The Getaway Plan

Δεν έχω λόγια πλέον να περιγράψω τον μουσικό πλούτο που προσφέρει τα τελευταία χρόνια η Αυστραλία, παρουσιάζοντας κάθε χρόνο νέους υποψήφιους ήρωες. Μόνο που η περίπτωση των The Getaway Plan είναι γνωστή χρόνια, έχοντας ήδη τοποθετήσει τους εαυτούς τους ανάμεσα στους καλύτερους, με το εκπληκτικό "Requiem" (βλέπε underground κυκλοφορίες 2011). Οπότε, το νέο τους άλμπουμ ήταν πολύ αναμενόμενο, αλλά ταυτόχρονα οι απαιτήσεις είχαν αυξηθεί από αυτό.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια και αρκετές ανακατατάξεις πριν το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους έρθει να δικαιώσει όσους μιλάνε για ένα συγκρότημα με ξεχωριστή προσωπικότητα και ποιότητα που ξεχειλίζει. Άλλοτε φέρνουν σε Coheed And Cambria,  με περισσότερο mainstream προσανατολισμό ως προς τις μελωδίες κι άλλοτε προσεγγίζουν πτυχές των Muse ή των Linkin Park. Βασικά, αυτό που έχουν κοινό με τα παραπάνω ονόματα είναι πως μπολιάζουν μαεστρικά τα εμπορικά στοιχεία στο εμπνευσμένο και ποιοτικό alternative rock τους.

Το άλμπουμ ξεκινάει με τρία τραγούδια που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν κι ως γέφυρα με το προηγούμενο άλμπουμ, ενώ παράλληλα αποτελούν εξαιρετικά δείγματα του συνθετικού χαρακτήρα της μπάντας, ιδίως τα "F(r)iend" και "Castles In The Air" που βγάζουν groove και έχουν και πολύ δυνατά ρεφρέν.

Η επόμενη τριάδα συνθέσεων αποτελεί την αιχμή του δόρατος του άλμπουμ. Tο εθιστικό ομώνυμο τραγούδι αποτελεί την ως τώρα αγαπημένη μου στιγμή μέσα από το "Dark Horses", όντας τελείως διαφοροποιημένο στην προσέγγισή του, χτίζοντας γύρω από μια βασική κιθαριστική μελωδία και πάνω στις ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητες του Matthew Wright. Από κοντά ακολουθεί το πιο συμβατικό / mainstream, χαλαρό και πιασάρικο "Last Words", ενώ το "Battleships" δυναμώνει λίγο την ένταση, χωρίς να χάνει σε μελωδία.

Η συνέχεια ίσως εκπλήξει όσους δεν είχαν αντιληφθεί τα σημάδια από προηγούμενες δουλειές ή δεν ξέρουν με τι μπάντα έχουν να κάνουν. Το πιάνο, οι τρομερές ενορχηστρώσεις, οι jazzy ρυθμοί, οι μακροσκελείς συνθέσεις είναι στοιχεία που δεν θα περίμενε ενδεχομένως κανείς από τους The Getaway Plan, αλλά σας πληροφορώ ότι όχι μόνο υπάρχουν εδώ, αλλά είναι και εξαιρετικά τοποθετημένα. Τόσο ο Matthew Wright σε φωνητικά / πιάνο, όσο κι ο Clint Owen Ellis στις κιθάρες είναι πολύ προικισμένοι μουσικοί ενώ το νέο rhythm section των Dan και Mike Maio δείχνει να τους διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες.

Πάρτε για παράδειγμα το σχεδόν εννιάλεπτο "Dreamer/Parallels" που κρύβει ακόμα και Jeff Buckley μέσα του, περιλαμβάνοντας και την συμβολή ενός rapper φίλου της μπάντας για ένα κομμάτι απαγγελίας. Ή το οχτάλεπτο "Baby Bird/Effigy" με την κορύφωση που οδηγεί στην jazzy αλλαγή, τις ακουστικές κιθάρες του "Monuments" και το πιο πομπώδες κλείσιμο του "Exodus". Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να βγάλει ο ακροατής το καπέλο στους The Getaway Plan.

Παρ' όλο που πίσω από την κονσόλα του ήχου ο σπουδαίος Dave Botrill έχει αντικατασταθεί από τον άσημο φίλο της μπάντας Samuel K, το αποτέλεσμα μοιάζει και πάλι αψεγάδιαστο, καταδεικνύοντας ότι η ποιότητα της μπάντας είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.

Θα αποφύγω να το συγκρίνω με το "Requiem", μιας και το "Dark Horses" είναι αρκετά νωπό μπροστά του, αλλά σε κάθε περίπτωση στέκεται επάξια ως διάδοχος του, κινούμενο τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα. Πιθανότατα ο alternative rock δίσκος της χρονιάς, για όσους θεωρούμε την Αυστραλία την πρωτεύουσα του ιδιώματος, στις μέρες μας.