Ρους: «Όταν δεν έχεις κάτι να πεις, είναι καλύτερο να μη λες τίποτα»

Μας μιλάει για την δισκογραφική του επιστροφή, τα έξι χρόνια απουσίας, τις "Εξαιρέσεις", την Χαρούλα Αλεξίου, τον Άκη Πάνου και το ακριβό άθλημα «μουσική»

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 11/12/2016 @ 12:51

Λίγο πριν την πρώτη ζωντανή παρουσίαση της νέας του μπάντας στο Faust τη Δευτέρα και εν όψει της κυκλοφορίας του δεύτερου δίσκου του, έξι ολόκληρα χρόνια μετά τις αγαπημένες του κοινού "Εξαιρέσεις", ο Ρους επιστρέφει στη δισκογραφία και αποδεικνύει ότι είναι ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται την σιωπή όταν αυτή είναι αναγκαία.

Γιώργο, κατ’ αρχάς να σου πω πως χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά! Μου ήσουν πάντα ιδιαιτέρως συμπαθής καλλιτεχνικά. Μαθαίνω ότι επιστρέφεις δριμύτερος, μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Γιατί έλειψες τόσον καιρό;

Δεν θεωρώ ότι έλειψα γενικώς... Έλειψα, ίσως, δισκογραφικά, αλλά δοκίμασα τον εαυτό μου σε πράγματα που ήθελα κι εγώ να βρω καιρό. Στη διάρκεια αυτών των έξι ετών κατάφερα να ανακαλύψω πράγματα για μένα και να επανατοποθετηθώ μουσικά εκεί όπου αισθάνομαι πιο άνετα και πιο καλά. Μετά τον πρώτο δίσκο και τις "Εξαιρέσεις", που υπερκάλυψαν είναι η αλήθεια πολλά τραγούδια του στη συνείδηση τουλάχιστον ενός ευρύτερου κοινού, δεν θα πω ότι προσπάθησα να ξεφύγω από κάτι, αλλά είπα «πρέπει να υπάρχει και κάποιος άλλος κόσμος» και εννοώ ένας άλλος κόσμος πέρα από τον κόσμο του ραδιοφωνικού hit και τον κόσμο της πίστας. Υπάρχει κι άλλος κόσμος! Οπότε λες στον εαυτό σου «χαλάρωσε, μεγάλε, μουσική κάνεις, οπότε κάνε τη μουσική που σου αρέσει!». Και προχωράς. Αυτά τα έξι χρόνια είχα την τύχη να κάνω ωραίες συνεργασίες, να παίξω κι άλλα κομμάτια και να έρθω σε επαφή με έναν κόσμο που μέχρι πρότινος μου ήταν άγνωστος. Και μου άρεσε αυτό! Οπότε, ναι μεν έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας, με τεράστιο ρίσκο βεβαίως, αλλά και ένα κενό που το χρειαζόμουν.

Όντως πολύ δύσκολη η απόφαση μιας τόσο μακράς απουσίας μετά από το μπαμ των "Εξαιρέσεων" με τις πάνω από 35.000 ραδιοφωνικές μεταδόσεις σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους! Δεν φοβήθηκες τη λήθη;

Όχι ιδιαίτερα... Ξέρεις, το κοινό είναι πάντα απρόβλεπτο. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα μπορεί να θέλει και σε ποια κατάσταση είναι. Το 2009-10 που βγήκαν οι "Εξαιρέσεις", αισθάνθηκα λίγο σαν να περνάω από μια χαραμάδα των εξελίξεων. Λίγο μετά, ήταν σαν να είχε πάψει ο καιρός των μεγάλων ραδιοφωνικών επιτυχιών και άρχισε να αλλάζει όλη η χώρα, που σταδιακά έφτασε στη σημερινή της κατάσταση. Και με όλο αυτό άρχισα να αλλάζω κι εγώ. Το κοινό, λοιπόν, νομίζω, ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις τι θέλει και προς τα πού πάει. Άρα, γιατί να σκεφτώ ότι θα πέσω στη λήθη;

Ε, πήγες και λίγο γυρεύοντας, όμως...

