Wishbone Ash

Σεβασμός. Δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό να ειπωθεί για τους Wishbone Ash εν έτει 2020, τη στιγμή που οι ίδιοι επανήλθαν στη δισκογραφία συμπληρώνοντας αισίως μισό αιώνα ενεργής παρουσίας. Σίγουρα, εδώ και πολλά χρόνια μιλάμε κατ’ουσίαν για το προσωπικό project του Andy Powell, ο οποίος, ωστόσο, παρέμεινε ως συνώνυμο του σχήματος, όντας στις επάλξεις του από την πρώτη μέρα και για όσο έχει διαρκέσει αυτό το υπέροχο δημιουργικό ταξίδι. Ακόμη κι έτσι, όμως, ένας δίσκος τους σήμερα έχει τη δική του σημειολογία, αλλά και ιστορική υπόσταση, αποτελώντας περισσότερο μια δήλωση παρά ένα μουσικό έργο που πρέπει να κριθεί μονάχα ως τέτοιο.

Άλλωστε, κοιτώντας την πορεία των άσπονδων «Διόσκουρων» (Andy Powell - Martin Turner) της μπάντας, είναι εμφανές πως το βλέμμα και το θυμικό είναι στραμμένο στα '70s, με δουλειές και περιοδείες που σκοπό έχουν περισσότερο να υπενθυμίσουν το τότε, παρά να σταθούν αυτόφωτες στο σήμερα. Δικαίωμα τους σε κάθε περίπτωση, πόσο μάλλον όταν με αυτόν τον τρόπο νέος κόσμος έρχεται σε επαφή με το έργο τους και την ιστορία τους, συνειδητοποιώντας τη σημασία τους στο ρου και την εξέλιξη των πραγμάτων μουσικά.

Υπό αυτό το πρίσμα, το "Coat Of Arms" δεν μπορεί να κριθεί ή να παρουσιαστεί συμβατικά, έστω κι αν το ίδιο στέκεται γερά στα πόδια του και αποτελεί μια κάτι παραπάνω από τίμια προσπάθεια στο γνωστό ύφος των πρώτων κυκλοφοριών της μπάντας. Με γνήσιο rock χαρακτήρα, με τις χαρακτηριστικές διπλές κιθάρες και πάλι παρούσες ως το αδιαμφισβήτητο σήμα κατατεθέν τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Too Cool For AC"), με το hard rocking blues συναίσθημα να περισσεύει και να προσφέρει πανέμορφες συνθέσεις (όπως το "It’s Only You I See" της "New England" αύρας), αλλά και με τις άμεσες παραπομπές στο "Argus" (βλέπε "Deja - Vu"), το 23^ο άλμπουμ που φέρει το όνομα των Wishbone Ash χαρίζει μια απολαυστική περίληψη των σημαντικών πεπραγμένων τους.

Καθώς πλημμυριζόμαστε από το κάθε λογής revival κύμα, η υπόσταση και μόνο των ενεργών πιονέρων ενός ήχου είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη, για όσο ακόμη μπορεί και υπάρχει. Έτσι, το "Coat Of Arms", εκτός από απρόσμενα ενδιαφέρον ακόμη σε σύγκριση με την υπόλοιπη δισκογραφία στην οποία προστίθεται, φτάνει και περισσεύει ως μια πειστική δήλωση παρουσίας στο σήμερα.