The Magpie Salute

High Water II

Mascot Label Group (2019)
Από τον Παντελή Κουρέλη, 21/10/2019
Οι μισοί Black Crowes ακολουθούν τον δικό τους rock δρόμο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δυστυχώς οι Black Crowes αυτήν την περίοδο δεν υπάρχουν. Δεδομένης της φύσης των προβληματικών σχέσεων μεταξύ αδελφών, που έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους (το αίμα νερό δε γίνεται κλπ), κανείς δεν αποκλείει στο μέλλον ο Chris και ο Rich Robinson να τα ξαναβρούνε και να δούμε πάλι τους Black Crowes να μας δείχνουν τι ακριβώς εστί rock ‘n’ roll. Εφ’ όσον αυτές τις μέρες δεν αντέχουν ο ένας τη φάτσα του άλλου, βολευόμαστε με τη μεθαδόνη των Chris Robinson Brotherhood και των The Magpie Salute. Οι δεύτεροι είναι οι μισοί Black Crowes και ο δεύτερος δίσκος τους, με το πρωτότυπο όνομα (#not) "High Water II" βρέθηκε στ’ ακουστικά μας.

Ο Rich Robinson είναι ο ηγέτης του συγκροτήματος, όμως στις τάξεις τους βρίσκεται επίσης ο επί χρόνια μπασίστας των Black Crowes, ο εξαιρετικός παίκτης Sven Pipien, του οποίου οι μπασογραμμές ξεχωρίζουν και γκρουβάρουν σχεδόν σε κάθε κομμάτι – ακούστε για παράδειγμα το "Gimme Something". Επίσης, ο Rich κατάφερε να στρατολογήσει και πάλι κοντά του τον Marc Ford, του οποίου το μαγευτικό παίξιμο έχει στολίσει πολλές από τις μεγάλες στιγμές των Black Crowes.

Μιας και αναφέρθηκαν πολλάκις ως τώρα οι Black Crowes, ας πούμε κιόλας ότι όπως είναι απολύτως φυσικό, αναμενόμενο αλλά μάλλον και επιθυμητό, η μουσική του δίσκου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό και τους ίδιους και τις hard rock, blues και southern καταβολές τους.

Έτσι, το "Sooner Or Later" φέρνει στον νου τις πιο rock 'n' roll στιγμές τους, ενώ το "In Here" έχει πλούσια ενορχήστρωση και ένα horn section εποχής "Amorica". Το "Doesn’t Really Matter" μας κάνει να λικνιζόμαστε στον ρυθμό της μελωδίας του και μας πηγαίνει στην ίδια εποχή. Απαραίτητη είναι η διευκρίνιση ότι αναφέρομαι στην ηχητική προσέγγιση και όχι για στη φρεσκάδα του ήχου - ο ήχος μια χαρά φρέσκος είναι.

Το "You And I" ξεκινά με ακουστικές κιθάρες, αλλά κλείνει με ένα κρεσέντο φωνητικών πάνω στα οποία κεντιέται ένα όμορφο solo κιθάρας. Έχει τα συστατικά ενός όμορφου rock τραγουδιού, με μια παλιομοδίτικη εσάνς και είναι μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο. Στο "A Mirror" ακούμε κιθάρες α-λα Rolling Stones που τζαμάρουν - είναι γνωστό ότι οι Stones αποτελεί πολυαγαπημένη μπάντα αυτών των μουσικών, άλλωστε έχουν διασκευάσει εξαιρετικά αρκετά τους τραγούδια.

Πάμε στον John Hogg. Για να πω την αμαρτία μου, αφήνοντας τον δίσκο να ρέει και ακούγοντάς τον πάντοτε ολόκληρο, υπάρχουν ορισμένα σημεία στα οποία ασυναίσθητα περιμένω τη φωνή του Chris Robinson να μπει. Λογικό να το περιμένω, προφανές το να διαψεύδομαι. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο John Hogg έχει μια πολύ καλή και σωστή φωνή. Θυμίζει και Chris Robinson στο ύφος, το οποίο έχει όμως και μια εξήγηση αφού στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας καλείται να πει και τραγούδια των Black Crowes. Η επιλογή του πιστεύω ότι έχει μια αναλογία με την επιλογή του William Duvall από τους Alice In Chains. Επειδή ο Hogg μας ήταν άγνωστος (σ’ εμένα τουλάχιστον) πριν ενταχθεί στους Magpie Salute, ας αναφερθεί ότι κάποιες στιγμές, όπως ας πούμε στο "Leave It All Behind", φέρνει στον νου και τον «πατέρα» τόσων και τόσων rock τραγουδιστών, Robert Plant.

Το κλείσιμο έρχεται με το αργόσυρτο "Where Is This Place", με τα πλήκτρα να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο ηχητικά, αλλά μερικές επιδέξιες κιθαριστικές πενιές να τρυπώνουν και να αποτελούν ωραίο συμπλήρωμα.

Τα κομμάτια είναι πολύ straightforward, ενώ οι διάρκειές τους είναι τέτοιες ώστε να εντυπώνονται χωρίς ο ακροατής να νιώθει ότι «τραβάνε» πολύ. Δώδεκα τραγούδια σε 47 λεπτά ακούγονται εύκολα και μου αρέσει αυτή η album-oriented προσέγγιση. Τα δε σολαρίσματα είναι ενταγμένα με τέτοιον τρόπο μέσα στη μουσική ώστε να αποτελούν κομμάτι της και να μη δίνουν την αίσθηση επιδείξεων δεξιοτεχνίας.

Η φυσική θέση τέτοιων συγκροτημάτων είναι στο σανίδι. Οι Magpie Salute τα καταφέρνουν αρκετά καλά και στο studio, μιας και το "High Water II" είναι ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ με ωραία rock τραγούδια. Το επιμύθιο είναι ότι πρόκειται για έναν όμορφο δίσκο που χωρίς να αλλάξει και πολλά στο ιδίωμα, θα αποτελεί ευχάριστο άκουσμα σε όποιον επιλέξει να του δώσει τον χρόνο του.

  • SHARE
  • TWEET