(γέλια) Πάντως δεν είμαι αυτοκαταστροφικός, αν λες αυτό! Πέρασαν έξι δημιουργικά χρόνια και έφτασα στο σήμερα που είμαι σε θέση να έχω μια καινούργια δουλειά, πραγματικά πιστεύω πως έπρεπε να περάσουν. Άσε που όταν δεν έχεις πραγματικά κάτι να πεις, είναι πολύ καλύτερο να μη λες τίποτα. Κι εγώ αισθανόμουν ότι δεν είχα κάτι σημαντικό να πω.

Rous

Ο νέος δίσκος -ο δεύτερος της καριέρας σου- ολοκληρώθηκε, όπως μας ανακοίνωσες πρόσφατα. Ο ίδιος τον χαρακτήρισες ως «έναν δεύτερο "πρώτο" δίσκο» και δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο! Επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας υπάρχει;

Το πρώτο single, το "Λουλούδι Του Δρόμου", βγήκε στις 2 του Δεκέμβρη. Ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου δεν υπάρχει ακόμη, αλλά είναι έτοιμος!

Παίζεις πλέον και με νέα μπάντα, έτσι;

Ναι και είναι τελείως διαφορετικά στημένη. Πρώτη φορά θα χρησιμοποιήσω επί σκηνής το MPC 1000 που μ' αρέσει πάρα πολύ και ξεφεύγει λίγο από τα δεδομένα του ακουστικού rock, βοηθώντας με να εκφράσω καλύτερα κάποια πράγματα. Η υπόλοιπη μπάντα βέβαια, είναι το κλασικό σχήμα 'κιθάρα-μπάσο-τύμπανα', αλλά όλο αυτό είναι τεχνολογικά στημένο σαν ένα ντόμινο. Αν σπάσει ένας κρίκος, χάνεις την αλυσίδα. Αυτό κάνει το κάθε τραγούδι να μοιάζει με μια μάχη επιβίωσης και αυτό είναι πολύ ωραίο και δημιουργικό.

Μετά από αυτή την εισαγωγή μας έκανες ακόμη πιο περίεργους. Μπορείς να περιγράψεις τον ήχο του καινούργιου δίσκου;

Ο ήχος του νέου δίσκου είναι σαν να πλησιάζεις ένα τζάμι, να το θαμπώνεις με την ανάσα σου και μετά να ζωγραφίζεις κάτι. Έτσι θα τον έκανα εικόνα. Παίζω με την ηχώ πολύ και με ωραία ηχοχρώματα. Είναι ακουστικός, αλλά και ηλεκτρικός, με μια ηλεκτρική ευγένεια θέλω να πιστεύω. Είναι ένα throw-back σε ήχους, αλλά όχι επιτηδευμένο. Έχει να κάνει πιο πολύ με τις επιρροές μου. Είναι λίγο 70s, λόγω των αναλογικών «εργαλείων» που χρησιμοποίησα. Ήθελα να κάνω έναν δίσκο που να αναπνέει, είναι αρκετά ατμοσφαιρικός αλλά έχει ταυτόχρονα πολύ στίχο...

Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή: Ξεκίνησες δισκογραφικά μέσω του Jumping Fish, πήρες αμέσως και ένα Mad Award... Πολύ μοντέρνος και pop τρόπος να ξεκινήσεις την καριέρα σου, μιας και σε γνωρίζει γρήγορα πολύς κόσμος. Ταυτόχρονα, όμως, το πιο rock κοινό - στο οποίο φαντάζομαι θα θες να απευθυνθείς- διατηρεί έναν σκεπτικισμό απέναντι σε τέτοιες πλατφόρμες... Πώς βίωσες την αρχή;

Δεν βίωσα κάποια αντίφαση. Πολύς κόσμος ερχόταν αργότερα, τους επόμενους μήνες ή και χρόνια [σ.σ.: από το Jumping Fish] και μου έλεγε: «Τώρα άκουσα τον δίσκο και τώρα κατάλαβα, αλλά το "Εξαιρέσεις" μου είχε σπάσει τα νεύρα» (γέλια). Αυτό ήταν όλο. Το "Εξαιρέσεις" είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση κι ένα εντελώς διαφορετικό τραγούδι από τα υπόλοιπα του πρώτου μου δίσκου. Έπεσε στο καζάνι με τα hit κι όταν συμβαίνει αυτό, από τη μία είναι κάτι πολύ καλό για έναν καλλιτέχνη που προσπαθεί να γνωριστεί με το κοινό, από την άλλη παίρνει και πράγματα. Όσο μεγαλύτερη γινόταν η επιτυχία του "Εξαιρέσεις", τόσο περισσότερο επισκιάστηκαν τα άλλα τραγούδια. Αλλά και πάλι η αλήθεια είναι ότι το κοινό πήρε χαμπάρι και κανά-δυο κομμάτια του δίσκου που δεν έτυχαν καμίας προώθησης. Υπήρξαν άνθρωποι που άκουσαν και τον υπόλοιπο δίσκο και κατάλαβαν πως γι’ αυτούς κάτι γίνεται εδώ.

