Textures

Phenotype

Nuclear Blast (2016)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 08/02/2016
Άνισο άλμπουμ με διάσπαρτες φοβερές ιδέες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας δεν τα λες και λίγα, ειδικά στις μέρες μας και ειδικά για μια μπάντα που μπορεί να έχει το κοινό της αλλά δεν είναι και κανένα μεγαθήριο. Μετά το πολύ καλό "Dualism" του 2011, λοιπόν, οι Textures αποφάσισαν να μας απασχολήσουν με φιλόδοξα σχέδια. Concept άλμπουμ σε δύο μέρη, το "Phenotype" που κυκλοφορεί φέτος και το "Genotype" που θα είναι ένα 45λεπτο (!) θεματικό κομμάτι και θα βγει το 2017. Η θεματολογία των δίσκων όπως υποδηλώνεται και από τους τίτλους τους σχετίζεται με τη γενετική και είναι μια ιδέα του νέου μέλους της μπάντας Uri Dijk ο οποίος έχει αναλάβει τα πλήκτρα.

Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ στο άκουσμα, οι Textures δεν φοβούνται εξάλλου να πειραματιστούν κ να έχουν εναλλαγές στον ήχο τους, από πιο progressive σε πιο επιθετικό ύφος, εξάλλου ποτέ δεν ακολούθησαν νόρμες σε έναν ήχο που ας μην ξεχνάμε πως οι ίδιοι συνδιαμόρφωσαν περίπου μια δεκαετία πρίν. Η γενικότερη αίσθηση που έχω όμως μετά από πολλές ακροάσεις, είναι πως πρόκειται για ένα αρκετά άνισο άλμπουμ.

Άνισο ως προς τι όμως; Κυρίως ως προς τη ροή και τη δομή των κομματιών. Φαίνεται πως μετά την πιο μελωδική κατεύθυνση του "Dualism" και τα post-rock στοιχεία, κάπου υπάρχει μια έμφυτη ανάγκη της μπάντας για επιστροφή στις ρίζες της, ωστόσο αυτό πολλές φορές γίνεται με μεγάλη έμφαση στην επιθετικότητα και την ωμότητα του ήχου. Κάτι το οποίο δεν είναι απαράιτητα αρνητικό, όμως μεγάλο μέρος του δίσκου κυλάει χωρίς να καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον, αφού λείπει και η ατμοσφαιρική πλευρά που πάντα χαρακτήριζε τους Textures. Πιστεύω ότι και τα φωνητικά του Daniël de Jongh δεν είναι τα ιδανικά, αφού είναι κάπως μονότονα και δεν ξεχωρίζουν, ειδικά στα screaming μέρη.

Φυσικά υπάρχουν riffάρες στο δίσκο, έξυπνες ρυθμικές εναλλαγές, ωστόσο περίπου το πρώτο μισό του δίσκου κυλά σχετικά αδιάφορα, με το "Illuminate The Trail" να αποτελεί μια πραγματικά ενδιαφέρουσα στιγμή. Επίσης ξεχωριστό είναι και το drum-solo "Meander" που είναι κάτι ιδιαίτερο και καινοτόμο δίνοντας μια πρωτότυπη εναλλαγή στον δίσκο.

Εκεί που πραγματικά εντυπωσιάστηκα, είναι στο κλείσιμο του δίσκου. Το ατμοσφαιρικό "Zman" που αποτελείται μόνο από πλήκτρα λειτουργεί ως πρόλογος για το "Timeless" που αποτελεί και το highlight όλου του άλμπουμ. Ένα κομμάτι μελωδικό, με χαμηλωμένες ταχύτητες, έντονη παρουσία των πλήκτρων και συνεχείς εναλλαγές μαεστρικά τοποθετημένες πάνω στο ίδιο μοτίβο. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Textures, αν και θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένα με το "Zman".

Κάπου εκεί έγκειται και η ένστασή μου, αυτό που κρατά το "Phenotype" από το να γίνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Χωρίς να μπορώ να το χαρακτηρίσω μέτριο ως σύνολο, είναι τόση η ένταση και η κατάθεση ψυχής στα δυο τελευταία κομμάτια, που το υπόλοιπο μου φαίνεται κάπως διεκπαιρεωτικό. Όπως και να 'χει, σίγουρα είναι μια ποιοτική δουλειά που άργησε πολύ να έρθει, αν και πλέον με μια σκηνή γεμάτη με νέες μουσικές, είναι δύσκολο να εντυπωσιαστεί κανείς εύκολα.

  • SHARE
  • TWEET