The Darkness

Permission To Land

Atlantic (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν ξεκίνησα την ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, το μόνο που ήξερα για τους The Darkness ήταν ότι θεωρούνται ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο συγκρότημα που βαδίζει στα χνάρια των μεγάλων hard rock groups της δεκαετίας του ‘70 (βλ. Led Zeppelin, AC/DC) και του ‘80 (Deff Lepard ακόμη και Bon Jovi). Τα παραπάνω ήταν συστάσεις που δημιουργούσαν αρκετά υψηλές προσδοκίες από την συγκεκριμένη ακρόαση. H συνέχεια δυστυχώς δεν δικαίωσε αυτές τις προσδοκίες.

Κινούμενοι σε hard rock προσανατολισμούς, βασίζονται σε παραμορφωμένα κιθαριστικά ριφς, πεντατονικά σόλο (lead guitarist o Dan Hawkins), στριγγλιστά επιθετικά φωνητικά (ο ερμηνευτής Justin Hawkins, που έχει επιφορτιστεί με κιθάρες, πλήκτρα, και φωνητικά, σε αρκετά σημεία μου θύμισε συνδυασμό Bon Scot, Robert Plant, Ronnie James Dio, στοιχείο που μάλλον θετικά εκλαμβάνεται) και ένα δεμένο rythym section (μπάσσο ο Frankie Poullain και drums o Ed Graham). Όλα τα παραπάνω μας μετέφεραν λίγες δεκαετίες πίσω, τότε που το ξέσπασμα της metal ακολουθούσε την hard rock θύελλα! Ωστόσο η αίσθηση που μου άφησε δεν ήταν η καλύτερη.

Τα κομμάτια σε γενικές γραμμές δεν ξεφεύγουν από το 80s hard rock feeling, με συχνά χαρούμενες μελωδίες και μείζονες κλίμακες. Το No. 1 “Black Shuck” είναι ένα δυνατό τραγούδι, με την κλασσική δομή (κουπλέ, ρεφρέν, σόλο κλπ) που ξεχωρίζει κάπως. Tα No. 6 (“Givin’ Up”) και No. 7 (“Stuck In A Rut”) σαν να ξεπήδησαν από άλλες εποχές και κάνουν αρκετά αισθητή την παρουσία τους με τις δυναμικές χαλαρές μελωδίες τους. Δεν λείπει και η κλασσική μπαλάντα (“Love Is Only A Feeling”) που στον υποφαινόμενο φάνηκε αρκετά άνοστη και άνευ λόγου ύπαρξης καθώς ήταν ιδιαίτερα ανέμπνευστη, με ερμηνεία χωρίς νεύρο. Σε αντίστοιχους αργόσυρτους ρυθμούς κινήθηκε και το “Holding My Own”.

Συνοψίζοντας να πούμε ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι μια νοσταλγική αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι ιδιαίτερα πετυχημένη προσπάθεια προσέγγισης του παρελθόντος. Ένα τέτοιο εγχείρημα αν δεν έχει να προτείνει κάτι καινούριο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι λίγο δύσκολο να πετύχει καλλιτεχνικά! Και αυτό συμβαίνει με τους πολυαναμενόμενους The Darkness. Η έλλειψη ιδιαίτερων προσωπικών στοιχείων που θα τους ξεχωρίσει και θα τους αναδείξει, λειτούργησε αρνητικά στην ακρόαση. Ωστόσο είναι μόλις ο πρώτος τους δίσκος. Έχουν περιθώρια να διαμορφώσουν τον δικό τους ήχο... Να σημειωθεί ότι ο δίσκος έφτασε στο No. 2 των αγγλικών charts. Αυτό ωστόσο δεν έχει να κάνει και τόσο με την καλλιτεχνική αξία της όλης προσπάθειας. Οι φανατικοί ας σπεύσουν. Στους υπόλοιπους δε θα το σύστηνα.

  • SHARE
  • TWEET