The Vines

«- I am not the Messiah!
- I say you are, Lord, and I should know. I've followed a few.»

Παράξενη δεκαετία και τούτη! Όπως ο όχλος στο "Life Of Brian" των Monty Python, μουσικοκριτικοί και μουσικόφιλοι παίζουνε την κολοκυθιά, για να βρεθεί ο νέος μεσσίας του rock, ντύνοντας με μανιασμένο hype τον εκάστοτε φέρελπι.

Οι πρώτοι έσονται έσχατοι. Εκείνοι που, το 2002, ζητωκραύγαζαν για το εντυπωσιακό "Highly Evolved", τώρα ισιώνουν τις hype γραβατούλες τους και αναίσχυντα αντιμετωπίζουν τους Vines σαν πτυελοδοχείο. Η αυστραλέζικη μπάντα, που στο ξεκίνημα της δεκαετίας περπάτησε πάνω στο τεντωμένο σχοινί του indie, κρατώντας σφιχτά το κοντάρι ισορροπίας, με τα μπαλόνια ηλίου των Beatles δεμένα από τη μια και τα βαρίδια των Nirvana κρεμάμενα από την άλλη, είναι ακόμη ζωντανή.

Ο αυτισμός του μπροστάρη Craig Nicholls τού επέβαλλε θεραπείες και χρησίμευσε ως δικαιολογία για μερικά «ενοχλητικά» πρωτοσέλιδα. Όσοι τον προσέβαλλαν, με αφορμή τα προβλήματα υγείας του, ας τρέφονται με κοπριά ες αεί. Μοιάζει, όμως, γελοίο να αποδίδουμε την εκρηκτική δημιουργικότητα ενός καλλιτέχνη στην εκάστοτε πάθησή του. Ο παράξενος νεαρός από το Σίδνεϊ δεν είναι φρικιό σε κλουβί, είναι ο δημιουργός άλλου ενός θριάμβου του garage revival και του post-grunge.

Παρά τη σταθερότητα της δισκογραφικής παρουσίας τους, οι Vines δεν κατάφεραν να επαναλάβουν τον πάταγο του ντεμπούτο. Στους δύο δίσκους που ακολούθησαν, οι αποκλίσεις από το γνώριμο στιλ υπήρξαν αμελητέες και η ποιότητα μάλλον φθίνουσα. Το τέταρτο άλμπουμ, με τίτλο "Melodia", απευθύνεται πλέον στους εναπομείναντες -αλλά ουχί ευκαταφρόνητους- πιστούς ακολούθους. Η ακρόαση είναι αρκετά ικανοποιητική και οι εναλλαγές μεταξύ αφελούς ηλιόλουστου pop/rock και ξέφρενου grunge αριστοτεχνικές, αλλά, δυστυχώς, τίποτα πια δεν εκπλήσσει.

Οι συνθέσεις συχνά κουράζονται, παρά τη συνδικαλιστική δίλεπτη φιλοσοφία τους. Πόσο μάλλον το beatlικό μπαλαντόνειρο "True As The Night", που τολμά να κόψει το νήμα του εξαλέπτου. Το "Get Out" επιχειρεί μια επιστροφή στον ακριβή ήχο του 2002 και το "He's A Rocker" κουβαλά τα στολίδια ενός pop/punk single που θέλει να πείσει. Αμφότερα αποδεικνύονται ανεπαρκή. Αντιθέτως, το κολλώδες ρεφρέν του ναΐφ "Orange Amber" θα μπορούσε να καταλάβει τους ραδιοσταθμούς, αλλά η επαναλαμβανόμενες ακροάσεις θα λίγωναν μέχρι αηδίας.

Το να αποκηρύξουμε τους Vines είναι ένδειξη προκατάληψης και αφέλειας. Παρά τις ατέλειές της, η μουσικής τους παραμένει δυο πήχες ψηλότερα από πολλούς Ευρωπαίους «συγγενείς». Ο μόνος κίνδυνος είναι να παγιδευτούν στη συνεχή αναζήτηση του «νέου» "Highly Evolved".