Todd La Torre

Ομολογώ πως έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον Todd La Torre ως προς τις μουσικές και φωνητικές του ικανότητες. Ο Αμερικάνος μουσικός κατάφερε να ανέλθει στους κόλπους του αμερικάνικου metal οικοδομήματος μέσω της σκληρής του δουλειάς και της εκμετάλλευσης των ευκαιριών που του παρουσιάστηκαν, αποτελώντας πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των αναγεννημένων Queensryche. Όσο, δε, για την παρουσία του στους τελευταίους, στον ίδιο πρέπει να πιστωθεί η πρόσφατη δημιουργική τους ανάσταση, γεμίζοντας όχι μόνο τα παπούτσια του Geoff Tate, αλλά καλύπτοντας και την πρόσφατη απουσία του Scott Rockenfield πίσω από το drum kit.

Εδώ, ωστόσο, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια νέα κυκλοφορία των «δικών του» Queensryche, μήτε με κάποια συνεργασία του με κάποιο άλλο εξέχον σχήμα, αλλά για την πρώτη του προσωπική δουλειά, στην οποία, κατά δήλωση του ίδιου, παίζει τη μουσική που αρέσκεται να ακούει. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα μια μεγάλη απόκλιση από τα όσα είχαμε την τύχη να ακούσουμε από τον ίδιο στη μέχρι τώρα καριέρα του, αλλά σίγουρα προδιαθέτει για μια ευρύτερη γκάμα επιρροών που θα διαφαίνονται μέσα στην εδώ μουσική του πρόταση, πάντα με τις φωνητικές του ικανότητες σε πρώτο πλάνο.

Έτσι, το "Rejoice In The Suffering" μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα άλμπουμ σύγχρονου heavy metal, το οποίο κοιτάζει προς πάσα κατεύθυνση για να εκφράσει τις δημιουργικές του ιδέες. Με αναφορές στο classic και US metal παρελθόν και τραγούδια που θα ταίριαζαν στους σύγχρονους Queensryche, με ψευδο-thrash στιγμές και groove metal ξεσπάσματα σε σταθερή βάση, αλλά και με μια ερμηνευτική παλέτα που εκτείνεται από τα γνωστά καθαρά του φωνητικά και τις trademark ψηλές νότες που καταφέρνει με συνέπεια κι εδώ, μέχρι και σε μια πιο harsh ερμηνευτική προσέγγιση.

Το υλικό του δίσκου έχει ποικιλία και διακρίνεται για την άρτια εκτελεστική του υπόσταση, με τα ονόματα των Fight, των Sanctuary και - γιατί όχι - των Metal Church να έρχονται σε πρώτο πλάνο, πιο μπροστά από το ίσως επιφανειακό και προφανές που προωθεί ο τίτλος του «τραγουδιστή των Queensryche». Ανάμεσα στις σπουδαίες στιγμές του, ως η πιο εξέχουσα στέκεται το κατα(π)ληκτικό "Apology", ένας στιχουργικός φόρος τιμής του La Torre στον πατέρα του κι ένα συνολικά ανατριχιαστικό τραγούδι.

Το να κυκλοφορήσεις ένα προσωπικό άλμπουμ με ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και τραγούδια που παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό από την «κύρια» μπάντα σου - χωρίς να είναι περισσεύματα των δημιουργικών sessions εκείνης - αποτελεί πλέον εξαίρεση σε έναν δυσάρεστο κανόνα μετριότητας προσωπικών κυκλοφοριών. Αξίζουν, λοιπόν, εύσημα στον Todd La Torre για αυτό του το επίτευγμα, δείχνοντας πως δεν αποτελεί απλώς τον «πρώην τραγουδιστή των Crimson Glory» ή τον «αντικαταστάτη του Tate στους Queensryche», αλλά ένα μουσικό με άκρατη δημιουργικότητα και πραγματικά ενδιαφέρουσες ιδέες.