Του αρέσει να γράφει και έχει την ψευδαίθηση/ελπίδα ότι τα γραφόμενα του μπορεί να ενδιαφέρουν και άλλους εκτός από τον ίδιο. Ισχυρίζεται οτι είναι μεταλάς, αλλά η ιστορία θα τον κρίνει αυστηρά για...

The Halo Effect
March Of The Unheard
Πάμε στο παρελθόν κοιτώντας στο μέλλον του melodeath
Τρία χρόνια μετά το εκρηκτικό ντεμπούτο των παλιόφιλων και ηχητικά πολύ γνώριμων The Halo Effect, η πεντάδα που αγαπήσαμε μέσω άλλων groups, επιστρέφει με το δεύτερο της album και αν αναρωτιέστε αν η επιτυχία του "Days Of The Lost" ήταν απλώς ένα πυροτέχνημα, έχουμε να σας πούμε να προσδεθείτε γιατί η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη. Το melodic death supergroup δίνει νέα πνοή στο "Gothenburg sound" και αν σας αρέσουν οι In Flames, τότε δεν γίνεται να μην σας αρέσουν οι In Flames του παράλληλου σύμπαντος ή της γης 2233 ή απλά οι The Halo Effect αυτής της γης.
Το άλμπουμ βρίθει μελωδιών, υπέροχων solo και πολύ συναίσθημα (διαφόρων αποχρώσεων) από τη αγριοφωνάρα του Mikael Stanne. Είναι φτιαγμένο ολοφάνερα για να χαροποιήσει τους οπαδούς του είδους και των μπαντών που συμμετείχαν/συμμετέχουν τα μέλη των THF και αυτό δεν μας ενοχλεί καθόλου, αντιθέτως ανυπομονούμε να τους δούμε σε κάποια live εμφάνιση αφού τα περισσότερα κομμάτια είναι φτιαγμένα για να ικανοποιήσουν τα πιο απαιτητικά mosh pits. To "Conspire To Deceive" μας βάζει στο up-tempo κλίμα του δίσκου με τον πιο ιδανικό τρόπο. Απλό, μελωδικό με επικό φινάλε και βουτιά στο "Detonate" που όντως εκρήγνυται με ένταση και μας μεταφέρει στα ‘90s και εποχές που ο ήχος αυτός συνόδευε τις -δικές μας τουλάχιστον- εφηβικές μπύρες σε κάποιο metal bar. Το μπάσο του Peter Iwers δεσπόζει και η μελωδία στο τέλος θα θυμίσει σε κάποιους έντονα το "Leeches". Στο "Cruel Perception" απολαμβάνουμε τον Stanne στα καλύτερα του και οι κιθάρες με το ρυθμό που επιβάλλει ο Daniel Svensson δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που αναδεικνύεται και από τη δυνατή παραγωγή του Oscar Nilsson. Στο "What We Become" βρίσκουμε ίσως ένα από τα highlights του album. Όμορφα πλήκτρα, κολλητικό chorus και τα κρουστά να σπάνε με εκρήξεις τα αυτιά κάθε ανυποψίαστου ακροατή. Τo instrumental "This Curse Of Silence" δένει άψογα τη συνέχεια και λειτουργεί σαν ένα υπέροχο ιντερλούδιο για το ομότιτλο κομμάτι όπου αυτός ο γνώριμος τόνος στη κιθάρα του Jesper Strömblad ακούγεται τόσο μα τόσο οικείος και φιλόξενος (βλ. "Colony"). Τα clean vocals του Stanne ταιριάζουν υπέροχα στα "Forever Astray" και "Between Directions" προσδίδοντας ένα απροσδόκητο (;) επίπεδο συναισθήματος.
Οκ να είμαστε ειλικρινείς το album πατάει πάρα πολύ σε αυτές τις γνώριμες φόρμες που οι fans γνωρίζουν και αγαπούν από τους In Flames και τους DT και σε στιγμές ίσως too much αλλά νομίζω πως όλο αυτό είναι τίμιο και μέσα από τη καρδιά τους, χωρίς να θέλουν να το εκμεταλλευτούν συνειδητά. Σαν ακροατής δεν γίνεται να μην σου αρέσουν κομμάτια σαν το "A Death That Becomes Us" ή το Amon Amarth-ικό κάλπασμα του "The Burning Point". Τελειώνοντας την ακρόαση και πέφτοντας οι σφυγμοί με το ακουστικό "Coda", οι τελικές σκέψεις είναι πως το "March Of The Unheard" μπορεί να μην επαναπροσδιορίζει τίποτα ή να αποτελεί κάποιο ορόσημο αλλά είναι φτιαγμένο από τους πρωτομάστορες του είδους με πολύ μεράκι και μέσα του θα βρεις αγνό melodeath όπως παλιά μεν αλλά με νέες φρέσκιες ιδέες δε.