The Hold Steady

Stay Positive

Rough Trade (2008)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 30/12/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυθαιρέτως εικάζω, με περισπούδαστη βεβαιότητα, ότι η λαμπρότερη των μεγαλουπόλεων αναγκάζει τους καλλιτέχνες της να αναπτύσσουν ζωηρότερη και εντονότερη προσωπικότητα, ως αντίδραση στην ψυχολογία της βαβυλώνιας γιγάντιας μυρμηγκοφωλιάς. Στη χαώδη Αμερικανική «συμπρωτεύουσα», οι μπάντες παίζουν rock, του οποίου η θερμότητα της εγγύτητας λιώνει τους πάγους του αστικού χειμώνα.

Είναι πραγματικά κρίμα που η γλώσσα παραμένει εμπόδιο στην άμεση κατανόηση των στίχων των Hold Steady. Οι ολοζώντανες λογοτεχνίες τους σαλεύουν μπροστά στον ακροατή, καθώς το φλεγόμενά τους riff διογκώνονται, από πλήκτρα και πνευστά, που φέρουν τη ζεστή χλιδή της Νέας Υόρκης, σα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Αριστοτεχνικό rock ‘n’ roll, με indie φιλοσοφία και αναφορές στην κατά Bruce Springsteen αμερικανική rock μουσική παράδοση, εμπλουτισμένη με κάτι από μορφωμένο punk. Ο ήχος της μπάντας είναι τεράστιος. Οι ενορχηστρώσεις χτίζουν έναν εντυπωσιακό γκιουλιβερικό τοίχο, ιδρωμένο, από την υγρασία του pub rock.

Είναι πραγματικά κρίμα, που η ιδιαίτερη φωνή του Craig Finn, εν πρώτοις, απωθεί το αυτί, όσο εκείνη του Bob Dylan – τηρουμένων των αναλογιών. Η μοναδικότητα της ερμηνείας του εξυψώνεται από την ημιαφηγηματική αντιμελωδικότητα και την ακαταμάχητη ρηχή αναισθησία της. Παραδόξως, όλα τα κουσούρια του λαρυγγιού του παράγουν το αντίθετο της ιδιότητάς τους και εγκάρδια δραματική συγκίνηση ανατριχιάζει όποιον καταφέρει να συνηθίσει την απροσδόκητη χροιά.

Είναι πραγματικά κρίμα, που ο φετινός τέταρτος δίσκος της μπάντας βρίσκεται ένα σκαλοπάτι πιο χαμηλά από το αριστούργημα “Boys And Girls In America”, του 2006. Παρά ταύτα, ο πήχης παραμένει πολύ ψηλά και το “Stay Positive” είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το θεάρεστο ρεφρέν-σύνθημα του “Sequestered In Memphis”, το à la Slash κιθαριστικό solo της επίχρυσης μπαλάντας “Lord, I’m Discouraged”, το καταιγιστικό “Constructive Summer”, το κιτς σύμπαν του έμψυχου “One For The Cutters”, το στοιχειωμένο ηλεκτρικό ψευδοfolk του “Both Crosses” είναι μόνο μικρά δείγματα της υπέροχης λιτής και αβίαστης πολυπλοκότητας του άλμπουμ.

Είναι πραγματικά κρίμα, που τούτη η μεγάλη μπάντα δεν εμπνέει – ακόμη; – εμπιστοσύνη στο ελληνικό ακροατήριο. Απέχει από την πειθώ της νιότης, στήνει εγκεφαλική μουσική, χωρίς να αναλώνεται σε δήθεν υποψιασμένες πονηρές φανφάρες, σοκάρει με την κάθε άλλο παρά «rock star» εμφάνισή της. Αποθεωμένη από όλο τον μουσικό Τύπο και λατρεμένη από αμέτρητους ευτυχείς οπαδούς, τι κι αν αγνοείται στην Ελλάδα, θα μου πεις. Πραγματικά κρίμα, λέω εγώ.

  • SHARE
  • TWEET