SpiritWorld

Στεριώστε τη σέλα και ανεβείτε στο άλογο σας. Αγνοήστε το καυτό ήλιο και τα όρνια που σας περιτριγυρίζουν, πείτε λίγο whisky από το δερμάτινο φλασκί σας και πάμε μαζί προς τη κοντινότερη πόλη της άγριας Δύσης για να ζήσουμε μια νέα περιπέτεια στην έρημο Μοχάβε υπό τους death-hardcore-americana ήχους των Spiritworld. Μετά το εκρηκτικό "Deathwestern" του 2022 που μας εντυπωσίασε με το πρωτοποριακό και ακραία εθιστικό ήχο του, έρχονται τρία χρόνια μετά με ολίγον όχι νερό, αλλά whisky και μπύρα στο κρασί τους, να αλλάξουν ελαφρώς τον ήχο τους και πατώντας πάνω στην επιτυχία του "Deathwestern" να πάνε σε κάτι ελαφρώς διαφορετικό που δεν ξενίζει αλλά που σίγουρα είναι ελαφρότερο από τον προκάτοχο του.

Είχαμε γράψει ότι έχουν ομοιότητες με το ροκαμπίλικο ύφος των Volbeat οι οποίες τώρα είναι πιο εμφανής αφού ο hardcore ήχος έχει κάπως μειωθεί και υπάρχουν και στιγμές περισσότερο rock americana που ναι μεν ταιριάζουν με το στυλ του αλλά είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαμε ακούσει στο παρελθόν. Για παράδειγμα το "Bird Song Of Death" θα μπορούσε να είναι από κάποιο παλιό album των Offspring με όμορφη rock αισθητική και groove και ένα πιασάρικο chorus. Ή τη μπαλάντα "Prayer Lips" με το αισθησιακό σαξόφωνο και την ερωτική διάθεση.

Το "Abilene Greene" κινείται στα ίδια ηχητικά μονοπάτια και μας βάζει μέσα σε ένα saloon όπου η μπάντα παίζει μια εύθυμη μελωδία που όμως εξελίσσεται και γιγαντώνεται σε ένα δαιμονικό breakdown όπου η μπάντα τα σπάει όλα και προκαλεί τους cowboys σε ένα ανελέητο mosh pit. Το downpicking πάει σύννεφο, το groove ξεφεύγει εντελώς και στο "No Vacancy In Heaven" μας δίνουν ένα thrash διαμαντάκι βγαλμένο από το πάντρεμα Metallica και Slayer. Κομμάτια όπως το απίστευτα τσαμπουκαλεμένο "Western Stars & The Apocalypse" μας υπενθυμίζουν γιατί οι Spiritworld έχουν μια θέση στην καρδιά μας. Riff βγαλμένο από τα υγρά όνειρα κάθε thrasher εκεί έξω και κρατάει τόσο όσο να μην ξέρεις τί ήταν αυτό που σε βρήκε. Και ξανά από την αρχή. Μικρό σε διάρκεια γενικά όλο το album με τα τραγούδια να μην έχουν τρομερό βάθος, απλά να υπάρχουν για να σε διασκεδάσουν με τη παρέα σου όσο κατεβάζετε μπύρες και whisky. To "Waiting On The Reaper" καλπάζει σε μια crossover έρημο ξεσηκώνοντας σκόνη από τα circle pits των zombie cowboys και το "Oblivion" με το μπάσο μπροστάρη στήνει ένα δυνατό hardcore σκηνικό με τη βοήθεια του Sgah’gahsowah (Black Braid) στη φωνή και του Zach Blair (Rise Against) στο κιθαριστικό σόλο. Ο Frederic Leclercq (Kreator) βοηθά κιθαριστικά στο ξερό "Stigmata Scars" που μας δίνει στο φινάλε του ένα δυνατό αποχαιρετισμό από τη κόλαση, και το φινάλε με το "Annihilism" είναι βασικά το country soundtrack ενός cowboy που καθώς το πλάνο κλείνει, πηγαίνει προς την ανατολή του ήλιου καβάλα στο άλογο του.

Ο ιθύνων νους της μπάντας, Stu Folsom, διαφοροποιεί τον ήχο, δεν συνοδεύει με κάποιο βιβλίο (ακόμα) όπως τα δύο προηγούμενα albums, και προσπαθεί να τσιμεντώσει στις συνειδήσεις μας τον crossover ήχο και την αισθητική των Spiritworld και αυτό από μόνο του αξίζει της προσοχής μας σε μια εποχή που δύσκολα βρίσκεις κάτι πραγματικά καινοτόμο. Δεν εντυπωσιάζει όσο ο προκάτοχος τους αλλά σίγουρα είναι μικρό, σφιχτό και ενδιαφέρον.