Winterstorm

Η Γερμανία έχει μια τεράστια σκηνή στον χώρο του power metal, τόσο ποιοτικά, όσο και από θέμα πλήθους συγκροτημάτων που αρέσκονται σε αυτό το μεταλλικό παρακλάδι. Από εκεί μας έρχονται και οι Winterstorm, οι οποίοι έχουν ήδη τρία άλμπουμ στο ενεργητικό τους, με το φετινό "Cube Of Infinity" να είναι η τέταρτή τους κυκλοφορία στα οκτώ χρόνια ύπαρξης τους. Προσωπικά, η πρώτη μου επαφή με τις δουλειές τους είχε συμβεί με τον προηγούμενο δίσκο τους, το "Cathyron" του 2014, ανακαλύπτοντας μια τεχνικά άρτια μπάντα, με σοβαρά, όμως, θέματα, σε ό,τι αφορά το αξιομνημόνευτο songwriting.

Έτσι, κοντεύοντας πλέον μια γεμάτη δεκαετία στα μουσικά δρώμενα, η εξαμελής μπάντα από τη Βαυαρία, θεωρητικά, σύντομα θα προσέγγιζε το peak των δυνατοτήτων της, όποιες κι αν είναι αυτές. Το νέο τους άλμπουμ, λοιπόν, μοιάζει να είναι αυτή η κορύφωση της μέχρι τώρα πορείας τους, όντας το πιο ενδιαφέρον και καλοδουλεμένο άλμπουμ που έχουν βγάλει μέχρι σήμερα. Είναι όμως αυτό αρκετό;

Για να πω την αλήθεια, η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Ο δίσκος, από τεχνικής απόψεως είναι εξαίρετος, με διαυγή και δυνατή παραγωγή και μουσικούς που μπορούν να παίξουν ολόσωστα τα θέματά τους. Ακόμη κι ο τραγουδιστής, Alexander Schirmer, παρά το γεγονός πως έχει μια περιορισμένων δυνατοτήτων φωνή, καταφέρνει και ακούγεται αρκετά ευχάριστα, όντας τονικά άρτιος και έχοντας καμουφλάρει τις αδυναμίες του ιδανικά, με τη χρήση πολλών πολυφωνικών σημείων.

Από την άλλη, ο δίσκος κυλάει χωρίς να το καταλάβεις, με ελάχιστες στιγμές να καταφέρνουν να σου τραβήξουν την προσοχή (με το "In Clarity" να είναι μία από αυτές) και το υπόλοιπο υλικό να περνάει απαρατήρητο. Σίγουρα, υπάρχουν αρκετά όμορφες lead κιθάρες, ενώ ο folk αέρας που διακατέχει τις συνθέσεις είναι ευπρόσδεκτος, χαρίζοντας πολυπόθητους πόντους στο όλο εγχείρημα. Παράλληλα, τα πολυφωνικά σημεία, στις στιγμές που δεν υπάρχουν απλά για να γεμίζουν τον ήχο, είναι καλοβαλμένα και τονίζουν τον πομπώδη χαρακτήρα της μπάντας.

Όμως, μπορούμε να αρκεστούμε σε μια χρυσή μετριότητα; Σε μια μπάντα που τα κάνει όλα καλά, αλλά της λείπει το σημαντικότερο κομμάτι, εκείνο της εμπνεύσεως; Προσέξτε, μιλάω για έμπνευση, όχι πρωτοτυπία ή πρωτοπορία, έννοιες που το ευρωπαϊκό power metal, στις μέρες μας, εμφανίζει όλο και πιο σπάνια, αλλά εκείνο το ιδιαίτερο «κάτι» που θα προσδώσει στο υλικό τη στόφα του εύληπτου προς το ακροατήριο που απευθύνεται.

Προσωπικά μιλώντας, δεν μου αρκεί. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ένα folk/power δισκίο της σειράς, από εκείνα που βγαίνουν «με το κιλό» τα τελευταία χρόνια, μια πολύ χειρότερη εκδοχή των Σουηδών Falconer, αν θέλετε. Τουλάχιστον οι τελευταίοι, έχουν να επιδείξουν δουλειές αρκετά πάνω από τον τυπικό μέσο όρο έμπνευσης του είδους, έχοντας και ένα-δυο άλμπουμ που μπορούν να θεωρηθούν κορυφαία για το folk/power metal ιδίωμα (όπως το εξαιρετικό ομότιτλο ντεμπούτο τους ή το "Chapters From A Vale Forlorn").

Συνοψίζοντας, οι Winterstorm, δυστυχώς, δεν εντυπωσιάζουν ούτε σε αυτήν την τέταρτη προσπάθεια τους, προσφέροντας ένα κοινότυπο, τετριμμένο δείγμα, καλοπαιγμένου μεν, αναιμικού δε, γερμανοτραφούς power metal. Οι φανατικοί του είδους ίσως βρουν λόγους για να του δώσουν μερικές ακροάσεις. Οι υπόλοιποι, δεν θα χάσουν απολύτως τίποτα και να το παραλείψουν.