Κι έτσι ξεπέρασες τον τρόμο του one-hit wonder...

Το hit μπορεί να απευθύνεται σε εκατομμύρια κόσμο, ενώ τα υπόλοιπα τραγούδια σου μόνο σε εβδομήντα-εκατό άτομα που πήραν εκείνο το άσπρο CD στα χέρια τους με την κοπέλα να φωνάζει στο εξώφυλλο. Περισσότερες φορές πρέπει να αισθάνεσαι, πιστεύω, ευγνώμων που αυτοί οι εκατό ήρθαν τελικά σε επαφή με ολόκληρο τον δίσκο και όχι για τα εκατομμύρια που άκουσαν το ένα τραγούδι. Άσε που ο καλλιτέχνης δεν είναι δυνατόν να γίνει σκλάβος ενός τραγουδιού του. Εγώ ακόμη θεωρώ τις "Εξαιρέσεις" απλώς ένα από τα τραγούδια του πρώτου μου δίσκου, γιατί εγώ ζω στον δικό μου κόσμο και αυτό είναι που κάνει καλλιτέχνη, τραγουδοποιό ή απλώς, τον Γιώργο τον τρελό που ξέρουν οι φίλοι μου.

Έχεις αναλογιστεί γιατί το "Εξαιρέσεις"​;

Εγώ πάντα έλεγα ότι όλα είναι θέμα ρυθμού. Ο ρυθμός γεννάει κάτι πρωτογενές μέσα σου, ξυπνάει πρωτόγονα ένστικτα, αλήθεια το πιστεύω αυτό. Το "Εξαιρέσεις" είχε έναν θρασύ ρυθμό για έναν νέο καλλιτέχνη, τα έλεγε όλα με τη μία.

Ανέφερα το κοινό της rock γιατί και εσύ προσδιορίζεις την μουσική σου ως moon rock/colour rock. Δηλώνεις δε θαυμαστής των Brian Jonestown Massacre, Black Rebel Motorcycle Club, Elliott Smith, Iron And Wine. Από την άλλη, έχεις μια «Ιδιαίτερη Σχέση» με τον στίχο και την εκφορά του. Για μένα, ακροβατείς πάντα μεταξύ rap και rock, ή, καλύτερα, ισορροπείς με μια εξαιρετική ισορροπία! Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό το ενδιαφέρον πάντρεμα του πολύ στίχου με την κιθαριστική μουσική.

Όταν άκουσα, για παράδειγμα, τον Everlast την δεκαετία του '90, μου άρεσε πάρα πολύ. Και ξέρεις, κάθε τι που το ακούς και σε «βρίσκει», σου αφήνει μια σφραγίδα για πάντα. Έτσι κι εμένα μου άφησαν τη σφραγίδα τους αρχικά τα 90s. Και είναι ευτύχημα αν καταφέρεις να συγκεκριμενοποιήσεις τις επιρροές σου. Έρχεσαι πιο κοντά σε αυτό που κάνεις, ίσως ασυνείδητα αρχικά. Αυτή η ισορροπία μεταξύ rap και rock, που λες κι εσύ, είναι κάτι ενστικτώδες για μένα. Είναι ο τρόπος που έμαθα να περπατάω. Ακόμη και μπαλάντες που δεν υπάρχει φαινομενικά καθόλου rap και καθόλου rock, θα μείνει ένα γύρισμα, μια στροφή, ένα hook για να καταλάβεις ότι αυτός είμαι. Σαν τη μικρή υπογραφούλα κάτω από έναν πίνακα ζωγραφικής...

