Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
The Gaslight Anthem
Get Hurt
Island (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 08/09/2014
Ποιοτικό στραβοπάτημα
Εγώ είμαι από τη φύση μου άνθρωπος γλυκός. Γλυκός και ευαίσθητος. Γλυκός, ευαίσθητος και τεμπέλης. Κάνοντας την συγκεκριμένη δουλειά αρκετό καιρό (τις κριτικές εννοώ), συνειδητοποίησα πόσο πιο δύσκολο μου είναι να γράφω για δίσκους που δεν με συγκινούν. Στην ουσία, το να μοιράζομαι καλή μουσική με άλλους μου δίνει μία ιδιαίτερη ευχαρίστηση, ενώ το να κάθομαι και να ψειρίζω γιατί κάτι δεν μου αρέσει, με κουράζει. Στην περίπτωση μάλιστα που θα πρέπει να το κάνω για κάτι που αγαπώ -π.χ. τώρα, για τους Gaslight Anthem- μου είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο και όσο μπορώ θα το αναβάλλω. Έχουμε όμως κάποια μούτρα που πρέπει να δείξουμε εκεί έξω, οπότε, δεν πάει στον διάβολο;
Το "Get Hurt" είναι ένας mehτριος δίσκος των Gaslight Anthem. Oι προηγούμενοι δίσκοι όλοι ήταν πανέμορφοι και ήταν γλυκύτατα, γλυκύτατα ακούσματα. Πόσες μπάντες σύγχρονες μπορείς να πεις ότι είχαν το 4/4; Ελάχιστες. Αυτοί όμως το είχαν, και στον τελευταίο τους, "Handwritten", έδειξαν μάλιστα και αρκετά προοδευτικά στοιχεία στη μουσική τους. Τώρα όμως, ο frontman της μπάντας, Brian Fallon, ένιωσε πως έπρεπε να αλλάξουν, έπρεπε να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Δυστυχώς, έτσι όπως το βλέπω εγώ, το να εκβιάσεις την μουσική πορεία μίας μπάντας δεν είναι κάτι που θα σου βγει σε καλό, γιατί στην ουσία δεν αφήνεις το σύνολο αυτό που είναι το συγκρότημα σου να εξελιχθεί φυσικά. Βάζεις στο οικοσύστημα κάτι ξένο -την στρατευμένη αλλαγή- και άντε μετά να βγάλεις άκρη. Έτσι έγινε και με το "Get Hurt", και βρίσκεσαι πλέον με μία σκιά των Gaslight Anthem που δεν έχει κάτι να σου πει, ενώ πριν μόνο σου μιλούσε, σε καθήλωνε και σε συγκινούσε.
Η βιασμένη «αλλαγή για την αλλαγή»* είναι το μαύρο σύννεφο πάνω από τις συνθέσεις του πέμπτου δίσκου των Αμερικανών που, στην προσπάθεια τους να φανούν λιγότερο σαν τους εαυτούς τους, κατέληξαν σε μία συλλογή αρκετών αδιάφορων κομματιών. Τα περισσότερα φιγουράρουν πολύ όμορφες ιδέες, ιδίως ως προς τα εναρκτήρια riff ή τις φωνητικές μελωδίες στα κουπλέ, αλλά φτάνοντας στα refrain, όπου περιμένεις να κάνουν το κλικ και να ανεβάσουν το κομμάτι στα ουράνια, χώνεται εκείνο το μαύρο σύννεφο που λέγαμε και μας κάνει όλους σκατά.
Να πει κανείς πως δεν έχει άλλη διέξοδο για αυτά ο Fallon (που κατά τη συγγραφή του δίσκου πήρε διαζύγιο, πράγμα που σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του στην ατμόσφαιρα του "Get Hurt"), αλλά έχει δύο -τουλάχιστον- εξαιρέτικα side project, όπου στο ένα από τα οποία μάλιστα κάνει πράγματα πολύ όμοια με αυτά που ακούμε στο "Get Hurt". Για του λόγου το αληθές, πολλά χαρακτηριστικά, μουσικές φόρμες, φωνητικές μελωδίες και κυρίως εφέ που βρίσκουμε σε αυτόν τον δίσκο, τα ακούμε στο "Elsie" των Horrible Crowes.
