Helloween

Skyfall

Nuclear Blast (2021)
Από τον Σπύρο Κούκα, 02/04/2021
Το "Skyfall" αποτελεί την αρχοντική, ποικιλόμορφη, σίγουρα νοσταλγική αλλά πάνω απ' όλα ολόδική τους δήλωση πως είναι ακόμη εδώ
Πώς βαθμολογείτε το τραγούδι;

Αν υπάρχει μια φετινή κυκλοφορία που να μπορεί να υποστηρίξει στο απόλυτο την έννοια του πολυαναμενόμενου, αυτή είναι το επερχόμενο, ομότιτλο άλμπουμ των επανενωμένων Helloween, το οποίο θα βρεθεί στα ράφια των δισκοπωλείων σε κάτι περισσότερο από δύο μήνες. Μέχρι τότε, το πρώτο δείγμα από το δίσκο είναι διαθέσιμο κι επίσημα από σήμερα, με το "Skyfall" να αποτελεί τη μονάκριβη (εξαιρουμένου του εισαγωγικού "Orbit") συνθετική συνεισφορά του Kai Hansen σε αυτόν, 33 χρόνια μετά τις τελευταίες συνθέσεις της μπάντας που έφεραν την υπογραφή του (βλέπε "March Of Time", "Save Us"). Με διάρκεια που ξεπερνά τα δώδεκα λεπτά στην ολοκληρωμένη του εκδοχή (αλλά και τα εφτά στη single edit έκδοση του), αναμενόμενα φέρνει μνήμες από τα μακροσκελή έπη που είχε συνθέσει η μπάντα στη «χρυσή» εποχή των δύο "Keeper Of The Seven Keys", κοινώς δύο συνθέσεις που δημιούργησαν τη δική τους σχολή στο χώρο του power metal και όρισαν το δημιουργικό μοτίβο για πάμπολλες μπάντες του ιδιώματος.

Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς, πως ο πήχης βρισκόταν ήδη ψηλά πριν την οποιαδήποτε ακρόαση της σύνθεσης, καθώς η εξαιρετική συναυλιακή απόδοση της επταμελούς, πλέον, μπάντας, όπως εκείνη εκτιμήθηκε από όσους τυχερούς μπόρεσαν να τη δουν ζωντανά, αλλά κι εντυπώθηκε στο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα, συν τον πανταχού παρόντα νοσταλγικό παράγοντα, δεν άφηναν ιδιαίτερα περιθώρια για ημίμετρα. Το θέμα είναι, κατά πόσο το "Skyfall" εκπληρώνει τις προσδοκίες που έχει κάποιος από τους Helloween εν έτει 2021, τηρουμένων πάντα των αναλογιών που έχουν διαμορφωθεί για αυτούς τα τελευταία χρόνια.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, το "Skyfall" αποτελεί μια μακροσκελή σύνθεση στα πρότυπα που έχει ορίσει ο Kai Hansen ήδη από το 1987, πρότυπα τα οποία ακολουθούσε και ο ίδιος στη μετέπειτα καριέρα του με τους Gamma Ray σε συγκεκριμένες περιστάσεις (βλέπε "Heading For Tomorrow", "Rebellion In Dreamland" αλλά ακόμη και "Avalon"). Κοινώς, ακολουθεί μια συγκεκριμένη δημιουργική μανιέρα που σπανίως λαθεύει, η οποία επιχειρεί να ενσωματώσει στοιχεία από τις μεγαλύτερες επιρροές του Γερμανού συνθέτη μέσα στην εκάστοτε σύνθεση του. Έτσι, αναμενόμενα, κατά τη ροή του τραγουδιού διακρίνουμε την έντονη αγάπη του Hansen για μπάντες όπως οι Rainbow (πρώτα και κύρια), οι Uriah Heep αλλά - γιατί όχι - και οι Queen, επιρροές που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν διακριτές σε όλη τη πορεία της δισκογραφίας του.