Ο ελληνικός στίχος πιστεύεις σε δυσκόλεψε να το κάνεις αυτό ή όχι;

Όλες οι γλώσσες έχουν τις δυσκολίες τους και γενικά, η πολυγλωσσία είναι δύσκολο πράγμα, αλλά όπως μαθαίνει ένα μωρό να περπατά, έτσι κι ένας ελληνόφωνος τραγουδοποιός μαθαίνει να τοποθετεί τις ελληνικές λέξεις μέσα στις μελωδίες του. Η ελληνική είναι η μητρική μου. Σ’ αυτήν τη γλώσσα ερωτεύομαι, σ’ αυτήν τσακώνομαι, σ’ αυτή θα εκφράσω και τις ανησυχίες μου ή την ευτυχία μου. Είναι κι αυτό σχεδόν ενστικτώδες.

Rous

Αγαπημένοι Έλληνες καλλιτέχνες;

Πάρα πολλοί! Τραγουδοποιοί, συνθέτες, ερμηνευτές... Σαν παιδί βέβαια, άκουγα κυρίως ξένη μουσική λόγω των γονιών μου. Είχαν πάντα το ραδιόφωνο γυρισμένο στον "Αμερικάνο" κι αν ξέφευγε η φάση και το γυρνάγαμε σε κάνα ελληνικό κανάλι, ο πατέρας μου πάντα φώναζε αμέσως «Άλλαξέ το!». Αλλά αγαπούσε πολύ και τον Ρασούλη κι εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ ο αείμνηστος. Τον Κραουνάκη τον θεωρώ ένα από τους διαχρονικότερους συνθέτες, τη Χαρούλα την αγαπώ πάρα πολύ, τον Φοίβο τον Δεληβοριά, που προσπαθούσα να τον προσδιορίσω ως άκουσμα και τελικά εξελίσσεται τόσο γρήγορα που πλέον θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από μια μοναδικότητα άλλη. Φαίνεται να είναι και ένας υπέροχος άνθρωπος, αν και δεν έχω προσωπική άποψη...

Ενώ πολλοί θα πουν ότι το κύριο χαρακτηριστικό σου είναι η θετική ενέργεια που εκπέμπεις, πάντα διέκρινα πρωτίστως έναν έντονο ρομαντισμό, σχεδόν μια ερωτική απελπισία. Ποια η σχέση σου με τον έρωτα; Πώς τον αξιολογείς στη ζωή σου;

Ο έρωτας είναι η μοναδική μορφή τρικυμίας από την οποία δεν θες να βρεις ένα απάγκιο να σωθείς. Στα κάνει όλα άνω-κάτω, σου αλλάζει τον βιολογικό προγραμματισμό, δεν πεινάς, δεν νυστάζεις, μόνο χαίρεσαι που υπάρχει. Ο έρωτας κρύβει πολλούς κινδύνους αλλά και πολλές χαρές. Ακριβώς όπως η θάλασσα.

Πώς βιώνεις την κρίση σαν δημιουργός; Σε απασχολεί καλλιτεχνικά;

Από άποψη δημιουργικότητας δεν με έχει επηρεάσει. Η οικονομική κρίση είναι κάτι τελείως διαφορετικό, τοποθετείται σε τελείως διαφορετικό πεδίο από την καλλιτεχνική δημιουργία. Από πάντα το να ασχολείσαι με τη μουσική επαγγελματικά ήταν «ακριβό άθλημα». Τα μηχανήματα είναι ακριβά, τα όργανα επίσης. Όμως όταν στα πάρουν όλα, θα χτυπάς και πάλι τα χέρια στα γόνατα. Θα είσαι ακόμη δημιουργός ενός ρυθμού. Στη δική μου τραγουδοποιία, επιλέγω συνειδητά να μην αναφέρομαι στην κρίση και στα οικονομικά - δηλαδή να βάλω στίχους τύπου «μας τα πήραν όλα»- γιατί είναι κάτι που το βιώνουμε έτσι κι αλλιώς όλοι από πρώτο χέρι. Θα ήταν πλεονασμός να το κάνω. Ένα τραγούδι που θα μιλάει γι' αυτά, απλώς θα σου υπογραμμίσει κάτι, ενώ θα πρέπει να είναι ένα παράθυρο προς μια άλλη θέα.

