The Black Keys

Turn Blue

Nonesuch (2014)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 12/05/2014
Είναι οι Black Keys, διάολε. Πιο εμπορικοί από ποτέ, πιο ατμοσφαιρικοί από ποτέ, ακολουθούν τα σημεία των καιρών και τα καταφέρνουν περίφημα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Black Keys «γίνονται μπλε», βάζουν για εξώφυλλο μια ψυχεδελική δίνη και ανακοινώνουν την κυκλοφορία του όγδοου -ναι, όγδοου- στούντιο δίσκου τους μέσω tweet του πλέον διάσημου εκ των πυγμάχων, Mike Tyson... Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τι είδους σημειολογία κρύβεται από πίσω; Αυτό το «blue» στον τίτλο τους μπας και εννοεί ότι θα δώσουν έμφαση στα blues; Μην ξεχνάμε ότι οι Black Keys είναι ένα από τα συγκροτήματα που έβαλαν το blues rock στα σαλόνια. Υπάρχει μια μεγάλη ιστορία πίσω από τη λάσπη του Μισισιπή που βρέθηκε σε αυτά τα σαλόνια αλλά, πιστέψτε με, η σύνδεση είναι εκεί, όσο περίεργο και αν φαίνεται σε πρώτη ακρόαση.

Ωστόσο, πίσω στο θέμα μας, στο "Turn Blue", όσο εμφανείς και αν είναι οι καταβολές, συνεχίζεται η πορεία της απο-blues-οποίησης που διαφαίνεται κατά μήκος της δισκογραφίας τους. Η ισορροπία blues rock / garage rock με νέα στοιχεία τελειοποιήθηκε, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο "Attack & Release" του 2008. Ταυτόχρονα, δηλαδή, με την έλευση του τεράστιου παραγωγού που ακούει στο προσωνύμιο Danger Mouse στη ζωή τους. Ο Danger Mouse, πια, οδηγεί το ντουέτο από το Ohio σε όλο και πιο mainstream, μα εξίσου ποιοτικά, μονοπάτια.

Στο "Turn Blue", λοιπόν, παρά τα παλιακά ψήγματα, έχουμε ένα άλμπουμ του 2014 (ίσως και του 2015 - 2016). Βαδίζει στα σημεία των καιρών. Είναι ατμοσφαιρικό, έχει μια laid back ατμόσφαιρα, έχει τις γυαλισμένες κιθάρες και δύναται να κυριαρχήσει στα ραδιοκύματα, ακριβώς όπως έκαναν πέρσι οι Arctic Monkeys με την ανάλογη ατμοσφαιρική, μοντέρνα στροφή τους που, ακόμα και στην Ελλάδα, έφερε το rock στις playlist του κάθε ...καγκουρομάγαζου και στους φεησμπουκικούς τοίχους ατόμων που δεν ξέρουν να ονοματίσουν τραγούδι των Led Zeppelin. Κακό; Αν είσαι ελιτιστής, ναι. Διαφορετικά, χαίρεσαι που το rock, έστω και στη mainstream εκδοχή του, τραβά το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων και καταφέρνει ταυτόχρονα να διατηρεί την ποιότητά του. Ας μην τα ξαναλέμε... Ή, μάλλον, ας τα ξαναπούμε: το να γράψεις πιασάρικη μουσική που να μην είναι γλυκανάλατη ή καταφανές αναμάσημα είναι δύσκολο εγχείρημα.

