Skin Thief

Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι το post-rock είναι ό,τι ομορφότερο βγήκε από τη ζούγκλα των ιδιωμάτων/υπό-ειδών/πες-τα-όπως-θέλεις του σκληρού ήχου των τελευταίων αρκετών δεκαετιών. Κάποιες άλλες μπορεί να με πάρει το παράπονο, μόνο στη σκέψη του πώς η σκηνή κατάφερε να αυτοπαγιδευθεί σε στενά, σκονισμένα κουτάκια. Τις περισσότερες, προτιμώ να κρατάω τα θετικά, αναγνωρίζοντας τα αρνητικά, και παίρνοντας ελπίδα από τις μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες που σημειώνονται στο χώρο. Οι Skin Thief, χωρίς φανταχτερά φώτα ή υπερβολές, μου χάρισαν μία εκεί που δεν το περίμενα.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το περιεχόμενο εδώ μέσα δεν έχει ούτε μισή καινοτομία. Εκεί έξω υπάρχουν νέα σχήματα που παίρνουν τον πυρήνα του στυλ και τον παντρεύουν με πειραματισμούς, επιρροές που σηκώνουν φρύδια, φασαρίες ή/και στοιχεία από κάθε γωνιά του κόσμου. Η τριάδα από την Αυστραλία δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά. Παίζει σκληρά και καλοζυγισμένα. Βάζει τα riff σε πρώτο πλάνο και δεν λοξεύει στιγμή από το μονοπάτι. Η ατμόσφαιρα σε φάσεις κινείται στα όρια του sludge, ιδιαίτερα αν ο φακός μείνει καρφωμένος στην ένδοξη δεκαετία του 2000. Κανένα καλλιτεχνικό τρικ. Καμία πόζα.

Από τη στιγμή που μπαίνει το "Law Of Focus", δεν χρειάζεται περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα για να ξεραθεί ο αέρας και τα κάδρα να αποκτήσουν μία έντονα πορτοκαλί απόχρωση. Αν η παρέα δεν ήταν δηλωμένη στη Μελβούρνη, κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να ρίξει στο τραπέζι τις τρομακτικές έρημες εκτάσεις του νησιού, και θα έπειθε πανεύκολα. Ίσως αυτή η σκέψη να μην είναι τελείως εκτός πραγματικότητας, ποιος ξέρει. Σε κάθε περίπτωση, το σύνολο βγάζει τόση ευθύτητα και τέτοια ζεστασιά που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Τα ρυθμικά σκίζουν. Η παραγωγή αφήνει μια ταιριαστά βρώμικη αίσθηση.

Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο οι Skin Thief θα πετύχαιναν να πάρουν το hype με το μέρος τους. Είναι χαρακτηριστική περίπτωση οπαδικής μπάντας. Με γενναία υποσημείωση, αφού εκτός από το μεράκι, οι συγκεκριμένοι διαθέτουν και το απαραίτητο ταλέντο για να φτιαχτεί μία δουλειά που να μην πνίγεται στη σκιά των θεών τους. Προφανώς, στο "Everything Is Empty, Everything Is One" υπάρχουν περάσματα που θα έπειθαν για Russian Circles ή Long Distance Calling. Η επιτυχία βρίσκεται στο ότι αντί το βλέμμα να περιορίζεται εκεί, κοιτάζει τους αμμόλοφους στον ορίζοντα.