Στο μεταξύ πρώτου και δεύτερου δίσκου, υπήρξε και η πολύ σημαντική και με μεγάλο airplay συνεργασία σου με την Χαρούλα Αλεξίου. Έγραψες τη μουσική για το τραγούδι "Ένα Φιλί". Πώς ήταν σαν εμπειρία;

Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι «ευχάριστη»! Κοίτα, ήθελα από παλιά να δώσω μελωδία σ’ αυτήν τη φωνή, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να γράψω ένα τραγούδι για τη Χαρούλα Αλεξίου και φανταζόμουν αυτό να είναι ένα στιβαρό rock κομμάτι, άσχετο τί μου βγήκε τελικά... Όταν έγινε, όμως, ήταν μια από τις πιο ωραίες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας μου. Η Χαρούλα μου έδωσε το ελεύθερο να δουλέψω πάνω στην ενορχήστρωση και στο πώς θα πρέπει να βγει το τραγούδι κι αυτό ήταν απελευθερωτικό. Η Χαρούλα είναι δική μας, είναι rock από μόνη της!

Πρόσφατα και μετά από σχεδόν δύο σεζόν κοινών εμφανίσεων, βγάλατε μαζί με την Ανδριάνα Μπάμπαλη και το single "Ούτε Γι' Αστείο", όπου εσύ και πάλι υπογράφεις τη μουσική, αλλά τραγουδάς κιόλας. Επίσης, εμφανίζεσαι στα credits του νέου δίσκου του Γιάννη Κότσιρα. Αγαπάς φαίνεται τις συνεργασίες. Ετοιμάζεις κάποια καινούργια;

Προς το παρόν δεν έχω στο μυαλό μου κάτι, λόγω του καινούργιου δίσκου και της δουλειάς που ρίχνω γι’ αυτόν. Έχουν, όμως, υπάρξει προτάσεις. Υπάρχουν και πολύ ωραίες φωνές, είναι η αλήθεια. Χωρίς να λέω «θέλω να γράψω για αυτήν» ή να προδικάσω ή να προκαλέσω κάποια συνεργασία, θα έλεγα έτσι αυθόρμητα ότι τελευταία μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση η φωνή της Παυλίνας Βουλγαράκη.

Πρέπει να σου αρέσουν αρκετά και οι διασκευές. Σε έχω ακούσει στο "Διδυμότειχο Μπλουζ", το "Σπασμένο Καράβι" και πολλά άλλα μεγάλα τραγούδια. Θα μας πεις ένα τραγούδι-απωθημένο σου που θα ήθελες πολύ να το διασκευάσεις αλλά δεν το έχεις τολμήσει ακόμη;

Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό, γιατί δεν ξέρεις πώς θα βγει, πώς θα το πάρεις. Είναι ένα τραγούδι του Άκη Πάνου που είπε η Βίκυ Μοσχολιού, το "Ασφαλώς Και Δεν Πρέπει". Μου θυμίζουν πολλά αυτά τα ¾ που έχει, μου αρέσει. Η Μοσχολιού είχε ένα απίστευτο τρόπο να τα αποδίδει. Πάντα το θεωρούσα ένα rock τραγούδι όταν τύχαινε να το ακούσω. Λαϊκό αλλά rock. Θα το κάνω κάποια στιγμή!

Στις 12 του Δεκέμβρη θα παρουσιάσεις το νέο σου σχήμα στο FAUST Bar. Τι σχέδια έχεις για μετά την κυκλοφορία του νέου σου δίσκου;

Μιας και δεν υπάρχει ακόμη ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου, λέω να επικεντρωθώ στη νέα μου μπάντα και το πρώτο μας single, στην καινούργια μου διάθεση. Μαζί με τους φίλους. Στα σχέδιά μου είναι η όσο γίνεται συχνότερη επαφή με τον κόσμο. Υπάρχει πάντα αυτό ως ανάγκη, να ανέβεις σε μια σκηνή και να λες στον κόσμο: «Γεια σας! Είμαι ο Γιώργος Ρους». Αυτό είναι που θα κάνω, εντός και εκτός Αθήνας.

Σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, Γιώργο και για τη φιλοξενία! Θα σε ξαναδώ στο Faust. Καλή επιτυχία σε όλα!

Εγώ ευχαριστώ! Νά ’σαι καλά!

  • SHARE
  • TWEET