The Poodles

Οι Poodles βρίσκονται στο δισκογραφικό προσκήνιο εδώ και κάμποσα χρόνια. Μη βιάζεστε όμως να κρίνετε απ' την -μέχρι πρότινος- εξωτερική τους εμφάνιση και την αφελή ονομασία (σ.σ. «Τα Σγουρόμαλλα Σκυλιά»), δεν πρόκειται για μια μπάντα της glam metal σκηνής των '80s που ζει τη «δεύτερη νιότη» της. Οι Σουηδοί έκαναν το ντεμπούτο τους το 2006, με το εκπληκτικό "Metal Will Stand Tall", συνδυάζοντας melodic, glam, heavy και power με αξιοσημείωτη μαεστρία αλλά και επιτυχία. Η συνέχεια ήρθε με άλλα δύο άλμπουμ ("Sweet Trade" και "Clash Of The Elements"), τα οποία κράτησαν αν μη τι άλλο το συγκρότημα σε ένα άλφα επίπεδο.

Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν πως οι Poodles δουλεύουν πάνω στον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, μου κινήθηκε άμεσα το ενδιαφέρον, μιας και περίμενα να δω εάν αυτός επρόκειτο να αποτελέσει το «κάτι παραπάνω», ένα βήμα μπροστά ίσως, απ' ό,τι έχουμε ήδη ακούσει απ' το συγκρότημα. Και ο τίτλος αυτού "Performocracy". Ένα έξυπνο λογοπαίγνιο με τις λέξεις performance και democracy. Σε ελεύθερη μετάφραση δηλαδή «η κυριαρχία της (μουσικής) απόδοσης». Ίσως όμως πιο ταιριαστός τίτλος να ήταν το "Prοductionocracy". Περισσότερα γι' αυτό στη συνέχεια.

"I Want It All" για ξεκίνημα, με υποβλητική εισαγωγή και ωραίο στήσιμο της όλης ατμόσφαιρας του άλμπουμ. Δυνατό ξεκίνημα που μας υποψιάζει για τη συνέχεια. "Until Our Kingdom Falls", με το γεμάτο ένταση κιθαριστικό riff της έναρξής του να ενθουσιάζει, όπως και το σύνολο του κομματιού. Αξιοσημείωτο είναι πως σε αρκετά σημεία η φωνή του τραγουδιστή της μπάντας, Jakob Samuel, φέρνει στο μυαλό τον αδικοχαμένο frontman των Gotthard, Steve Lee. Δυναμικό ξεκίνημα και στο "I Believe In You", το οποίο «πάσχει» όμως από ρεφραίν, με την κιθάρα να σώζει την κατάσταση. Ωραίες «περιπτώσεις» τα "Your Time Is Now" και "Action!". Ανθεμικά, sing-along και γενικά ό,τι πρέπει κι ό,τι θα περιμέναμε. Ό,τι πρέπει είναι και το πρώτο single, η power ballad "Cuts Like A Knife", η οποία συγκαταλέγεται αδιαμφισβήτητα στις καλύτερες στιγμές του "Performocracy". Ακόμα, στο ίδιο στυλ, έχουμε το πολύ καλό και προσωπικό αγαπημένο "Love Is All", τα "Into The Quiet Night" και "Father To A Son" με τα ωραία ρεφραίν και το «ευαίσθητο» "As Time Is Passing".

Συνολικά, ένα είναι το στοιχείο που παρατηρούμε από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Το συγκρότημα έχει ωριμάσει. Ή προσπαθεί να ωριμάσει. Ή προσπαθεί να δείξει ώριμο. Δεν ξέρω τι απ' όλα, πάντως η «εξομάλυνση» του glam στοιχείου είναι εμφανής τόσο στην εξωτερική εμφάνιση της μπάντας, όπως τη βλέπουμε στο artwork του δίσκου, όσο και στο ίδιο το υλικό της. Από τις συνθέσεις, τις ενορχηστρώσεις, μέχρι και τα φωνητικά του Samuel, όλα φαίνονται να έχουν δουλευτεί περισσότερο, με γνώμονα το ευρύ pop/rock, άντε και hard rock κοινό, εκμοντερνίζοντας κάθε πτυχή των Poodles. Και εδώ κολλάει το "Prοductionocracy". H παραγωγή του άλμπουμ είναι όσο πιο καλογυαλισμένη πάει, με ατμοσφαιρικούς ήχους εδώ κι εκεί και άπειρες «στρώσεις» οργάνων και φωνητικών να κυριαρχούν καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης.

Οι Σουηδοί, λοιπόν, με την τέταρτη δισκογραφική τους απόπειρα είναι φανερό πως προσπαθούν να ανοιχτούν σε μια ευρύτερη αγορά, χωρίς να παραγκωνίζουν το παρελθόν, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα, αλλά δημιουργώντας έναν καθαρά «by numbers» melodic rock δίσκο, με μια υπέρ του δέοντος πομπώδη παραγωγή. Κάτι όχι απαραίτητα κακό βέβαια -μιας και στην προκειμένη το αποτέλεσμα κινείται σε αρκούντως ικανοποιητικά επίπεδα- αλλά σίγουρα όχι κάτι που έχει ως σημαντικότερο και κύριο συστατικό την απόδοση και τις ικανότητες των μουσικών αυτές καθ' αυτές.