Η ιδιαιτερότητα του "Skyfall", σε σχέση με τα προηγούμενα αντίστοιχα δείγματα γραφής της συνθετικής πένας του Hansen, είναι αυτή η εντονότερη του αναμενομένου αυτοαναφορικότητα στα έργα και τις ημέρες τόσο των Helloween, όσο και των συγγενικών σε αυτούς Gamma Ray και Unisonic. Πιθανότατα εξαιτίας του reunion και των όσων εκείνο σημαίνει, οι αναφορές σε παλιότερες στιγμές των προαναφερθέντων σχημάτων δεν περιορίζονται μόνο στο παραλλαγμένο refrain του - το οποίο φαντάζει ξεσηκωμένο τόσο από το "Just A Little Sign" των Helloween, όσο και από το "Not Gonna Take Anymore" των Unisonic - και τον καταληκτικό "somewhere out in space" στίχο του, αλλά επιμερίζονται σε διάσπαρτες στιγμές - μουσικές και στιχουργικές - κατά τη διάρκεια του. Το να μιλήσουμε, δε, για «αντιδάνεια» από άλλα σχήματα του χώρου είναι εκ των πραγμάτων άτοπο, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού power metal οικοδομήματος βασίστηκε στη δική τους τεχνοτροπία, θέλοντας και μη.

Οι μπασογραμμές του υποτιμημένου Markus Grosskopf είχαν χρόνια να ακουστούν τόσο παιχνιδιάρικες, την ίδια στιγμή που ο ήχος, οι διαθέσεις, η νοοτροπία φωνάζουν πως η μπάντα επιχειρεί ένα πισωγύρισμα στην εποχή που τη στιγμάτισε. Παρ’όλα αυτά, αυτό το ταξίδι τριών και βάλε δεκαετιών διασχίζει ολόκληρη την καριέρα τους, θέλοντας πρωταγωνιστή τον Michael Kiske, αλλά δίχως να αγνοεί τις άλλες δύο ξεχωριστές φωνές της πορείας τους. Κι αν για τον πρώτο τα λόγια για την κατάσταση της φωνής του είναι περιττά και για τον Kai Hansen φαντάζει συγκινητική και μόνο η φωνητική επιστροφή του, ο πλέον «ριγμένος» της υπόθεσης μοιάζει εδώ ο Andi Deris, η ψυχή της μπάντας τα τελευταία 25 χρόνια. Αδίκως ή όχι, ο τελευταίος έχει το μικρότερο φωνητικό μερίδιο στο τραγούδι, πολλές φορές ακολουθώντας το ερμηνευτικό μοτίβο του Hansen και λειτουργώντας υποστηρικτικά στην ερμηνεία του Kiske, γεγονός που, ωστόσο, λειτουργεί υπέρ της σύνθεσης.

Τελικά, παρά τις εκτεταμένες αναλύσεις και τις διάφορες λεπτομέρειες που το αφορούν, το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς μπορεί να κριθεί το "Skyfall" ως το πρώτο δείγμα του σημαντικότερου power metal δίσκου της χρονιάς που διανύουμε. Αν, λοιπόν, κάποιος περίμενε ένα τραγούδι ποιοτικά ισάξιο με τα "Keeper Of The Seven Keys", "Halloween" και "Rebellion In Dreamland", σίγουρα θα απογοητευτεί. Αν, ωστόσο, περιμένει μια σύνθεση που κρύβει μέσα της κάμποση από τη μαγεία που έκαναν πολλούς από εμάς να αγαπήσουμε αυτό το ιδίωμα, δεδομένα θα βρει σε αυτό πολλούς λόγους για να ενθουσιαστεί. Με τα τρία τελευταία λεπτά της πλήρους εκδοχής του να είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που ακούσαμε στο power metal τα τελευταία χρόνια, το "Skyfall" αποτελεί την αρχοντική, ποικιλόμορφη, σίγουρα νοσταλγική αλλά πάνω απ’όλα ολόδική τους δήλωση πως είναι ακόμη εδώ. Για όλα τα υπόλοιπα, ανανεώνουμε το ραντεβού σε δυόμιση μήνες από σήμερα...

  • SHARE
  • TWEET