The Konsortium

Διαβάζοντας το δελτίο τύπου, που αναφέρει ότι οι Konsortium παίζουν avant-garde black/thrash metal, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι προέρχονται από την Νορβηγία, μού δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες σχετικά με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Αυτό που κυρίως περίμενα ήταν να βρεθώ μπροστά σε κάποιους «παρανοϊκούς» που να σου πετάνε δυσνόητες και πολύπλοκες συνθέσεις, να σε κάνουν να αναρωτιέσαι «τι ακριβώς γίνεται με αυτούς εδώ;» και μετά να κολλάς με επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, σκηνικό που έχει συμβεί πολλές φορές με κάποιους συμπατριώτες τους.

Το αποτέλεσμα δε σε απογοητεύει σε καμία περίπτωση, ωστόσο αποκλίνει σημαντικά από τις προαναφερθείσες προσδοκίες. Παίζουν κατά βάση black metal με αρκετά thrash περάσματα και με μια υποβόσκουσα avant-garde διάθεση, η οποία όμως δεν εκδηλώνεται παρά σε ελάχιστα σημεία. Τονίζεται ότι ο ήχος τους μπορεί να χαρακτηριστεί σύγχρονος και προσεγγίζουν το black-thrash χωρίς να νοσταλγούν το παρελθόν, όπως κάνουν π.χ. οι Aura Noir ή οι Destroyer 666.

Οι συνθέσεις είναι αρκετά δουλεμένες και ποικίλουν, χωρίς βέβαια να ξεπερνούν κάποια όρια, κάτι που θα συνέβαλε στο να προσεγγίσουν το avant-garde που ευαγγελίζονται (χωρίς αυτό βέβαια να είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση). Έτσι, παρά το γεγονός ότι έχουν τη διάθεση να παίξουν τεχνικά, δεν κάνουν την υπέρβαση που θα έδινε στη μουσική τους μια ξεχωριστή ταυτότητα και θα τους βοηθούσε να ξεχωρίσουν από την πρώτη τους κυκλοφορία. Μετά από μερικές ακροάσεις και ενώ η συνολική εικόνα είναι πολύ καλή, το άλμπουμ σου αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, ότι μάλλον μπορούσαν και καλύτερα.
 
Το πρώτο χαρακτηριστικό που παρατηρείται είναι το πολύ καλό και τεχνικό παίξιμο τους στις κιθάρες, όπως και γενικότερα η εκτελεστική δεινότητα της μπάντας. Το αποτέλεσμα είναι ένας συμπαγής και δεμένος ήχος, στον οποίο βέβαια συμβάλει η πολύ καλή και καθαρή παραγωγή. Οι επιρροές τους από το νορβηγικό ήχο της ύστερης περιόδου είναι εμφανείς, ωστόσο καταφέρνουν και τις ενσωματώνουν χωρίς αυτές να γίνονται ενοχλητικές. Ο ήχος αλλά και το ύφος φέρνουν περισσότερο στους Satyricon της μετά-"Nemesis Divina" περιόδου, ενώ σε κάποια σημεία θυμίζουν κάπως και Thorns (χωρίς τα εξω-μεταλλικά τους στοιχεία). Πολύ καλά και ιδιαίτερα τα φωνητικά, τα οποία εναλλάσσονται από ακραία σε καθαρά, ενώ σε κάποια άλλα σημεία προσδίδουν μια θεατρικότητα, ενίοτε ένα μυστήριο, και γενικότερα παίζουν με διάφορες εκφραστικές παραμέτρους.  

Το "Under The Black Flag" με φοβερό groove, το αργόσυρτο και ατμοσφαιρικό "Decomposers" που εκπέμπει μια θεατρικότητα στο στυλ των Arcturus και το γεμάτο μυστήριο "Knokkeklang" είναι κομμάτια που δύσκολα θα απογοητεύσουν, ενώ δε λείπουν και πιο εκρηκτικές στιγμές σε κομμάτια όπως το "Onwards! Onwards!" ή το "Gasmask prince". Το άλμπουμ κλείνει με το υπέροχο "Tesla", που αποτελεί ίσως και την κορυφαία στιγμή του.

Το γεγονός ότι το συγκρότημα έχει επιλέξει να μην αποκαλύψει τις ταυτότητες των μελών που το απαρτίζουν καθώς και το ότι εμφανίζονται με μάσκες, περισσότερο ως μια κίνηση marketing μπορεί να εκληφθεί, παρά ως μια επιπλέον δόση μυστηρίου. Οι δηλώσεις τους, σύμφωνα με τις οποίες θέλουν ο κόσμος να εστιάσει στη μουσική τους και αποτελούν ενιαίο σύνολο και όχι μεμονωμένες μονάδες, μάλλον δεν πείθουν ούτε αυτές.

Ας εκληφθεί αυτό ως το μόνο σοβαρό μειονέκτημα της μπάντας, καθώς συνολικά έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλό άλμπουμ, από ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα που δείχνει ότι έχει και τις ικανότητες αλλά και τη διάθεση να δουλέψει και να δημιουργήσει κάτι ποιοτικό. Αναμφίβολα αφήνουν πολλές ελπίδες για το μέλλον.