Sun Kil Moon

Το project του αμερικανού τραγουδοποιού Mark Kozelek που φέρει το όνομα Sun Kil Moon δεν γνώρισε ποτέ μεγάλη εμπορική επιτυχία. Όμως ο νέος, έκτος κατά σειρά δίσκος είναι τόσο καλός, που αναπόφευκτα προκάλεσε αναστάτωση στον διεθνή μουσικό Τύπο, με αρκετές διθυραμβικές κριτικές και αφιερώματα στην αρχή της χρονιάς που διανύουμε.

Πρόκειται για μια συλλογή folk συνθέσεων, που μοιάζουν περισσότερο με μελοποιημένες αφηγήσεις, παρά με τραγούδια. Ο Kozelek αναλαμβάνει ρόλο αφηγητή και βάζει τον ακροατή μέσα στις αναμνήσεις του από φίλους, συγγενείς και κάθε λογής βιώματα. Οι ιστορίες του είναι συνειρμικές, ωμές και αφοπλιστικά ειλικρινείς. Δεν περιέχουν συμβολισμούς ή κρυμμένα νοήματα. Αντιθέτως, περιγράφονται με τόσες λεπτομέρειες, που θυμίζουν κινηματογραφικές σκηνές οι οποίες παλινδρομούν χρονικά, ακολουθώντας τις συναισθηματικές μεταβάσεις της ευαίσθητης ψυχής του. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να γράψει κάτι πιο προσωπικό.

Κεντρικός θεματικός άξονας ο θάνατος, μέσα από τα μάτια ενός μεσήλικα που, όπως αναφέρει και ο ίδιος, έχει υιοθετήσει μια εντελώς διαφορετική οπτική απ' όταν ήταν νεότερος. Τα flashback του Kozelek εστιάζουν σε ορισμένες από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής του. Μέσα στους στίχους του "Benji" συναντάμε ατυχήματα, ασθένειες, φυλακίσεις, μελαγχολίες, ερωτικά αδιέξοδα και συναισθηματικές εξαρτήσεις. Και πολύ, πολύ θάνατο. Απώλειες συγγενικών και φιλικών προσώπων. Όλα όμως δοσμένα με ασύλληπτη ευαισθησία και χωρίς ίχνος μελό. Και με τον καλλιτέχνη να δίνει έμφαση, τελικά, στο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης και να αποδίδει φόρους αγάπης και τιμής στους γονείς του, που είναι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωσή του σε αυτό που είναι σήμερα. Ο δίσκος είναι πραγματικά συγκινητικός και είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει φέτος στιχουργικά.

Η δε μουσική επένδυση είναι εξίσου περίτεχνη με τη στιχουργική. Η ζεστή κιθάρα του Kozelek επιδίδεται σε υπέροχα αρπίσματα και συγχορδίες, μέσα από το ρεπερτόριο της folk rock και της americana. Μπορεί η μουσική αρχικά να φαντάζει υπερβολικά μονότονη και μη μελωδική (και ο flat τρόπος που ερμηνεύει ο Kozelek παίζει ρόλο σε αυτό), όμως στην πορεία αναδεικνύεται η σοφή διακριτικότητα με την οποία συνοδεύει τις αφηγήσεις, που ξεκάθαρα βρίσκονται στο επίκεντρο. Οι τόνοι είναι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, χαμηλοί, ενώ για το τέλος μάς επιφυλάσσεται η μεγαλύτερη έκπληξη. Το "Ben's My Friend", κομμάτι που γράφτηκε για τον Benjamin Gibbard των Death Cab For Cutie και κλείνει τον δίσκο, αποτελεί ένα μικρό αριστούργημα, σαν ένα θεσπέσιο επιδόρπιο μετά από ένα χορταστικό γεύμα. Το solo του σαξοφώνου είναι μάλλον η ομορφότερη στιγμή ενός πανέμορφου δίσκου.

Είναι πολύ λογικό το εν λόγω άλμπουμ να απωθήσει πολλούς στην αρχή. Το "Benji" είναι απίστευτα βαρύ άκουσμα τόσο σε στιχουργικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο. Πλην του τελευταίου κομματιού, δεν υπάρχει κάποια πιο εύπεπτη, μελωδική, φιλική προς τον ακροατή στιγμή, κάτι που σίγουρα αποτελεί μειονέκτημα. Το κλειδί, πάντως, στην ακρόαση δεν είναι άλλο από την απόλυτη αφοσίωση στις αφηγήσεις του Kozelek. Αν συμβεί αυτό, η συναισθηματική του αμεσότητα δύσκολα θα αφήσει τον ακροατή ασυγκίνητο. Είναι μια ψυχικής φύσεως εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς.