Χίλια Χρόνια

«Οι Χίλια Χρόνια είναι ένα συγκρότημα που ξεπήδησε μέσα από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2008 και προέκυψε από την συνεργασία δύο εκ των συμμετεχόντων του διαγωνισμού, των Κωνσταντίνου Κάλλια και Δημήτρη Πατσαβούδη. Το "Φωτιά Μου Η Αγάπη" είναι ο πρώτος τους δίσκος στον οποίο ανακατεύουν το έντεχνο, με το rock και το hip hop και συνεργάζονται με τον Κόμη Χ στο ομώνυμο τραγούδι. Οι Χίλια Χρόνια έρχονται για να ταράξουν και να ταρακουνήσουν την μουσική σκηνή της Ελλάδας με ένα διαφορετικό και μοναδικό ήχο και ύφος. Ακούστε τους και απολαύστε τους.», μας ενημερώνει ο συνεργάτης μας Δελτίος Τύπου και εγώ οφείλω να τα μεταφέρω, αντί εισαγωγής.

Ομολογώ πως όταν ακούω «Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης» στο μυαλό μου έρχεται ένας πεθαμένος θεσμός, στον οποίο συνήθως συμμετέχουν μουσικοί που θεωρούν εαυτούς πολύ ντροπαλούς ή πολύ έντεχνους, για να βγουν απευθείας στην τηλεόραση, μέσο που – κακά τα ψέματα – σε φέρνει σε επαφή με την πλατιά μάζα του κοινού, εύκολα και απλά. Από την άλλη τόσο οι διάφοροι μουσικοί που έχουν ξεπηδήσει από το Φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια, όσο και στην περίπτωσή μας οι Χίλια Χρόνια, καταλαβαίνεις πως αγαπούν την μουσική: μέσω της δουλειάς τους φαίνεται πως την σέβονται κι όλας πάρα πολύ. Και αυτό κατ' αρχήν ως θέση, τους τιμά. Από την άλλη, όταν ακούς πολύ «έντεχνο» και «rock» και «hip hop» κράτα μικρό καλάθι φίλε αναγνώστη, γιατί τελευταίως θαρρείς πως οι περισσότεροι μουσικοί, θέλοντας να πιάσουν πολλά μικρά κατακερματισμένα κοινά, καταλήγουν να χάνουν την ταυτότητά τους μέσα στους πειραματισμούς και τις επιρροές. Είναι όλα αυτά όμως σχετικά με τους Χίλια Χρόνια; Και ναι, και όχι.

Οι Χίλια Χρόνια είναι ένα έντεχνο σχήμα που, σωστά κατ' εμέ, προσπαθεί να ξεφύγει από την ευρεία μάζα της μιζεροκλάψας, βάφοντας τον ήχο του με ήχους τους οποίους ναι μεν μοιάζει να μην έχει ενσωματώσει εντελώς, αλλά από την άλλη δεν θα έλεγες ότι του είναι και ξένοι. Ο δίσκος ανοίγει με το κομμάτι – «κράχτη» "Φωτιά Μου Η Αγάπη" που είναι και το βαρύ πυροβολικό του, καθώς αφενός μεν συμμετέχει ο Κόμης Χ στα φωνητικά (γεγονός που διαφημίζεται ήδη από το εξώφυλλο του δίσκου) και αφετέρου είναι σαφέστατα και η καλύτερή τους σύνθεση: εμπορικό up tempo rockίζον έντεχνο, με rap μέρη και ωραία μελωδία. Δικαιολογημένος ο ντόρος λοιπόν. Εξαιρώντας το rap, αυτό είναι και το ύφος στο οποίο κυμαίνεται και το υπόλοιπο του δίσκου: κατανοητές μελωδίες, συναισθηματικά φορτισμένες, με κάποιες rock κιθάρες να θάβονται στην έντεχνη παραγωγή του δίσκου και τις φωνές, αλλά και τα πλήκτρα σε φάσεις, σε πρώτο πλάνο. Ομολογώ ότι τόσο η φωνή του Πατσαβούδη, όσο και οι μουσικές του Κάλλια μας κερδίζουν, ειδικά σε κομμάτια όπως το "Να Με Κρατάς" και το "Mια Μια Ειρήνη", τα οποία και ξεχώρισα και ο δίσκος μετά από εννέα κομμάτια και δύο extra mix, κλείνει και μας αφήνει μια γεύση, γλυκόπικρη.

Γλυκιά, γιατί φαίνεται δουλεμένος, έντιμος και φροντισμένος με σαφείς τάσεις για ανανέωση και στόχο ένα ευρύτερο κοινό από αυτό που ακούει «έντεχνο ελληνικό rock» στην Ελλάδα. Πικρή γιατί, ίσως εξαιρουμένου του "Φωτιά Μου Η Αγάπη", στο "Χίλια Χρόνια" δεν βρίσκουμε ένα κομμάτι που να στέκεται στο ραδιόφωνο (εμφανής και σημαντικός ο στόχος των παιδιών) με άνεση και επειδή οι στίχοι μπορούν να χαρακτηριστούν (και λυπάμαι που το γράφω γιατί ξέρω ότι έχει πέσει δουλειά) από κλισέ, έως αφελείς, αν και ευκολομνημόνευτοι. Όπως και να είχε, θα ήθελα κάτι πιο βαθύ, έστω για να τιμηθούν και οι έντεχνες ρίζες πάνω στις οποίες είναι εμφανές πως έχει ανθίσει το δέντρο των Xίλια Χρόνια.

Μια ενδεχόμενη ραδιοφωνική επιτυχία και ένας δεύτερος –πιο τολμηρός – δίσκος είναι δύο σημεία στα οποία σαφέστατα θα μπορούν να ελπίζουν τα Χίλια Χρόνια, που με τον πρώτο τους δίσκο αφήνουν υποσχέσεις. Εσείς δεν έχετε παρά να τους ακούσετε στο www.myspace.com/xiliaxronia και να τους αναζητήσετε στο κοντινότερο δισκοπωλείο.