Γαμώ το κέρατο, όμως, δεν μπορώ να τονίσω πόσο πολύ μου αρέσουν κάποια μέρη σε κάποια κομμάτια. Ναι, αντιλαμβάνομαι τι λέω και αντιλαμβάνομαι και το κρίμα. Το τσαγανό με το οποίο μπαίνει στο "Helter Skeleton", η αποκοσμιά του "Stray Paper", το riff του "1000 Years", τόσο χαμένο potential, καθώς τα κομμάτια χαντακώνονται από το ίδιο τους το βάρος.
Εξαιρετικές στιγμές; Βεβαίως. Το ομώνυμο και "Selected Poems". Καλές στιγμές; Προφανώς. Παρά την γκρίνια, μην ξεχνάμε πως μιλάμε για δίσκο των Gaslight Anthem. Όταν με δυσκολία εντοπίζεις αδύναμη στιγμή σε δισκογραφία τεσσάρων δίσκων, πόσο κακά περιμένεις να είναι τα κομμάτια εδώ; Το θέμα είναι πως ο πήχης ήταν αφάνταστα ψηλά και ο γκρινιάρης, πληγωμένος και φαφλατάς κύριος Fallon προτίμησε να τον ρίξει κάτω πετώντας του παλιά βινύλια του Tom Petty, παρά να προσπαθήσει να πηδήξει από πάνω του.
Εγώ θα συνεχίζω να τον ακούω κατά φάσεις τον δίσκο, δεν με πήρε και τόσο από κάτω, απλά δεν με πήγε βόλτα με το αμάξι όπως τα προηγούμενα. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία μεταβατική περίοδο για την μπάντα (για την οποία θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο άρθρο αν δεν ήμουν τόσο γλυκός, ευαίσθητος και τεμπέλης) και αναμένουμε με αμείωτο ενδιαφέρον την συνέχεια. Δύσκολα θα κερδίσει νέους φίλους, αλλά εμείς συνεχίζουμε να τους αγαπάμε, τι να γίνει.
* Γελάω, ρε συ μπούλη Fallon. Από εκεί που ήσουν το αφισοπαίδι του «Καταχητικό και Νέοι Γονείς», ανάθεμα αν αφήνεις κομμάτι χωρίς κάποια γελοία αναφορά σε ναρκωτικά ή εκείνο το «εχμ, yeah alright» υφάκι που πετάς σποραδικά στα κομμάτια σαν την Σάνια Τουέην. Δεν είσαι αυτός, σταμάτα να το παίζεις.
Το "Get Hurt" είναι ένας mehτριος δίσκος των Gaslight Anthem. Oι προηγούμενοι δίσκοι όλοι ήταν πανέμορφοι και ήταν γλυκύτατα, γλυκύτατα ακούσματα. Πόσες μπάντες σύγχρονες μπορείς να πεις ότι είχαν το 4/4; Ελάχιστες. Αυτοί όμως το είχαν, και στον τελευταίο τους, "Handwritten", έδειξαν μάλιστα και αρκετά προοδευτικά στοιχεία στη μουσική τους. Τώρα όμως, ο frontman της μπάντας, Brian Fallon, ένιωσε πως έπρεπε να αλλάξουν, έπρεπε να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Δυστυχώς, έτσι όπως το βλέπω εγώ, το να εκβιάσεις την μουσική πορεία μίας μπάντας δεν είναι κάτι που θα σου βγει σε καλό, γιατί στην ουσία δεν αφήνεις το σύνολο αυτό που είναι το συγκρότημα σου να εξελιχθεί φυσικά. Βάζεις στο οικοσύστημα κάτι ξένο -την στρατευμένη αλλαγή- και άντε μετά να βγάλεις άκρη. Έτσι έγινε και με το "Get Hurt", και βρίσκεσαι πλέον με μία σκιά των Gaslight Anthem που δεν έχει κάτι να σου πει, ενώ πριν μόνο σου μιλούσε, σε καθήλωνε και σε συγκινούσε.