Όταν, λοιπόν, οι Black Keys διατυμπανίζουν ότι «γίνονται μπλε», δεν εννοούν τα blues. Εννοούν την έκφραση που λένε εις την αγγλική, «feeling blue», δηλαδή έχουν τις μαύρες τους. Και έτσι βγαίνει νόημα, γιατί εν αντιθέσει με το "El Camino" του 2011 που ήταν ιδανική προετοιμασία για μια ξέφρενη καλοκαιρινή έξοδο, το "Turn Blue" είναι ανοιξιάτικο. Είναι κυρίως moody και λιγότερο blues, για να κάνουμε και το λογοπαίγνιό μας. Είναι, επίσης, χαλαρό και άνετο, φανταστείτε κάτι σαν το "The Only One" του εξαιρετικού "Brothers" του 2010. Όλα αυτά γίνονται φανερά ήδη από το εκπληκτικό ξεκίνημα του δίσκου, όπου είναι μαζεμένα μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του (ναι, γέρνει ο δίσκος, αλλά λίγο διότι υπάρχουν αντίβαρα).

Το πιο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι (6:50) βρίσκεται πρώτο-πρώτο στο tracklist και είναι και υπέροχο. Μιλάμε για το "Weight Of Love", το οποίο είναι ένα εκ των τριών κομματιών που περιέχουν mini γυναικεία χορωδία. Πέρα από την χορωδία του, όμως, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο εξυψωτικό του ρεφραίν, το εκτεταμένο κιθαριστικό solo του και το ψυχεδελικό του τελείωμα. Πρόκειται, σίγουρα, για ένα από τα highlights, όπως επίσης και τα δύο κομμάτια που ακολουθούν: το "In Time" με την πανέμορφη νοσταλγική του μελωδία και το ομώνυμο τραγούδι που βγάζει κάτι το αιθέρια μυστικιστικό. Όσον αφορά το πρώτο single του δίσκου, το "Fever", το οποίο ανεβάζει τους ρυθμούς, έχει όλα τα φόντα να κατακτήσει ευρύτερα ακροατήρια, εξ' ου και η επιλογή του, ωστόσο δεν ξεχωρίζει στο σύνολο του άλμπουμ.

Στον ίδιο ρυθμό κινείται και το "Year In Review" το οποίο μπορεί να προσπεραστεί ελαφρά τη καρδία για να φτάσουμε στο "Bullet In The Brain", μια όμορφη σύνθεση που ξεκινάει μπαλαντοειδώς και καταλήγει σε μια ταξιδιάρικη rock-ιά. Το "It's Up To You Now" είναι, ας πούμε, η ψυχεδελική garage rock δικαιολογία της κυκλοφορίας και ως τέτοια είναι ευπρόσδεκτη. Συνεχίζοντας έχουμε το "Waiting On Words", τυπική σύνθεση του δίσκου, το "10 Lovers", ένα πολύ ωραίο και ιδιαίτερο τραγούδι που εικάζω ότι θα γίνει και επιτυχημένο single. Μια στάση πριν το τέλος βρίσκουμε μία από τις κορυφές: το φανταστικό "In Our Prime" με '60s αύρα, ανατριχιαστικό «βάδισμα», πανέμορφα διάσπαρτα πλήκτρα και εξαιρετική κορύφωση. Για το τέλος έχουμε το πιο παράταιρο κομμάτι, το "Gotta Get Away", ένα τυπικό, ευχάριστο, αμερικάνικο rock-άκι με ολίγον τι από Lynyrd Skynyrd.

Συνολικά; Χμ, τα πράγματα είναι απλά. Είναι οι Black Keys, διάολε. Ακολουθούν τα σημεία των καιρών, γίνονται πιο εμπορικοί από ποτέ και χάρη σε αυτούς θα έχουμε κάποιες οάσεις στις mainstream ερήμους που θέλοντας και μη περιπλανιόμαστε ανά καιρούς. Όσον αφορά την ακρόαση ολόκληρου του άλμπουμ...ε, γι' αυτήν μιλήσαμε πιο πάνω. Δεν είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους, αλλά αν ο όγδοος δίσκος τους είναι τέτοιας υψηλής ποιότητας, τότε δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε το ταλέντο του κυρίου Dan Auerbach και του κυρίου Patrick Carney.
  • SHARE
  • TWEET