Stone Sour

Οι Stone Sour έφτασαν αισίως στο έκτο studio άλμπουμ τους, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του ομότιτλου ντεμπούτου τους και δεν μπορούν πλέον να λογίζονται ως νέα μπάντα. Ούτε έχει κανένα νόημα να μιλάει κάποιος γι' αυτούς σαν «υποπροϊόν» της επιτυχίας των Slipknot, καθώς ο Corey Taylor έχει καταστήσει ξεκάθαρη τη διαφορετική ταυτότητα του κάθε συγκροτήματος, ενώ πλέον δεν υπάρχει κι ο Jim Root ως δεύτερος συνδετικός κρίκος μεταξύ τους.

Πού στέκονται, λοιπόν, πλέον, οι Stone Sour με βάση αυτά τα νέα δεδομένα; Ψηλά, όπως αποδεικνύει περίτρανα το "Hydrograd"...

Το νέο άλμπουμ των Αμερικανών heavy rockers είχε διάφορα εμπόδια να ξεπεράσει. Πρώτα από τα εναπομείναντα μέλη θα έπρεπε να δείξουν τα αντανακλαστικά τους στη φυγή του Root, ενώ παράλληλα θα έπρεπε να διαδεχτεί επί της ουσίας τη διλογία των εξαιρετικών "House Of Gold And Bones", καθώς η μπάντα επιστρέφει στην νόρμα των μη concept άλμπουμ.

Σε συνθετικό επίπεδο τα κατάφεραν κάτι παραπάνω από εξαιρετικά κι αυτό είναι εμφανές από το πρώτο άκουσμα τραγουδιών όπως το "Knievel Has Landed", το "The Witness Trees" και φυσικά το εξαιρετικό ομώνυμο τραγούδι. Μαζί με τα τρία τραγούδια singles που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του άλμπουμ, το εκρηκτικό "Taipei Person"/Allah Tea", το φορτισμένο "Fabuless" και το πανέμορφο "Song#3" συνθέτουν ένα σχεδόν αψεγάδιαστο πρώτο μισό για το άλμπουμ.

Προσθέτοντας το αργό και συναισθηματικά φορτισμένο "St. Marie", όπου ο Taylor βγάζει έναν καλώς εννοούμενο Bon Jovi με την ερμηνεία του, το πολύ πιασάρικο "Mercy", τα δυναμικά και συνάμα διαφοροποιημένα "Whiplash Pants" και "Friday Knights" και το καταιγιστικά heavy "Somebody Stole My Eyes" φτάνουμε σε ένα σύνολο έντεκα πολύ δυνατών συνθέσεων, με σαφή λόγο ύπαρξης. Ο αριθμός αυτός δεν συναντάται εύκολα σε ένα μόνο άλμπουμ και ως εκ τούτου το στοίχημα είναι ήδη κερδισμένο για τους Stone Sour.

Από εκεί και πέρα, το "When The Fever Broke" με τις χαμηλές του ταχύτητες βγάζει μια ενδιαφέρουσα δυσφορία και λειτουργεί καλά ως κλείσιμο του άλμπουμ, ενώ και τα "Rose Red Violent Blue" και "Thanks God Is Over" έχουν κάποια καλά στοιχεία (πχ τα κιθαριστικά lead), αλλά έχω την αίσθηση πως η διάρκεια και η συνοχή του άλμπουμ να επωφελούνταν περισσότερο από τη μη ύπαρξή τους.

Συνολικά, ο ήχος του "Hydrograd" είναι ιδανικός: διαυγής, δυνατός, σύγχρονος. Για μια ακόμα φορά δίνει τη δυνατότητα στον τρομερό Roy Mayorga να ξεχωρίσει πίσω από τα τύμπανα, με τον ογκώδη ήχο και το groovy παίξιμό του, ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα lead μέρη που συνεισέφερε ο νεοφερμένος Christian Martucci, που πραγματικά προσφέρουν ακριβώς αυτό που χρειάζεται κάθε σύνθεση, κάνοντας το κενό που άφησε ο Root σχεδόν ασήμαντο.

Όμως, ο απόλυτος πρωταγωνιστής είναι για μια ακόμα φορά ο Corey Taylor, που τραγουδάει με το γνωστό του πάθος, άλλοτε τσαντισμένος κι άλλοτε πιο μελαγχολικός, αλλά πάντα φορτισμένος. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως γράφει τρομερές φωνητικές μελωδίες, ενώ πάντα βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα και την προσέγγιση των στίχων του. Πάντως, και μόνο το ρεφρέν του ομότιτλου τραγουδιού αρκεί ως τεκμήριο του πόσο σπουδαίος τραγουδιστής είναι.

Έχοντας ως μοναδικό αστερίσκο - που ξεπερνιέται εύκολα - την ύπαρξη δύο-τριών συνθέσεων παραπάνω από το επιθυμητό, οι Stone Sour δημιούργησαν ένα άλμπουμ που ανταποκρίνεται στο υψηλό status το οποίο κατέχουν στη διεθνή μουσική σκηνή. Πιασάρικο αλλά και ενδιαφέρον, heavy αλλά και μελωδικό, μοντέρνο αλλά και με όλα τα δομικά στοιχεία ενός καλού rock δίσκου, το "Hydrograd" είναι ένα υποδειγματικά φτιαγμένο άλμπουμ του σύγχρονου heavy rock ήχου.