Η βιασμένη «αλλαγή για την αλλαγή»* είναι το μαύρο σύννεφο πάνω από τις συνθέσεις του πέμπτου δίσκου των Αμερικανών που, στην προσπάθεια τους να φανούν λιγότερο σαν τους εαυτούς τους, κατέληξαν σε μία συλλογή αρκετών αδιάφορων κομματιών. Τα περισσότερα φιγουράρουν πολύ όμορφες ιδέες, ιδίως ως προς τα εναρκτήρια riff ή τις φωνητικές μελωδίες στα κουπλέ, αλλά φτάνοντας στα refrain, όπου περιμένεις να κάνουν το κλικ και να ανεβάσουν το κομμάτι στα ουράνια, χώνεται εκείνο το μαύρο σύννεφο που λέγαμε και μας κάνει όλους σκατά.
Να πει κανείς πως δεν έχει άλλη διέξοδο για αυτά ο Fallon (που κατά τη συγγραφή του δίσκου πήρε διαζύγιο, πράγμα που σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του στην ατμόσφαιρα του "Get Hurt"), αλλά έχει δύο -τουλάχιστον- εξαιρέτικα side project, όπου στο ένα από τα οποία μάλιστα κάνει πράγματα πολύ όμοια με αυτά που ακούμε στο "Get Hurt". Για του λόγου το αληθές, πολλά χαρακτηριστικά, μουσικές φόρμες, φωνητικές μελωδίες και κυρίως εφέ που βρίσκουμε σε αυτόν τον δίσκο, τα ακούμε στο "Elsie" των Horrible Crowes.
Γαμώ το κέρατο, όμως, δεν μπορώ να τονίσω πόσο πολύ μου αρέσουν κάποια μέρη σε κάποια κομμάτια. Ναι, αντιλαμβάνομαι τι λέω και αντιλαμβάνομαι και το κρίμα. Το τσαγανό με το οποίο μπαίνει στο "Helter Skeleton", η αποκοσμιά του "Stray Paper", το riff του "1000 Years", τόσο χαμένο potential, καθώς τα κομμάτια χαντακώνονται από το ίδιο τους το βάρος.
Εξαιρετικές στιγμές; Βεβαίως. Το ομώνυμο και "Selected Poems". Καλές στιγμές; Προφανώς. Παρά την γκρίνια, μην ξεχνάμε πως μιλάμε για δίσκο των Gaslight Anthem. Όταν με δυσκολία εντοπίζεις αδύναμη στιγμή σε δισκογραφία τεσσάρων δίσκων, πόσο κακά περιμένεις να είναι τα κομμάτια εδώ; Το θέμα είναι πως ο πήχης ήταν αφάνταστα ψηλά και ο γκρινιάρης, πληγωμένος και φαφλατάς κύριος Fallon προτίμησε να τον ρίξει κάτω πετώντας του παλιά βινύλια του Tom Petty, παρά να προσπαθήσει να πηδήξει από πάνω του.
Εγώ θα συνεχίζω να τον ακούω κατά φάσεις τον δίσκο, δεν με πήρε και τόσο από κάτω, απλά δεν με πήγε βόλτα με το αμάξι όπως τα προηγούμενα. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία μεταβατική περίοδο για την μπάντα (για την οποία θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο άρθρο αν δεν ήμουν τόσο γλυκός, ευαίσθητος και τεμπέλης) και αναμένουμε με αμείωτο ενδιαφέρον την συνέχεια. Δύσκολα θα κερδίσει νέους φίλους, αλλά εμείς συνεχίζουμε να τους αγαπάμε, τι να γίνει.
* Γελάω, ρε συ μπούλη Fallon. Από εκεί που ήσουν το αφισοπαίδι του «Καταχητικό και Νέοι Γονείς», ανάθεμα αν αφήνεις κομμάτι χωρίς κάποια γελοία αναφορά σε ναρκωτικά ή εκείνο το «εχμ, yeah alright» υφάκι που πετάς σποραδικά στα κομμάτια σαν την Σάνια Τουέην. Δεν είσαι αυτός, σταμάτα να το παίζεις.