The Steve Miller Band

Let Your Hair Down

Roadrunner (2011)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 16/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι κακό δηλαδή να κάνεις ένα δίσκο διασκευών; Για ρωτήστε τους μπλουζίστες που έκαναν καριέρα ανακυκλώνοντας τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά. Εξάλλου όλα κι όλα πέντε τραγούδια έχουν γραφτεί στα blues, εκ των οποίων δύο έχει γράψει ο Robert Johnson και δύο o Willie Dixon. Εντάξει, ιστορική υπερβολή, αλλά συγχωρέστε την, γιατί προσπαθώ να στήσω ένα επιχείρημα το οποίο πάνω-κάτω θέλει να πει ότι πάνω σε δεδομένα μοτίβα και ακόμα και με δεδομένες συνθέσεις μπορείς να προβάλεις τη δική σου προσωπικότητα και να προσφέρεις κάτι που τελικά να έχει τη δική σου άποψη εξίσου όσο του αρχικού δημιουργού.  

Από την άλλη, όλοι μάς βγαίνουν στα γεράματα θιασώτες των blues, όταν φυσικά σφίγγουν τα γάλατα και το writer's block είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζουν το πρωί στον καθρέφτη τους. «Δικαίωμα» όμως, γιατί ο Steve Miller, όσο δύσκολο κι αν είναι να το αντιληφθούν όσοι τον ξέρουν μέσω των "Abracadabra", "The Joker" και "Serenade", έχει και ένα ιστορικό με το είδος, είτε από τις ημέρες που στο Τέξας με το συγκρότημά του υποστήριζε τους μπλουζίστες που έπαιζαν σε τοπικές σκηνές, είτε με τους πιο πρώτους προσωπικούς του δίσκους που εν μέσω της ψυχεδέλειας της εποχής δεν έκρυβαν την αγάπη του και τις «μαύρες» ρίζες της μουσικής του.

Για όλους αυτούς τους λόγους, μάλλον, το "Bingo!", η δισκογραφική επιστροφή του Steve Miller με ένα άλμπουμ r 'n' b (σημαίνει rhythm 'n' blues και όχι rap για όνομα του Θεού!) διασκευών έγινε γενικά θετικά αποδεκτό, τόσο μάλιστα που σε σύντομο χρονικό διάστημα να ακολουθήσει ο διαδοχός του με τα ίδια αποτελέσματα. Κρατώντας τη συνταγή ολόιδια (από τους μουσικούς μέχρι το εξώφυλλο-λογοπαίγνιο που «βρωμάει» Hipgnosis από μακριά), o Steve Miller παραδίδει ένα άλμπουμ blues διασκευών που δε μπορώ να βρω καλύτερη λέξη να χαρακτηρίσω από «ευχάριστο».

Καμία κοσμογονία δε συμβαίνει στα 30 λεπτά του άλμπουμ, αλλά όλες οι συνθέσεις αποδίδονται με αυθορμητισμό, ειλικρίνεια και φανερή θετική διάθεση, αναδεινύοντας με τον τρόπο αυτό την αρχική τους ομορφιά, αλλά ταυτόχρονα σφραγίζονται με τον προσωπικό ήχο του Steve Miller. Έτσι, συνυπάρχει η βρωμιά και τα αλήτικα licks της κιθάρας με τη γλυκύτητα του ήχου του συγκεκριμένου καλλιτέχνη που ενισχύεται από τη φωνή του. Τα φωνητικά καθήκοντα μοιράζεται με τον Sonny Charles, αλλά ομολογώ ότι είναι εκεί που υπεισέρχεται η δική του ερμηνεία που το κάθε τραγούδι αποκτά διαφορετικό και καταδικό του χαρακτήρα. Κιθαριστικά βέβαια παράπονο δε θα μπορούσε να υπάρχει και οι πρωτοβουλίες που παίρνει έχουν ταυτόχρονα μέτρο και γούστο, αλλά η πραγματική έκπληξη είναι ο εξαιρετικός αρμονικίστας και επί χρόνια συνεργάτης του, Norton Buffalo, στις, δυστυχώς, τελευταίες ηχογραφήσεις της καριέρας του πριν η επάρατη νόσος του στερήσει τη συνέχεια.

Μία διαφορά που εντοπίζεται σε σχέση με το "Bingo!" και δρα προς όφελος του "Let Your Hair Down" είναι ότι στο τελευταίο οι συνθέσεις δεν είναι και τόσο προφανείς ή πασίγνωστες, τουλάχιστον όχι όλες. Έτσι, δίπλα στο μάλλον αχρείαστο "Sweet Home Chicago" κερδίζουν τον ακροατή τα "Just A Little Bit" και "No More Dogging" που  έχει ερμηνεύσει ο Rosco Gordon και του Willie Dixon τα "Love The Life I Live" ή το a la Bo Diddley χορευτικό "Pretty Thing".

Ένας δίσκος που φαίνεται να προκύπτει τόσο αβίαστα δε μπορεί παρά να ανασύρει το ερώτημα: Τώρα που ο κύριος Steve Miller βρήκε ξανά τον ήχο του, μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσει και πάλι τις δυνάμεις του σε ένα δικό του υλικό που να μην προσπαθεί να αναπαράγει τις pop δόξες του παρελθόντος, αλλά να επενδύσει στο χαλί που φαίνεται να στρώνουν οι δύο αυτές κυκλοφορίες; Η απάντηση εκτιμώ ότι θα έρθει σύντομα.
  • SHARE
  • TWEET