The Mars Volta

Με το "De-Loused In Comatorium" πριν από κάποια χρόνια μας συστήθηκαν με πάταγο. Με το "Frances The Mute" εγκαταστάθηκαν στην καρδιά κάθε progster που έψαχνε ένα νέο σχήμα που να συναρπάζει. Με το "Amputechture" δίχασαν (προσωπικά το θεωρώ την πιο αδύναμή τους στιγμή), αποδεικνύοντας ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες προκαλούν εντάσεις και... ενστάσεις. Και τελικά με το φετινό τους "The Bedlam In Goliath" αναφωνούν πως είναι και πάλι εδώ και μας υποχρεώνουν να ξαναασχοληθούμε μαζί τους.

Η αλήθεια είναι ότι το σχήμα των Mars Volta έχει πολλές ιδιοτροπίες. Μια είναι ότι το μίγμα της progressive μουσικής που εξακολουθούν να υπηρετούν είναι πολύ πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Και αυτό γιατί στην «καθαρή» prog rock τους, χώνουν όπου μπορούν jazz, metal αλλά και έθνικ (και πολύ περισσότερα σε αυτό τον δίσκο) στοιχεία, δίνοντάς μας ένα ηχόχρωμα πολύ ξεχωριστό και μοναδικό. Μια άλλη είναι ότι σε πολλές στιγμές μοιάζουν να μην έχουν παραγωγή, καθώς τα συστατικά της μουσικής τους είναι ατάκτως ερρημένα μέσα σε μια παλλόμενη θάλασσα progressive συναισθήματος και μεταμοντέρνας ουσίας. Την ίδια λογική ακολουθούν και τα φωνητικά του (και πάλι) εξαιρετικού Cedric Bixler Zavala, τα οποία σε φάσεις μοιάζουν να μην «πατούν» πάνω στις συνθέσεις, αλλά να αιωρούνται πάνω από αυτές, συνεισφέροντας έτει περισσότερο στο χάος του 2008 που ονομάζεται "The Bedlam In Goliath".

Η πρώτη όμως ανάγνωση του δίσκου δείχνει και πάλι να ξεγελά, καθώς οι Volta δε χάνουν το τιμόνι σε καμιά στιγμή από τα χέρια τους. Το διαφορικό των χαρακτήρων τους άγεται και φέρεται, με τον Omar Rodriguez Lopez σε κιθάρα και παραγωγή να ζορίζει το κιβώτιο των ταχυτήτων της μπάντας τόσο πολύ που τελικά το σπάει και απελευθερώνει τους Mars Volta από κάθε έννοια φόρμας και περιορισμού. Έτσι το συγκρότημα μεταπηδά από τη μια μουσική στην άλλη και από τη μια ταχύτητα στην άλλη και πάλι πίσω, με χαρακτηριστική ευκολία, κάνοντας το φετινό του δίσκο λόγο κατάληψης στο στερεοφωνικό μας.

Τοποθετώντας το στο ίδιο επίπεδο με το "Frances Τhe Mute", αλλά και ένα κλικ πιο κάτω από το πρώτο και αγαπημένο (μου) ντεμπούτο, το "The Bedlam In Goliath" μας κερδίζει με τις καθαρές του μελωδίες (στις οποίες έχει προσφέρει και ο John Frusciante των Red Hot Chili Peppers) αλλά και με τη γνώριμη αναρχία των Mars Volta. Αν μη τι άλλο η χρονιά ξεκινάει εξαιρετικά...