανένωση. Τόσα στάδια είναι να γεμίσουν βλέπετε...