The 69 Eyes

Είναι γεγονός: τα «κακά παιδιά» του μεταμοντέρνου gothic rock ήχου επέστρεψαν με τη δέκατη, κατά σειρά, στούντιο δουλειά τους και μάλιστα μακριά από τη στέγη της «μαμάς» Virgin! Δε μπορώ όμως να πω ότι είναι «back in blood», όπως λέει και ο τίτλος της που υπόσχεται πολλά, σίγουρα όμως πρόκειται για κάτι καλύτερο και πιο αξιοπρεπές από τα προηγούμενα "Devils" και "Angels", τα οποία με προβλημάτισαν αρκετά και δεν κρύβω πως μου προκάλεσαν συναισθήματα απέχθειας για την πενταμελή μπάντα από την αγαπημένη Φινλανδία. Απαλλαγμένοι από τις νυχτερίδες και τις αράχνες της προϊστορίας τους και έχοντας μια πιο αισιόδοξη (!) ματιά στο hard rockίζον glam gothic rock που λανσάρουν, το "Back In Blood", σε παραγωγή του Matt Hyde (Slayer, Monster Magnet), καταφέρνει να είναι η χρυσή τομή παλαιού και πρόσφατου παρελθόντος. Πώς γίνεται αυτό;

Το "Back In Blood" (μάλλον δεν είναι τυχαίο που παραπέμπει σε συνεχούς / εναλλασσόμενου ρεύματος «φοινικικές» αναγεννήσεις) αποτελείται από δώδεκα tracks που άλλοτε φλερτάρουν με το σύγχρονο glam rock ήχο της αμερικανικής κουλτούρας και άλλοτε βυθίζονται στα σκοτεινά νερά των "Paris Kills" και "Wasting The Dawn". Επικίνδυνο; Αρκετά θα έλεγα, αφού παραπαίουν σε δυο τόσο αντιφατικά στυλ, με κίνδυνο να δηλώσουν απώλεια ταυτότητας.

Η φωνή του Jyrki 69 (πρέσβης καλής θελήσεως της UNICEF για τη Φινλανδία παρακαλώ) έχει αλλάξει χαρακτηριστικά, προσπαθώντας να δώσει μια πιο γρυλιστή και άγρια «Billy Idol» νότα πάνω από τα «Motley Crue» σολαρίσματα (παραγωγού culpa), ενώ φαίνεται πως και οι Gotthard αποτελούν πηγή έμπνευσης της νέας τους δουλειάς (όχι, δε διαβάσατε λάθος). Βέβαια, το «κακό» είχε ξεκινήσει δυο δίσκους πιο πίσω, απλά τώρα δε ντρέπεται να το βροντοφωνάξει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο "Back In Blood", το ακόλουθο "We Own The Night" και το "Dead Girls Are Easy" (aka πρώτο βίντεο κλιπ) που φέρνει τον αέρα της γειτονικής Σουηδίας πιο κοντά.

Βλέποντας το δίσκο τώρα «μισογεμάτο», θα δει κανείς στιγμές σαν τα "Kiss Me Undead", "Lips Of Blood" (κομματάρα), "Night Watch", "Some Kind Of Magick" (κάτι θυμίζει αυτό, ε;) και "Hunger", που θυμίζουν έντονα τις πρώτες δουλειές τους, με μια μικρή δόση επαναληψιμότητας. Άνετα όμως ξεχωρίζουν από αυτά τα "Lips Of Blood", με τον αναγνωρίσιμο HIM-ικό ήχο και το βασικό riff να πατάει σε The Cult φόρμουλες, και το "Hunger", που κλείνει το μάτι στην «παριζιάνικη» εποχή. Το προτελευταίο κομμάτι έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, με τη "Devils" αύρα του, ενώ η κιθαριστική μπαλάντα που έχει επιλεγεί για το τέλος ακουμπά τα όρια του αδιάφορου.

Παρ' όλα αυτά, δε νομίζω πως το συγκεκριμένο άλμπουμ μπορεί να προσεγγίσει ούτε τους μεν, ούτε τους δε ακροατές - η μοιρασιά του ήχου είναι ακριβώς στη μέση, με αποτέλεσμα για τους λάτρεις του glam να φαντάζει γλυκανάλατο, με στίχους που έχουν να κάνουν με βαμπίρ, ανεκπλήρωτες αγάπες και λουλούδια, ενώ για τους gothic rockers να μοιάζει κιθαριστικά πολύ άγριο, με «εύκολα» κορίτσια και λοιπά παραστρατήματα. Προσωπική μου άποψη είναι πως απευθύνεται αυστηρά στους φίλους των The 69 Eyes που παρακολουθούν στενά κάθε βήμα τους - ετούτο, να είστε σίγουροι πως θα είναι πιο αγαπημένο από το "Paris Kills" και μετά.